Kryształowe delirium: majaczenie, że jest bardzo delikatne
Na przestrzeni dziejów było wiele chorób, które wyrządziły wielką szkodę ludzkości i z czasem zniknęły. Tak jest w przypadku czarnej plagi lub tak zwanej grypy hiszpańskiej. Ale nie tylko zdarzyło się to z chorobami medycznymi, ale były też cierpienia psychiczne typowe dla określonego okresu historycznego lub etapu. Przykładem tego jest tzw. Delirium szkła lub iluzja kryształu , o której zmianie będziemy mówić w tym artykule.
- Powiązany artykuł: "Urojenia: czym są, typy i różnice z halucynacjami"
Delirium lub iluzja kryształu: objawy
Otrzymuje nazwę delirium lub iluzję kryształu typowe i bardzo częste zaburzenia psychiczne w średniowieczu i renesansie, które charakteryzuje obecność delirycznego przekonania o byciu kryształem , posiadające własne ciało, właściwości tego, a zwłaszcza jego kruchość.
W tym sensie utrzymano ją w stałym, trwałym, niemodyfikowalnym sposobie, pomimo obecności przeciwnych dowodów i bez społecznego konsensusu, że ciało było kryształowe, niezwykle kruche i łatwe do złamania.
Ta wiara szła w parze wysoki poziom paniki i lęku, praktycznie fobii, na myśl o złamaniu lub złamaniu przy najmniejszym uderzeniu częste przyjmowanie postaw, takich jak unikanie wszelkiego kontaktu fizycznego z innymi, odsunięcie się od mebli i narożników, stawianie defekacji, aby uniknąć zerwania lub wiązania poduszek i używanie z nimi wzmocnionych ubrań, aby uniknąć możliwych obrażeń podczas siedzenia lub poruszania się.
Zaburzenie to może obejmować uczucie, że całe ciało jest kryształowe lub zawiera tylko określone części, takie jak kończyny. W niektórych przypadkach uważano nawet, że narządy wewnętrzne były kryształowe, a psychiczne cierpienie i strach tych ludzi były bardzo wysokie.
- Może jesteś zainteresowany: "12 najbardziej ciekawych i uderzających rodzajów urojeń"
Powszechne zjawisko w średniowieczu
Jak powiedzieliśmy, to zaburzenie pojawiło się w średniowieczu, historycznym etapie, w którym szkło zaczęło być używane w elementach takich jak witraże lub pierwsze soczewki.
Jednym z najstarszych i najlepiej znanych przypadków jest francuski monarcha Karol VI , nazywany "ukochanym" (ponieważ najwyraźniej walczył z korupcją wprowadzoną przez jego regentów), ale także "szaleńcem", ponieważ w końcu cierpiał na różne problemy psychiczne, między innymi epizody psychotyczne (kończące się życiem jednego) jego dworzan) i bycie wśród nich kryształowym delirium. Monarcha był ubrany w podszewkę, aby uniknąć uszkodzeń możliwych upadków i pozostawał nieruchomy przez długie godziny.
Był to także wstrząs księżniczki Alexandra Amelie z Bawarii oraz wielu innych szlachciców i obywateli (zazwyczaj wyższych klas). Również kompozytor Chaikovski przejawiał symptomy, które myślą o tym przewrocie, obawiając się, że jego głowa spadła na ziemię, gdy kierowała orkiestrą i została zerwana, a nawet trzymała ją fizycznie, aby jej uniknąć.
W rzeczywistości był to warunek tak częsty, że nawet René Descartes wspomniał o tym w jednej ze swoich prac i jest to nawet uczucie cierpienia jednej z postaci Miguela de Cervantesa w jego "Licentiate Vidriera".
Zapisy wskazują na wysokie rozpowszechnienie tego zaburzenia, szczególnie w późnym średniowieczu i renesansie, szczególnie między XIV a XVII wiekiem. Jednak wraz z upływem czasu i jak szkło było coraz częstsze i mniej mitologizowane (początkowo było postrzegane jako coś ekskluzywnego, a nawet magicznego), to zaburzenie zmniejszy częstotliwość, aż praktycznie zniknie po 1830 roku .
Wciąż istnieją przypadki
Delirium ze szkła było delirium, jak powiedzieliśmy, miało maksymalne rozszerzenie w średniowieczu i najwyraźniej przestało istnieć około 1830 roku.
Jednak holenderski psychiatra Andy Lameijin znalazł raport pacjenta z lat trzydziestych, który przedstawił urojeniowe przekonanie, że jego nogi są szklane i że minimalny cios może je złamać, generując jakiekolwiek podejście lub możliwość trafienia w wielki niepokój lub nawet samookaleczenie
Po przeczytaniu tego przypadku, którego objawy wyraźnie przypominają średniowieczne zaburzenia, psychiatra przystąpił do badania podobnej symptomatologii i odkrywał różne odosobnione przypadki osób z podobnym delirium.
Jednak znalazł także żywą i aktualną sprawę w ośrodku, w którym pracował, w Szpitalu Psychiatrycznym Endegeest w Leiden: człowiek, który twierdził, że czuje się ze szkła lub szkła po wypadku.
Jednak w tym przypadku występowały różnice w stosunku do innych, bardziej skupione na jakości przezroczystości szkła niż na kruchości : pacjent powiedział, że może pojawić się i zniknąć z widoku innych, sprawiając, że czuje, zgodnie z własnymi słowami pacjenta, że "Jestem tutaj, ale nie jestem, jak kryształ".
Należy jednak pamiętać, że delirium lub delirium szkła nadal uważa się za historyczny problem psychiczny i że można go uznać za działanie lub część innych zaburzeń, takich jak schizofrenia.
Teorie o przyczynach
Wyjaśnienie zaburzenia psychicznego praktycznie dziś nieistniejącego jest niezwykle złożone, ale poprzez symptomatologię niektórzy eksperci proponują hipotezy na ten temat.
Ogólnie można by pomyśleć, że to zaburzenie może powstać jako mechanizm obronny u osób o wysokim ciśnieniu oraz potrzebę pokazania określonego wizerunku społecznego, będącego odpowiedzią na strach przed okazaniem wrażliwości.
Wiąże się także z pojawieniem się i zniknięciem zaburzenia w ewolucji rozważań na temat materiału, często bowiem podmioty, na których wersety są delirium i różne problemy psychiczne, są powiązane z ewolucją i własnymi, bardziej nowatorskimi elementami każdej epoki.
W najnowszym przypadku, w którym uczestniczył Lameijin, psychiatra uznał, że możliwe wyjaśnienie zaburzenia w tym konkretnym przypadku potrzeba poszukiwania prywatności i przestrzeni osobistej w obliczu nadmiernej troski ze strony otoczenia pacjenta, będąc symptomem w postaci przekonania, że można być przezroczystym jak szkło, sposobem na próbę oddzielenia i utrzymania indywidualności.
Ta koncepcja obecnej wersji zaburzenia wynika z lęku generowanego przez dzisiejsze społeczeństwo, niezwykle indywidualistycznego i skupionego na wyglądzie i wysokim poziomie osobistej izolacji pomimo istnienia dużych systemów komunikacyjnych.
Bibliografia:
- Cervantes, M. (2003). Prawnik Vidriera. Editions University of Salamanca.
- Speak, G. (1990) Dziwny rodzaj melancholii: refleksje nad szklanym złudzeniem w Europie (1440-1680) Historia psychiatrii; 1: 191-206.
- Speak, G. (1990) "Licentiate Vidriera" i Glass Men z wczesnej nowoczesnej Europy, The Modern Language Review; 85 (4): 850-865.
