Ofiary bullyingu: ofiary przemocy stają się agresorami
Wzajemne zastraszanie lub dokuczanie staje się powszechnym tematem w naszym społeczeństwie , Na szczeblu europejskim badanie epidemiologiczne z próbką ponad 16 tysięcy nastolatków wykazało, że 20% z nich cierpiało w pewnym momencie na zastraszanie.
Dane te odzwierciedlają ideę, że znaczna liczba nastolatków, którzy uczęszczają do szkół średnich i średnich, jest narażona na wysoki poziom stresu interpersonalnego, żyje w złożonych sytuacjach, które mogą prowadzić do braku równowagi emocjonalnej i zmieniać w pewien sposób ich rozwój psychiczny.
Głównym celem tego artykułu jest poinformowanie ofiar przemocy to znaczy, młodzież lub dzieci, które ucierpiały lub nadal cierpią z powodu zastraszania i które z różnych powodów stały się agresorami (ofiarami przemocy) i ofiarami (ofiarami) w tym samym czasie.
- Powiązany artykuł: "5 rodzajów nękania lub znęcania się"
Co to są bully-skrypty?
Zanim opiszemy, czym są ofiary tyranii, przedstawimy definicję zastraszania.
Według Olweus (1978, cytowany w Olweus, 1998) zastraszanie polega na rodzaju przemocy, która pojawia się w brak równowagi w relacji władzy między prześladowcą a jego ofiarą , jest powtarzany i przedłużany w czasie i obejmuje zachowania o różnym charakterze (fizyczne, werbalne i psychologiczne agresje). W tym sensie zastraszanie jest ciągiem powtarzających się działań między niektórymi bohaterami, agresorami i ofiarami, których związek utrzymuje się w czasie i rozwija pewną i znaną dynamikę.
Ofiarami zbrodni byliby ci młodzi ludzie, którzy bezpośrednio padli ofiarą zastraszania i stali się agresorami, a jednocześnie mogą być ofiarami zastraszania. Innymi słowy: dzieci, które były nękane przez innych i które same się nękały Ich rówieśnicy są nazywane ofiarami bullyingu.
- Może jesteś zainteresowany: "11 rodzajów przemocy (i różne rodzaje agresji)"
Rodzaje łobuzów lub agresorów
Wyspecjalizowana literatura naukowa na ten temat stwierdza, że ofiary tyranii tworzą odmienną typologię wśród agresorów, którzy stosują zastraszanie. Zasadniczo rozróżnia się 2 podstawowe typy agresorów s (po angielsku "bullies"):
Łobuzy "czyste"
Są agresorami, którzy ufają sobie. Zastraszają innych i nękają je bez wahania. Pasują lepiej niż reszta w stereotypie agresywnego dziecka z chęcią uzewnętrznienia jego woli dominacji nad innymi. Ogólnie rzecz biorąc te dzieci lub nastolatki zazwyczaj nie są prześladowane przez innych agresorów .
Ofiary buntu
Jak już wcześniej wyjaśniliśmy, w tej grupie mogą grać zarówno role, zarówno ofiary, jak i agresora, chociaż Generalnie nie atakują swoich agresorów, ale raczej innych nieletnich które postrzegają jako bardziej wrażliwe.
Charakterystyka ofiar nękania
Ci represjonowani agresorzy cierpią z powodu wielu problemów; w porównaniu do "czystych" łobuzów, Ofiary buntu są bardziej niespokojne, samotne, zwykle w stanach dużego stresu (nadpobudliwość) i mają tendencję do wykazywania objawów bardziej depresyjnych niż reszta. W bardzo niewielkim stopniu polegają na innych, co prowadzi ich do zachowania czujności na wypadek kolejnego epizodu zastraszania.
Andreou (2004) stwierdza, że ofiary tyranii pokaż więcej "makiawelicznych" postaw Brak wiary w naturę ludzką, mają skłonność do manipulowania i oszukiwania innych, są bardziej podejrzliwi i często ukrywają prawdę jako formę ochrony.
Według Stein et al. (2007) ofiary łobuzów przedstawiają więcej obrażeń fizycznych i przypuszczają jednocześnie większe niebezpieczeństwo dla swoich towarzyszy. Na przykład w badaniu przeprowadzonym przez Kochel i współpracowników (2015) uznano, że ofiary prześladowań często są zaangażowane w więcej aktów, w których działają jako agresorzy niż "zwykli łobuziacy".
Ofiary tyranii, które są tak długo represjonowane, odpowiadają wrogom na wrogie sposoby , Niektóre badania amerykańskie podkreślają, że ci młodzi ludzie są bardziej prawdopodobne, że przyniosą broń do szkoły , ponieważ uważają, że w ten sposób będą chronieni.
Problemy psychologiczne
Wiele badań udokumentowało, że ofiary prześladowań często cierpią z powodu lęku, depresji (w tym samobójstwa), izolacji społecznej, zaburzeń odżywiania i zespołu stresu pourazowego w porównaniu do innych dzieci, które nie były ofiarami zastraszania.
Ponadto dzieci, które są agresorami w ramach dynamiki zastraszania doświadczają społecznego odrzucenia, problemów behawioralnych, niepokoju, problemów akademickich i wydają się być wyzywający wobec dorosłych.
Gdy dziecko jest jednocześnie ofiarą i agresorem, oprócz tego, że jest w stanie doświadczyć wszystkich opisanych powyżej objawów, często mają więcej trudności niż wszyscy inni w "dopasowaniu się" do swojej grupy społecznej (Mają mniej umiejętności społecznych i trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu pozytywnych relacji przyjaźni), cierpią bardziej intensywne stany nadpobudliwości, że nie wiedzą, jak sobie poradzić i więcej problemów akademickich w szkole.
Jak się staje się ofiarą nękania (cykl prześladowania)
Emler (2009) odnosi się do bycia ofiarą znęcania się może mieć negatywny wpływ na zdolność empatii ofiary który, nie rozumiejąc zachowania agresora, spróbuje się bronić, pokazując równie wrogie zachowanie. Byłby to szczególny przypadek ofiar.
Niektórzy autorzy (Carroll, Green, Houghton and Wood, 2003, Lereya et al., 2013) opracowali hipotezę wyjaśniającą w odniesieniu do istnienia "tyranów-ofiar": gdy nastolatek jest ofiarą nękania i nie ma emocjonalne wsparcie sieci społecznej o odpowiedniej ochronie (grupa przyjaciół, rodziców, nauczycieli) lub nie akceptuje takiej pomocy, możesz uciec się do szukaj nieformalnej alternatywy dla ochrony przed sytuacjami ataku .
W ten sposób dorastający będzie starał się osiągnąć reputację społeczną opartą na wizerunku zbuntowanej osoby, silnej i aspołecznej; niejawne przesłanie skierowane do agresorów byłoby takie, że jest odważnym, silnym człowiekiem i że ma środki, by się bronić. Możliwe, że ofiary zaczęły zachowywać się agresywnie jako forma samoobrony przed przyszłymi atakami .
Twierdzono również, że ofiary tyranii zazwyczaj pochodzą z brutalnych lub dysfunkcyjnych środowisk rodzinnych , Mogą być wykorzystywane przez starszego rodzeństwa lub postrzegane przez członka rodziny jako niewłaściwe dla innego członka rodziny. W rzeczywistości wiele negatywnych zachowań związanych z przemocą uczy się w okresie dzieciństwa i dojrzewania w środowisku rodzinnym, co ma również miejsce w przypadku znęcania się.
