Carl Rogers: biografia wirnika humanizmu w terapii
Nazwisko Carla Rogersa jest szeroko znane w świecie psychologii. Jeden z pionierów humanistycznej psychologii i twórca terapii skoncentrowanej na kliencie, jego zasługiwały nawet na godność prezydencji APA. Znajomość życia tego autora może być bardzo interesująca i dlatego w tym artykule zamierzamy dokonać podsumowanie biografii Carla Rogersa .
- Powiązany artykuł: "Humanistyczna psychologia: historia, teoria i podstawowe zasady"
Krótka biografia Carla Rogersa
Carl Ransom Rogers urodził się w styczniu 1902 r. W Oak Park w Chicago , będąc czwartym z sześciu braci. Jego rodzice byli Walter Rogers (inżynier budownictwa) i Julia Rogers (gospodyni domowa), będąc czwartym z sześciu rodzeństwa. Rodzina miała silne przekonania chrześcijańskie i ewangeliczne, będąc ważną religią w dojrzewaniu i rozwoju intelektualnym autora. Więź rodzinna była pozytywna i bliska, zaszczepiając rodzicom takie wartości, jak ważność wysiłku i wytrwałości.
Kiedy miała dwanaście lat, jej rodzina kupiła farmę i przeniosła się do niej, spędzając okres dojrzewania i zdobywając Rogersa duże zainteresowanie rolnictwem i biologią , aktywnie uczestnicząc w opiece nad zwierzętami i często czytając literaturę naukową związaną z tym sektorem.
- Może jesteś zainteresowany: "Historia psychologii: autorzy i główne teorie"
Lata formacji i małżeństwa
W 1919 r. Wstąpił na Uniwersytet Wisconsin w dziedzinie rolnictwa. Jednak przez całe studia i po uczęszczaniu na różne religijne dni postanowił zwrócić jego zainteresowanie i studia ku teologii i historii .
W 1922 roku, w przedostatnim roku studiów, został wybrany do udziału w międzynarodowej konferencji Światowej Federacji Studentów Chrześcijańskich w Chinach. Podczas pobytu na kontynencie azjatyckim i podczas konferencji był w stanie zaobserwować ogromną różnorodność wierzeń i konfrontacji, która wciąż istniała między członkami krajów zaangażowanych w przeciwstawne strony podczas I wojny światowej. Ta podróż sprawi, że Rogers przemyśli swoją koncepcję życia. Po powrocie ukończył Historię.
W latach studiów wznowił kontakt z Ellen Elliott, była szkolną koleżanką z klasy, którą zakochałby się i której wyjdzie za mąż w 1924 roku. Potem, gdy studia się skończyły, para przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie Rogers zapisał się do "Union Theological Seminary" , Tam będzie kontynuował studia z teologii i filozofii, jednocześnie rozpoczynając naukę na różnych kursach School of Teachers of University of Columbia. W tym ostatnim odkrył i interesował się aspektami związanymi z psychologią.
Po zakończeniu jednego z seminariów, że jego ścieżka i filozofia nie zostały przypisane religii (choć zachował zainteresowanie takimi aspektami, jak sens życia), zdecydował się porzucić stopień teologii. Podobnie chciałby zapisać się na Columbia University, aby studiować psychologię , w szczególności w programie psychologii klinicznej, i rozpocząć pracę z dziećmi w Instytucie Poradnictwa dla Dzieci w Nowym Jorku. Tytuł magistra uzyskał w 1928 r., A doktorat z psychologii w 1931 r.
Życie zawodowe, terapia i humanistyczna psychologia
W roku 1928 został zatrudniony w Rochester Society for The Prevention of Child Cruelty, gdzie pracował nad takimi aspektami, jak zapobieganie przestępstwom u młodych ludzi zagrożonych wykluczeniem społecznym i z różnymi problemami, i kto zostanie dyrektorem. W tym miejscu pracowałem przez dwanaście lat, obserwując i pracując z wieloma pacjentami.
W Rochester kilkakrotnie obserwował, że w pracy z pacjentami sam klient wie najlepiej, co wpływa na niego i gdzie znajdują się jego problemy, często wiedząc, jaki kierunek należy podjąć, aby je rozwiązać. Również starali się spieszyć, by przedstawić propozycje dotyczące form terapii .
W 1940 roku został zatrudniony przez Państwowy Uniwersytet Ohia jako nauczyciel, po wydaniu w zeszłym roku swojej pierwszej książki "Leczenie kliniczne problemu dziecka". W tym samym roku zaczęłyby się konferencje, które byłyby niezwykłe, zrealizowane na Uniwersytecie w Minesotta, w którym ustanowiłoby podstawy niedyrektywnej terapii. Rogers Stwierdził, że użytkownik usług psychologa nie był pacjentem, lecz klientem (która zakłada, że temat nie ogranicza się do otrzymania interwencji, ale jest aktywnym podmiotem i architektem własnego odzyskania), a rolą terapeuty jest niedyskryminowanie klienta, jako wsparcie dla własnych aktywność podmiotu.
W 1945 roku został zaproszony do utworzenia ośrodka opieki zdrowotnej na Uniwersytecie w Chicago, ucząc się z czasem, aby ustanowić użyteczne, bliskie i terapeutycznie produktywne relacje ze swoimi pacjentami. Ze względu na jego liczne wkłady w 1947 roku Został mianowany prezesem Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego (APA) , W roku 1951 opublikował "Psychoterapię skoncentrowaną na kliencie", w której autor rozwija swoją dobrze znaną teorię, w której podkreśla rolę każdego z nas w osiągnięciu wzrostu i osobistych zmian.
Rogers powrócił na University of Wisconsin w 1957 roku, gdzie był profesorem wydziału psychologii w tym samym czasie, w którym występował programy badawcze z populacją schizofreniczną , Jednak różne konflikty w tym wydziale sprawiły, że autor zaczął odczuwać rozczarowanie światem uniwersyteckim. W 1964 roku zaproponowano mu stanowisko badacza w La Jolla, gdzie mieszkał i pracował aż do śmierci.
- Powiązany artykuł: "Terapia skoncentrowana na kliencie" Carl Rogersa
Śmierć i dziedzictwo
Podczas swoich ostatnich lat życia Carl Rogers kontynuował badania i publikował różne dzieła o wielkim znaczeniu, oprócz pracy w praktyce klinicznej i różnych konferencji.
W lutym 1987 roku Rogers złamał sobie biodro podczas upadku, który zmusił go do poddania się operacji. Interwencja zakończyła się sukcesem, ale wkrótce po tym, jak doznał on zatrzymania akcji serca. Carl Rogers zmarł 4 lutego 1987 r. w San Diego , Kalifornia.
Spuścizna Rogersa jest szeroka. Jest to jeden z pionierskich autorów humanistycznej psychologii , bardzo zainteresowany rozwojem osobistym i możliwością, by własna osoba mogła rządzić ich życiem i ewoluować. Ponadto kładzie nacisk na koncepcję terapii skoncentrowanej na kliencie, na znaczeniu interakcji między terapeutą a pacjentem oraz na fakcie proponowania niedyrektywnej terapii, która w swoim czasie zakładała rewolucję. Wiele z jego metod jest nadal stosowanych dzisiaj lub stanowiło inspirację dla innych autorów.
