Behawioryzm: historia, pojęcia i główni autorzy
Obecnie Psychologia obejmuje wielką różnorodność orientacji teoretycznych. Porównywalne w pewien sposób do politycznych ideologii lub przekonań religijnych, Psychologiczne paradygmaty przyjmują wytyczne behawioralne które skłaniają nas do praktykowania praktyki zawodowej na różne sposoby.
Behawioryzm jest jedną z najbardziej powszechnych orientacji wśród psychologów, chociaż w dzisiejszych czasach częściej praktykuje się po stronie kognitywno-behawioralnej. Następnie dokonujemy przeglądu historii behawioryzmu i jego głównych cech.
- Powiązany artykuł: "Rodzaje terapii psychologicznych"
Czym jest behawioryzm?
Behawioryzm jest nurtem psychologii, który koncentruje się na badaniu powszechnych praw, które determinują zachowanie ludzi i zwierząt. W swoim pochodzeniu tradycyjny behawioryzm odkłada na bok intrapsychikę, aby skupić się na obserwowalnym zachowaniu oznacza to, że cel jest wyższy od subiektywnego. To sprzeciwia się behawioryzmowi do wcześniejszych podejść, takich jak psychodynamika i fenomenologia. W rzeczywistości, z perspektywy behawioralnej, to, co zwykle rozumiemy jako "umysł" lub "życie umysłowe", jest jedynie abstrakcją tego, co naprawdę powinna badać psychologia: związek między bodźcami a reakcją w określonych kontekstach.
Behawioryści mają tendencję do myślenia o żywych istotach jako "tabulas rasas", których zachowanie jest określane przez posiłki i kary które otrzymują więcej niż dzięki predyspozycjom wewnętrznym. Zachowanie zatem nie zależy głównie od zjawisk wewnętrznych, takich jak instynkty lub myśli (które z kolei są ukrytymi zachowaniami), ale raczej od środowiska i nie możemy oddzielić zachowania lub uczenia się od środowiska. kontekście, w którym mają miejsce.
W rzeczywistości, procesy zachodzące w układzie nerwowym i dla wielu innych psychologów są przyczyną tego, jak działamy, ponieważ behawioryści to tylko inny rodzaj reakcji generowanych przez nasze interakcje z otoczeniem.
Pojęcie "choroby psychicznej" widziane przez behawiorystów
Behawioryści byli często łączeni ze światem psychiatrii jego użycie metody eksperymentalnej do zdobycia wiedzy , ale to skojarzenie nie jest właściwe, ponieważ pod wieloma względami behawioryści są wyraźnie odróżnieni od psychiatrów. Jedną z tych różnic jest opozycja behawioryzmu do pojęcia choroby psychicznej.
Od tej filozofii stosowanej do psychologii, nie może być żadnego patologicznego zachowania , ponieważ są one zawsze oceniane zgodnie z ich przydatnością do kontekstu. Podczas gdy choroby muszą mieć stosunkowo dobrze znane i dobrze znane przyczyny biologiczne, behawioryści wskazują, że nie ma wystarczających dowodów na istnienie tych biomarkerów w przypadku zaburzeń psychicznych. Dlatego przeciwstawiają się idei, że leczenie problemów takich jak fobie czy OCD powinno koncentrować się na lekach psychotropowych.
Podstawowe pojęcia behawioryzmu
Następnie definiujemy główne terminy teorii behawioralnej.
1. Bodziec
Termin ten odnosi się do dowolnego sygnału, informacji lub zdarzenia, które wytwarza reakcję (reakcję) organizmu.
2. Odpowiedz
Każde zachowanie organizmu, które powstaje jako reakcja na bodziec .
3. Kondycjonowanie
Kondycjonowanie jest rodzajem nauka wyprowadzona ze stowarzyszenia między bodźcami a reakcjami.
4. Wzmocnienie
Wzmocnienie jest konsekwencją zachowania, które zwiększa prawdopodobieństwo, że wystąpi ponownie.
5. Kara
W przeciwieństwie do wzmocnienia: konsekwencja zachowania, które zmniejsza prawdopodobieństwo, że wystąpi ponownie.
Wundt: narodziny psychologii eksperymentalnej
Wilhelm Wundt (1832-1920), uważany przez wielu za "ojca psychologii", położył podwaliny pod to, co ostatecznie stanie się behawioryzmem. Stworzył pierwsze laboratorium psychologii naukowej i systematycznie wykorzystywane statystyki oraz eksperymentalna metoda wydobywania ogólnych reguł dotyczących funkcjonowania procesów psychicznych i natury świadomości.
Metody Wundta w dużym stopniu zależały od introspekcji lub samoobserwacja, technika, w której badani dostarczają danych na temat własnych doświadczeń.
Watson: Psychologia widziana z behawioryzmu
John Broadus Watson (1878-1958) skrytykował wykorzystanie metodologii introspekcyjnej Wundta i jego zwolenników. Na konferencji w 1913 roku, która jest uważana za narodziny behawioryzmu, Watson twierdził, że jest naprawdę naukowy Psychologia powinna skupiać się na jawnym zachowaniu zamiast stanów mentalnych i pojęć takich jak "sumienie" czy "umysł", których nie można było obiektywnie przeanalizować.
