Autobiografia: co to jest, praktyczne przykłady i części, które muszą zawierać
Jest prawdopodobne, że przeczytałeś lub spojrzałeś na jakąś autobiografię jakiegoś autora, lub że wysłali cię, aby zrobić małą autobiografię jako przydział do zajęć lub jako prezentację dla grupy. W każdym przypadku i bez względu na jego cel będziemy wcześniej krótki podsumowujący główne wydarzenia przez cały cykl życia bohatera tematu, opracowany sam przez się.
Jednak, szczególnie gdy jesteśmy o to poproszeni, może to czasem być mylące lub nie wiemy dokładnie, co dokładnie uwzględnić. Właśnie dlatego w tym artykule zobaczymy mały i skrócony przykład autobiografii .
- Powiązany artykuł: "Jaka powinna być struktura eseju?"
Przykład autobiografii
Następnie zobaczymy krótki przykład autobiografii opartej na fikcyjnej postaci. W szczególności będziemy sobie wyobrażać, że jest to dzieło człowieka w wieku trzydziestu lat, zwanego Piotrem (chociaż ten ostatni szczegół jest obojętny), a podczas jego rozwoju będziemy go dzielić na różne sekcje w zależności od momentu życiowego, do którego się odnoszą .
"Moje przybycie do świata i wczesnych lat"
W tej części autobiografii przedstawiamy podstawowe dane dotyczące narodzin pisarza i tego, co wydarzyło się w jego wczesnym dzieciństwie. Jest przedstawiony rodzinny i społeczny kontekst, w którym rozpoczęła się socjalizacja .
Urodziłem się dziś trzydzieści lat temu, w gorący 3 października 1988 r. W szpitalu położniczym w Murcji. Chociaż jestem trzecim i najmłodszym z moich braci, moje narodziny były bardzo pożądane przez moich rodziców. Pierwsze dwa lata mojego życia były bardzo szczęśliwe, otoczone moją rodziną i zaczynające odkrywać otaczający mnie świat. Jednak podczas drugiego z nich rodzice otrzymali ofertę pracy w Madrycie, przenosząc nas wszystkich do mieszkania w pobliżu Puerta del Sol.
- Może jesteś zainteresowany: "6 etapów dzieciństwa (rozwój fizyczny i psychiczny)"
"Etap szkoły"
W tej fazie autobiografii nadal wyjaśniamy, co wydarzyło się w dzieciństwie, w tym przypadku związane z wejściem w kontakt ze światem edukacji formalnej.
Kiedy miałem trzy lata, chodziłem do szkoły w miejscowej szkole, którą pamiętam jako szczęśliwą i niewinną. Moje oceny w tym czasie były stosunkowo wysokie, a nauka czytania i pisania była narodzinami tego, co byłoby wielkim hobby: czytaniem. Matematyka była jednak przedmiotem, w którym nigdy nie celowałem.
Pamiętam również popołudnia w parku z przyjaciółmi ze szkoły, a także wakacje w różnych miastach w okolicy lub powrót do mojej rodzinnej Murcji.
"Dojrzewanie: złożona faza"
Adolescencja wprowadza jakościową zmianę w każdej autobiografii, od tutaj Tematy związane z dorosłością zostały wprowadzone po raz pierwszy i wejście w kontakcie z najbardziej abstrakcyjną myślą.
Okres dojrzewania był dla mnie skomplikowany. Ponieważ jestem bardzo towarzyski, jestem bardzo powściągliwy, w tym czasie trudno mi było nawiązać stabilne przyjaźnie, mając kilku przyjaciół, których wciąż mam dzisiaj. Miałem też pewne problemy z poczuciem własnej wartości z wizerunkiem mojego ciała, co sprawiło, że zacząłem uprawiać sport z ogromną intensywnością (coś, co ostatecznie stałoby się hobby). Zacząłbym także oszukiwać teatrem, poezją i literaturą, pisaniem i interpretowaniem, choćby tylko hobby. Ten etap był również bardzo ekscytujący, odkrywając pierwsze miłości i rozpoczynając podróże po różnych krajach Europy.
