8 ran dziecięcych, które pojawiają się, gdy jesteśmy dorośli
Dzieciństwo jest kluczowym etapem, w którym jesteśmy najbardziej wrażliwi na wpływ środowiska i sposób, w jaki odnosimy się do ludzi.
Nie tylko jest to czas, kiedy zaczynamy rozumieć, jaki jest świat i budujemy nasze postrzeganie rzeczywistości na fundamentach tych, którzy się uczą, ale nasz mózg rozwija się w tak szybkim tempie, że każda niewielka zmiana w sposobie w jaki my komunikować nasze neurony mogą zostawić znak ... lub emocjonalne rany, które zostaną odtworzone w nadchodzących latach .
I czy wpływ, jaki środowisko ma na nas, gdy jesteśmy dziećmi, może być zmianą na lepsze lub na gorsze. Zmiany na dobre, które już znamy: nauka czytania, poruszania się, komunikowania się, wykonywania operacji i wszystko, co związane z podstawową edukacją w szkole i poza nią. Jednak zmiany na gorsze, które pojawią się w naszym dorosłym życiu, są już trudniejsze do zidentyfikowania .
Rany, które pozostawia w nas nasze dzieciństwo
Bolesne doświadczenia, które pojawiają się podczas naszych pierwszych lat, mogą stać się zamętem w naszej pamięci, więc nie jest łatwo powiązać je z przyzwyczajeniami i niezdrowymi wzorcami zachowań w naszej dorosłości .
Ta lista emocjonalnych ran jest przewodnikiem, aby zidentyfikować te ślady, które mogłyby zostawić ślad na nas lata temu.
1. Postawa obronna
Podstawową formą bolesnego doświadczenia jest nadużycie oparte na agresji fizycznej lub werbalnej , Ludzie, którzy doświadczyli bicia lub zniewagi w dzieciństwie i / lub w wieku dojrzewania, wydają się być niepewni w okresie dorosłości, chociaż niekoniecznie są nieśmiali. W wielu przypadkach prosty gest ręką może ich zaskoczyć i spowodować, że zaczną się defensywnie.
Ta postawa defensywna jest nie tylko fizycznie wyrażana, ale także psychologicznie: ci ludzie wykazują skłonność do nieufności, choć nie zawsze wyrażają ją z wrogością, ale czasami z wykształconą rezerwą.
2. Stała izolacja
Dzieci, które cierpią z powodu braku opieki, mogą rozwinąć poważne zmiany, gdy osiągną pełnoletność, zwłaszcza jeśli ich rodzice nie zapewnią im niezbędnej opieki. Jak zaczęło to być widoczne w badaniach psychologów Johna Bowlby'ego i Harry'ego Harlowa, Izolacja w dzieciństwie wiąże się z poważnymi problemami afektywnymi i relacyjnymi w wieku dorosłym , a także dysfunkcje seksualne.
3. Niepokój i lęk przed innymi
Jeśli izolacja zachodzi w bardziej umiarkowany sposób, jej konsekwencje w wieku dorosłym mogą pojawić się w postaci trudności w umiejętnościach społecznych i intensywnego niepokoju w kontaktach z nieznajomymi lub rozmowami z publicznością wielu osób.
4. Obawa przed zaangażowaniem
Fakt ustanowienia silnych więzi emocjonalnych, które zostały nagle skrócone może to prowadzić do pojawienia się lęku przed zaangażowaniem w inne miłosne więzi , Mechanizmem psychologicznym, który to tłumaczy, jest silny ból wynikający z pamiętania, jak to jest odczuwać silną miłość do kogoś i spędzać z nim wiele czasu: nie można po prostu wywołać tych przyjemnych doświadczeń, które zostały wydane w firmie bez przechodzenia przez wspomnienia o utracie tej więzi.
Filofobia, czyli ekstremalny strach przed zakochiwaniem się, jest przykładem tego zjawiska.
5. Obawa przed odrzuceniem
Zaniedbanie, wykorzystywanie lub zastraszanie w szkole może nas skłonić do samowykluczenia z nieformalnych środowisk społecznych. Przyzwyczajenie się do odrzucenia od wieków, gdy nie mamy narzędzi, aby zrozumieć, że wina nie jest nasza, sprawia, że przestajemy walczyć o godne traktowanie, a lęk przed odrzuceniem nie naraża nas nawet na otrzymywanie ocen inni Po prostu poświęcamy się spędzaniu dużej ilości czasu samotnie .
6. Pogarda dla innych
Emocjonalne rany otrzymane w dzieciństwie mogą spowodować włączenie klasycznych zachowań socjopatii do naszego sposobu zachowania. Ponieważ czujesz, że inni zachowywali się jak drapieżcy, gdy byliśmy bezbronni, przystąpiliśmy do włączenia do naszego schematu myślenia idei, że życie jest otwartą wojną przeciwko innym , W ten sposób pozostałe stają się potencjalnymi zagrożeniami lub potencjalnymi sposobami osiągnięcia pożądanych celów.
7. Uzależnienie
Posiadanie nadopiekuńczości przez rodziców lub opiekunów sprawia, że przywykliśmy do posiadania wszystkiego, co chcemy i że kiedy dojdziemy do dorosłego życia, żyjemy w wiecznym stanie frustracji. Najbardziej negatywne z tego jest to, że aby uniknąć tej frustracji, poszukuje się nowej osoby opiekuńczej, zamiast walczyć o poznanie niezbędnych zachowań, aby uzyskać autonomię w życiu.
Jest to rodzaj zachowania typowego dla ludzi, którzy byli przyzwyczajeni do bycia kapryśnymi i żądającymi rzeczy od innych.
8. Zadowolony syndrom niewolników
Poddane sytuacjom wykorzystywania w dzieciństwie, nawet jeśli polega na zmuszaniu ich do spędzania większości dnia na studiach w wyniku żądań rodziców lub opiekunów, pokazuje predyspozycje do wykorzystywania w dorosłym życiu. Rozumie się w ten sposób, że wartość siebie jako osoby sprzedającej swoją siłę roboczą jest bardzo niska i że musi to być kompensowane przez długie okresy codziennej pracy.
W kontekście dużego bezrobocia, może to doprowadzić do profesjonalnej stagnacji , ponieważ akceptuje wszystkie niepewne oferty pracy.
Ponadto, można poczuć wdzięczność dla ludzi, którzy korzystają z tego wyzysku, czegoś, co można nazwać syndromem zadowolonego niewolnika.
