Andragogika: nauka w zaawansowanym wieku

Kwiecień 5, 2024

Chociaż uczenie się było tradycyjnie związane z dzieciństwem, dorastaniem i młodością, prawdą jest, że zdolność ludzkiego uczenia się istnieje w jego trajektorii życia.

W tym artykule zobaczymy, co Andragogika , dyscyplina, która jest odpowiedzialna za badanie sposobu uczenia się w zaawansowanym wieku.

Powiązany artykuł: "9 etapów życia istot ludzkich"

Zmiana koncepcji starzenia się

Termin starzenie się był na początku historii związany z konotacją pogorszenia i niemożności skutecznego wykonywania różnych ról, które są zwykle przypisane do wcześniejszych etapów cyklu życia. Tak więc od starożytności do ubiegłego wieku osoby w wieku dojrzałym zostały wyizolowane, opuszczone lub niedocenione , Ten tradycyjny trend wynikał z krótkiej średniej długości życia, która towarzyszyła ludzkiemu gatunkowi przez wieki.

W ostatnich dziesięcioleciach, wraz z początkiem i rozwojem rewolucji przemysłowej i kapitalizmu jako systemu ekonomicznego i społecznego, natura ta została znacznie zmodyfikowana, ustanawiając średnią długość życia, która graniczy z 80-85 lat w Hiszpanii.

Zmiana mentalności

Postępy w medycynie, technologii oraz większa globalizacja wiedzy uzyskanej dzięki badaniom naukowym, a także rozwój państwa opiekuńczego przez systemy polityczne, przyczyniły się do zapewnienia wyższej jakości życia w stosunku do rodzaju wykonywanej pracy (mniej fizycznej), redukcja godzin odpowiadających dniom pracy, wiedza i stosowanie zdrowych nawyków życiowych itp.

W dzisiejszych czasach, ponieważ rozpoczyna się etap życiowy zwany starością (około 60 lat) jednostka ma przed sobą długą drogę życiową , która zaczyna odchodzić od starej koncepcji jako okres utraty zdolności i niezdolności do zastąpienia go innym, bardziej optymistycznym wyznaniem, w którym podmiot może przeprowadzić nowe uczenie się, może odgrywać nowe role i może przeżyć nowe doświadczenia osobiste i społeczne równie satysfakcjonujące.

W związku z tym w tej nowej koncepcji wyróżnia się nową klasyfikację definicji fazy życia starości. Więc, obecnie powinniśmy brać pod uwagę nie tylko wiek chronologiczny , ale także należy wziąć pod uwagę: wiek społeczny (założenie ról), wiek funkcjonalny (przystosowanie do zmian historycznych i kulturowych), psychologiczny (dostosowanie do różnych okoliczności osobistych) i biologiczny (pojemność biologicznego organizmu danej osoby) ,

Może jesteś zainteresowany: "Szkolna porażka: niektóre przyczyny i czynniki determinujące"

Czym jest Andragogy?

Andragogika definiowana jest jako dyscyplina, która studiuje dziedzinę edukacji w dorosłym człowieku, czyli cechy, w jakich jest wytwarzana uczenie się w wieku dorosłym, dojrzałości i starzenia się .

Ustanowienie tej gałęzi pedagogiki jako własnej dziedziny nauki opiera się na szeregu cech, które odróżniają ją od innych podobnych nauk. W szczególności główne założenia mają na celu podkreślenie rozróżnienia między odbiorcą określonej dyscypliny. Zatem uczeń lub dorosły uczeń ma autonomię, zdolność do refleksji, poziom wcześniejszych doświadczeń znacznie większy niż te, które występują na etapie niemowlęcym i młodzieńczym.

Wśród lokali, na których skupia się Andragogy są głównie zróżnicowane: fakt przedstawić osobistą i ukierunkowaną na siebie koncepcję uczenia się wpływ wcześniejszych doświadczeń na założenie nowego uczenia się i odwrotnie, nacisk na naukę stosowaną do konkretnych codziennych sytuacji, a także zdefiniowany z prawdziwym celem i zapewnienie poziomu wewnętrznej motywacji, która jest bardzo znacząca i decydująca.

Powiązany artykuł: "Rodzaje pedagogiki: kształcenie z różnych specjalności"

Zastosowania Andragogy

Wśród najważniejszych zastosowań tej dyscypliny można wymienić następujące elementy:

Stymulowanie zainteresowania praktykantów tym, że zawartość jest powiązana z rozwiązywaniem rzeczywistych problemów; cel nie koncentruje się na zapamiętywaniu abstrakcyjnych i teoretycznych pojęć.
Zaproszenie do refleksji poprzez metodologię opartą na otwartych pytaniach, która ułatwia skuteczną realizację procesu samooceny wspomnianego uczenia się.
Faworyzowanie bardziej kolektywnej, kooperatywnej i partycypacyjnej formy pracy.