Innym aspektem, który był dla mnie szczególnie trudny w tym czasie, było podjęcie decyzji o mojej zawodowej przyszłości. Przekroczyłem głowę wieloma opcjami, takimi jak poświęcenie się teoretycznej fizyce (przedmiot, który zawsze mi się podobał), oprócz opcji takich jak komputery czy biologia. Jednak ostatecznie postanowiłbym studiować medycynę. Wcześniej musiałem zmierzyć się z testami PAU lub Selectividad, które udało mi się pokonać z powodzeniem i z wystarczającą oceną, aby wejść do wyścigu.
"Rozpoczęcie mojego dorosłego życia"
Dorosłość jest etapem konsolidacja osobowości , rozwój zainteresowań i osobistych trosk, aw wielu przypadkach osiągnięcie stabilności gospodarczej.
Mam miejsce na Uniwersytecie w Barcelonie, gdzie w pierwszym roku spotkałem dużą liczbę osób z różnych środowisk i środowisk, od których wiele się nauczyłem. Niestety, utrzymywał kontakt tylko z kilkoma osobami, które mogłyby zostać bliskimi przyjaciółmi. Po kilku latach kariery i po złożeniu się na egzaminie wstępnym MIR udało mi się wejść jako rezydent w Szpitalu Klinicznym.To był trudny etap, ze stałymi strażnikami, w obliczu skomplikowanych sytuacji i medycznych sytuacji kryzysowych, które oprócz uczenia się na profesjonalnym poziomie sprawiły, że coraz bardziej doceniam znaczenie życia w danej chwili.
Podczas rezydencji spotkałem się także z kimś, kto byłby miłością mojego życia, rezydującym w psychiatrii o artystycznych gustach i silną mentalnością, mimo że pokazywał delikatną stronę, która wzbudzała we mnie silny instynkt opiekuńczy. Początkowo pozostaliśmy jako koledzy, aby stopniowo zdobywać przyjaciół. W 2010 roku skończyłem moją rezydencję, wyspecjalizowałem się w immunologii, podczas uroczystej imprezy w końcu poprosiłem go, żeby poszedł ze mną. Przyjął
"Obecna sytuacja"
W wielu autobiografiach najbardziej erupcyjny etap w chwili pisania jest bardziej szczegółowo opisany i poświęcony niż pozostałe. Dlatego w tej części tekstu jest zwykle więcej wolności, ponieważ Tematy, którymi należy się zająć, i stosowane podejście są bardzo różne .
W tym samym roku, o dziwo, chodziłem do pracy w szpitalu po tym, jak zostaliśmy na emeryturze. Zatrudnili mnie także w prywatnej firmie. Mimo że ledwie miałem czas dla siebie poza wakacjami (które odbyłem podróżując po Europie), ledwie miałem wolny czas. Na szczęście otrzymywałem także portfel klientów. Mój związek się pogorszył, a nawet mieliśmy się rozpaść, ale przetrwało.
W 2014 r. Odbyło się spotkanie studentów mojej klasy na uniwersytecie, ponownie spotkałem się z moimi kolegami i pomysł utworzenia między nimi kliniki medycznej i psychiatrycznej. W tym samym roku zakończyliśmy planowanie i zdefiniowanie tego, tworząc spółkę komandytową. Chociaż początkowo zaczęliśmy od strat, o dziwo w połowie 2015 roku udało nam się odzyskać początkową inwestycję.
W 2016 roku, po latach kontaktów, z którymi dziś jest moim partnerem, postanowiłem poprosić go o rękę. Proces ten był długi i zaplanowany na miesiące, w pierwszej kolejności, aby nasze święto zbiegło się tego lata, aby pojechać razem do Paryża, podczas tego samego weekendu, który w 2012 roku zgodził się ze mną wyjechać. Tam, szczególnie o północy i na najwyższym piętrze Wieży Eiffla, klęknąłem na podłodze, wyjąłem pierścionek, który kupiłem kilka miesięcy wcześniej i poprosiłem o małżeństwo. I powiedział tak.
I choć minęły już dwa lata, przybyliśmy dziś 3 października 2018 r., W moim życiu, kiedy moja kariera zawodowa musi trwać jeszcze przez wiele lat i udało mi się wraz z moimi partnerami otworzyć klinikę Względny sukces, podczas gdy ja staję w obliczu tego, co niewątpliwie będzie moim największym projektem: moim następnym ojcostwem.