Watson odrzucił także dualistyczną koncepcję, która oddzielała ciało i umysł (lub duszę) i argumentował, że zachowanie ludzi i zwierząt powinno być badane w ten sam sposób, ponieważ gdyby metoda introspekcyjna została pominięta, to nie Między nimi istniała prawdziwa różnica.
W znanym i kontrowersyjnym eksperymencie Watson i jego asystentka Rosalie Rayner dostali wywołać dziecku fobię dziewięć miesięcy ("mały Albert"). W tym celu dopasowali obecność szczura głośnymi dźwiękami. Przypadek małego Alberta pokazał, że ludzkie zachowanie jest nie tylko przewidywalne, ale także modyfikowalne.
- Powiązany artykuł: "10 najbardziej niepokojących eksperymentów psychologicznych w historii"
Czarna skrzynka
Dla Watsona żywe istoty to "czarne skrzynki" którego wnętrze nie jest obserwowalne. Gdy docierają do nas bodźce zewnętrzne, odpowiednio reagujemy. Z punktu widzenia pierwszych behawiorystów, chociaż istnieją procesy pośrednie w organizmie, nieobserwowalne muszą być ignorowane podczas analizy zachowania.
Jednak w połowie XX wieku behawioryści to zakwalifikowali i nie ignorując znaczenia bezpośrednio niesensownych procesów zachodzących wewnątrz ciała, zwrócili uwagę, że psychologia nie musi ich uwzględniać w celu dostarczenia wyjaśnień na temat logiki, która rządzi zachowanie Na przykład B. F. Skinner charakteryzował się tym, że procesy umysłowe miały dokładnie taki sam status, jak obserwowalne zachowanie, i myślenie w umyśle jako zachowanie werbalne , Porozmawiamy o tym autorze później.
Niektóre neobehodowcy, tacy jak Clark Hull i Edward Tolman w swoich modelach zawierały procesy pośrednie (lub zmienne pośrednie). Kadłub zawierał wewnętrzny impuls, motywację i nawyk, podczas gdy Tolman twierdził, że stworzyliśmy mentalne reprezentacje przestrzeni (mapy poznawcze).
Watson i behawioryzm w ogóle były pod kluczowym wpływem dwóch autorów: Iwana Pawłowa i Edwarda Thorndike.
Kondycja klasyczna: psy Pawłowa
Iwan Pietrowicz Pawłow (1849-1936) był rosyjskim fizjologiem, który podczas eksperymentów dotyczących wydzielania śliny u psów zdał sobie sprawę, że zwierzęta te ślinili się wcześnie kiedy zobaczyli lub poczuli zapach jedzenie, a nawet po prostu, kiedy uczestnicy mieli je nakarmić. Później kazał im ślinić się, gdy usłyszał dźwięk metronomu, dzwonka, dzwonka lub światła, aby skojarzyć te bodźce z obecnością jedzenia.
Na podstawie tych badań Pavlov opisał klasyczne warunkowanie, fundamentalną koncepcję behawioryzmu, dzięki której opracowano pierwsze interwencje oparte na technikach modyfikacji zachowania u ludzi. Teraz, aby zrozumieć, jak działa klasyczne uwarunkowanie, musisz najpierw wiedzieć, z jakimi bodźcami pracujesz.
Bezwarunkowy bodziec (to znaczy, że nie wymaga nauki wywoływania odpowiedzi) wywołuje nieuwarunkowaną odpowiedź; W przypadku psów pokarm powoduje samorzutne ślinienie. Jeśli bodziec bezwarunkowy (żywność) jest wielokrotnie sparowany z bodźcem neutralnym (na przykład dzwonek), neutralny bodziec zakończy się bezwarunkową reakcją (ślinić się) bez potrzeby obecności nieuwarunkowanego bodźca.
Dla Pawłowa koncepcja umysłu nie jest konieczna, ponieważ konceptualizuj odpowiedzi jako refleksje które występują po pojawieniu się zewnętrznych bodźców.
Eksperyment małego Alberta z Watson i Raynera jest kolejnym przykładem klasycznego warunkowania. W tym przypadku szczur jest bodźcem neutralnym, który staje się bodźcem warunkowym, który powoduje reakcję lęku przez asocjację z głośnym hałasem (bodziec bezwarunkowy).
Zwierzęta w behawioryzmie
Klasyczni behawioryści często używali zwierząt w swoich badaniach. Zwierzęta są rozważone odpowiednik ludzi pod względem ich zachowania a zasady uczenia się uzyskane z tych badań ekstrapolowane są w wielu przypadkach na istoty ludzkie; Oczywiście, zawsze starając się przestrzegać szeregu epistemologicznych założeń, które uzasadniają tę ekstrapolację. Nie zapominaj, że między gatunkami istnieje wiele różnych aspektów zachowań.