Teoretyczne podstawy andragogicznego modelu edukacji

Główne elementy modelu edukacji dla dorosłych Skupiają się na następujących tematach:

Jest zdefiniowany jako nieczuły i integracyjny system edukacji w których bierze się pod uwagę, że każdy praktykant przedstawia pewne konkretne istotne cechy szczególne, niektóre cele, które mogą bardzo różnić się od rozwoju osobistego, a także rozwoju zawodowego.
Zostało znalezione dostosowane do społecznych potrzeb osoby dorosłej , gdzie poziom umiejętności, doświadczenia i zdobytej wiedzy jest szanowany, dlatego potrzebna jest metodologia uwzględniająca istnienie różnych stylów uczenia się.
The zgodność z potrzebami związanymi z awansem społecznym w zakresie innowacji, wiedzy i wyobraźni;
Jest to zjawisko, które może rozciągać się przez cały okres życia obejmujące różne etapy i okresy życia jednostki.
Jest zrozumiany postać wychowawcy jako przewodnika i doradcy , która oferuje wsparcie i ułatwia proces uczenia się w sposób bardziej oparty na współpracy, a nie tak bardzo instruktażowo lub behawioralnie.

Determinanty w uczeniu się dorosłych

Czynniki decydujące o sposobie uczenia się dorosłych mogą one pochodzić z aspektów zewnętrznych lub środowiskowych oraz z aspektów wewnętrznych lub osobistych , Wśród pierwszej grupy można wyróżnić przede wszystkim rodzaj okoliczności życiowych otaczających indywidualnego ucznia, jako jakie cele powstają, aby otrzymać takie instrukcje (jeśli dotyczą one celu osobistego lub zawodowego), jakie środki są dostępne na poziomie logistyki, czas / harmonogramy itp., aby zainwestować w ten proces lub inne czynniki związane z kontekstem społecznym, w którym jest zapisany.

Wśród czynników osobistych podkreśla się poziom umiejętności, kompetencji i umiejętności uczenia się, motywacji i zainteresowania treścią, poziomu tolerancji na niepowodzenie, stabilności emocjonalnej w celu zwalczania obaw i niepewności co do uzyskanych wyników, umiejętności poznawczych. takie jak uwaga, pamięć, język, koncentracja itp. lub istnienie adaptacyjnych nawyków behawioralnych, między innymi.

Uczenie się w starszym wieku

Jak wcześniej wspomniano, dorosły uczeń ma cechy charakterystyczne, które odróżniają go od osób młodszych. Dlatego ważne jest, aby nie stracić z pola widzenia potrzeby przyjęcia stylów uczenia się i metod dostosowanych do cech lub osobliwości każdego z różnych profili dorosłych uczących się.

Możesz więc dać różnicowanie w odniesieniu do cech poznawczych, fizjologicznych i / lub afektywnych s aby określić, w jaki sposób recytują treść opracowaną podczas procesu uczenia się. Opierając się na tym ostatnim zjawisku, wyróżnia się trzy wymiary dotyczące rodzajów uczenia się przypisywanych edukacji dorosłych: aktywno-refleksywnych, teoretyków wizualno-werbalnych i pragmatyczno-globalnych.

Odnośnie definiowania cech metodologii uczenia się dorosłych Należy zauważyć wysoki udział w klasie , większy związek z kontekstem interakcji i jej problemami lub sytuacjami szczególnymi, uczenie się jest bardziej zorientowane na zadanie i praktyczne zastosowanie zinternalizowanych treści, dlatego praca ma aspekt interdyscyplinarny i istnieje większa możliwość generalizacji wyciągniętych wniosków.

Z drugiej strony istotnym aspektem jest autonomia, z jaką każdy uczeń pracuje w odniesieniu do zdobytych doświadczeń. Każda jednostka reguluje i organizuje się pod względem zadań, czasu zainwestowanego, rozkładu harmonogramu badań itp., Jak również w samej ewaluacji, w jaki sposób realizuje to nauczanie. Dlatego mówimy o samo-planowaniu, samoregulacji i samoocenie uczenia się.

Wniosek

Jak widać, Andragogy Jest to zmiana paradygmatu w sposobie pojmowania uczenia się jako zjawisko nierozerwalnie związane z dzieciństwem i młodością. Konieczne jest przeanalizowanie i ustalenie różnic między jednym typem ucznia a drugim w celu dostosowania metodologii i rodzaju treści w celu zapewnienia, że taka nauka może mieć miejsce od pierwszych lat do ostatnich istotnych etapów.

Bibliografia:

Dorfman, L.T., i in. (2002). Włączenie międzypokoleniowego uczenia się usług w kurs wprowadzający do gerontologii. W Journal of Gerontological Social Work, 39 (1/2), pp. 219-240. Nowy Jork: opublikowany przez The Haworth Press.