Systematyczne obserwowanie zachowań zwierząt ustąpiłoby miejsca etologii i psychologii porównawczej. Konrad Lorenz i Niko Tinbergen to dwaj z najważniejszych przedstawicieli tych prądów.
Warunkowanie instrumentalne: koty Thorndike
Edward Lee Thorndike (1874-1949), współczesny Pavlova, przeprowadził rozmaite eksperymenty na zwierzętach, aby studiować naukę. Wprowadzono koty w "skrzynkach problemowych" obserwować czy udało im się uciec od nich iw jaki sposób.
W pudełkach było kilka elementów, z którymi koty mogły wchodzić w interakcje, jak przycisk lub pierścień, i tylko kontakt z jednym z tych obiektów może spowodować otwarcie drzwi pudła. Początkowo kotom udało się wydostać z pudełka metodą prób i błędów, ale ponieważ próby powtarzały się za każdym razem, gdy uciekały łatwiej.
Na podstawie tych wyników Thorndike sformułował prawo skutku, które stanowi, że Jeśli zachowanie ma zadowalający wynik, jest bardziej prawdopodobne, że się powtórzy , a jeśli wynik jest niezadowalający, to prawdopodobieństwo maleje. Później sformułuje prawo ćwiczenia, zgodnie z którym nawyk uczenia się i nawyki, które się powtarzają, zostają wzmocnione, a te, które się nie powtarzają, zostają osłabione.
Studia i prace Thorndike wprowadzili regulację instrumentalną , Zgodnie z tym modelem uczenie się jest konsekwencją wzmocnienia lub osłabienia związku między zachowaniem a jego konsekwencjami. Służyło to jako podstawa do formułowania propozycji później, w momencie pojawienia się prawdziwego behawioryzmu, jak zobaczymy.
Radykalny behawioryzm Skinnera
Propozycje Thorndike'a były poprzedzeniem tego, co znamy jako warunkowanie czynne, ale ten paradygmat nie rozwinął się całkowicie aż do pojawienia się dzieł Burrhusa Fryderyka Skinnera (1904-1990).
Skinner wprowadził koncepcje wzmocnienia pozytywnego i negatywnego , Nazywa się to wzmocnieniem pozytywnym, aby wynagradzać zachowanie za coś, podczas gdy negatywne wzmocnienie oznacza wycofanie lub uniknięcie nieprzyjemnego zdarzenia. W obu przypadkach celem jest zwiększenie częstotliwości i intensywności pojawiania się pewnych zachowań.
Skinner bronił radykalnego behawioryzmu, co utrzymuje każde zachowanie jest wynikiem uczonych skojarzeń między bodźcami a reakcjami. Teoretyczne i metodologiczne podejście opracowane przez Skinnera jest znane jako eksperymentalna analiza behawioralna i było szczególnie skuteczne w edukacji dzieci z niepełnosprawnością intelektualną i rozwojową.
- Powiązany artykuł: "37 najlepszych zdań B. F. Skinnera i behawioryzmu"
Rozwój behawioryzmu: rewolucja kognitywna
Behawioryzm zaczął podupadać od lat 50., zbiegając się z powstaniem psychologii poznawczej. Cognitivism to model teoretyczny, który się pojawił jako reakcję na radykalny nacisk behawioryzmu na jawne zachowanie, pozostawiając na boku poznanie. Stopniowe włączanie zmiennych interweniujących do modeli behawioralnych bardzo sprzyjało tej zmianie paradygmatu, znanej jako "rewolucja kognitywna".
W praktyce psychospołecznej wkład i zasady behawioryzmu i kognitywizmu spotkałyby się w tym, co znamy jako terapię poznawczo-behawioralną, która koncentruje się na znalezieniu programów leczenia najlepiej popartych dowodami naukowymi.
The terapie trzeciej generacji opracowany w ostatnich latach odzyskać część zasad radykalnego behawioryzmu, zmniejszając wpływ kognitywizmu. Oto kilka przykładów: akceptacja i zaangażowanie w terapii, behawioralna terapia aktywacyjna na depresję lub terapia Dialectic Behavior dla pogranicznego zaburzenia osobowości.
- Powiązany artykuł: "Terapie behawioralne: pierwsza, druga i trzecia fala"
Bibliografia:
- Baum, W.M. (2005) Rozumienie behawioryzmu: zachowanie, kultura i ewolucja. Blackwell.
- Kantor, J. (1963/1991). Naukowa ewolucja psychologii. Meksyk: Trillas.
- Mills, J. A. (2000). Control: Historia psychologii behawioralnej, New York University Press.
- Rachlin, H. (1991) Wprowadzenie do współczesnego behawioryzmu. (3 wydanie.) New York: Freeman.
- Skinner, B. F. (1976). O behawioryzmie, Nowy Jork: Random House, Inc.
- Watson, J. B. (1913). Psychologia jako behawiorysta to postrzega. Recenzja psychologiczna, 20, 158-177.
