Dislalia: rodzaje, objawy, przyczyny i leczenie
Termin dislalia odnosi się do trudności w wymówieniu pewnych dźwięków , które mogą wystąpić u dzieci w różnym wieku. Jest to, zgodnie z nowymi międzynarodowymi klasyfikacjami diagnozy zaburzeń psychicznych, zaburzeniem dźwięków mowy.
W tym artykule zobaczymy, czym jest dyslalia, jakie są jej rodzaje i przyczyny, a także niektóre sposoby przeprowadzania oceny i leczenia.
- Powiązany artykuł: "8 rodzajów zaburzeń mowy"
Rozwój języka
Język mówiony to zestaw dźwięków, które wyrażają to, czego potrzebujemy, czujemy lub myślimy. Dotyczy to zarówno zachowania, jak i zdolności poznawczych, i rozwijamy go od pierwszych lat życia. Jego przejaw jest związany z dojrzewaniem układu nerwowego , w szczególności obszaru czuciowego i motorycznego. Sam w sobie jest związany z ustanowionymi więziami afektywnymi i społecznymi oraz rozwojem innych zdolności poznawczych.
Artigas i García-Nonell (2008) mówią nam, że rozwój umiejętności językowych odpowiada wiekowi chronologicznemu dziecka. W związku z tym oczekuje się emisji dźwięków monotonicznych między 0 a 3 miesiącem życia. Pomiędzy 9 a 12 miesiącami rozumie się negacje i nazwano opiekunów (zwykle mama i tata). Od 3, proste pytania są oczekiwane, a ich mowa jest rozumiana przez jądro rodziny. W wieku 5 lat możesz powiedzieć, co się z tobą dzieje i użyć artykułów; i w kierunku 7 lat spodziewana jest fluencja słowna i wykorzystanie koniunkcji.
Jednak może się zdarzyć, że w niektórych przypadkach wiek chronologiczny nie odpowiada rozwojowi języka to znaczy, że nie wszystkie dzieci nabywają te same umiejętności w tym samym czasie. Na przykład niektóre dzieci mogą zacząć rozumieć, co ludzie mówią, ale z ograniczeniami, aby się wyjaśnić. Może się również zdarzyć, że dzieci wyrażają się słownie w sposób powolny lub z małą płynnością, lub mogą tak swobodnie wypowiadać się, że ich język jest zrozumiały. Podobnie, wśród możliwości, które są zawarte w rozwoju języka, jest to, co nazwaliśmy "dislalia".
Może jesteś zainteresowany: "Bradilalia: co to jest, przyczyny, leczenie i związane z tym objawy"
Czym jest dislalia?
Słowo dislalia pochodzi od greckiego "dys", co oznacza "trudność"; i "lalein", co oznacza "mówić". Chodzi o to trudności w wytwarzaniu pewnych dźwięków lub grup dźwięków w sposób uważany za właściwy. Można to wykryć, na przykład, gdy dziecko często ucieka się do pominięcia określonego dźwięku za pomocą ciszy lub wydłużenia wokalu. Lub jeśli dziecko zawsze zastępuje ten sam dźwięk podobnym dźwiękiem, czym jest przypadek zastępczy.
Może być również widoczne przez zniekształcenie, to znaczy, gdy dziecko często ucieka się do emisji przybliżonego dźwięku, ale to nie jest ten, który pasuje do ich rozmowy. W końcu może się zdarzyć, że dziecko wstawi dźwięk jako wsparcie .
Najnowsze międzynarodowe definicje
Termin "dislalia" został niedawno wyparty z międzynarodowych klasyfikacji zaburzeń psychicznych, jednak nadal jest używany w języku potocznym i specjalistycznym w odniesieniu do trudności fonetyczne, które mają niektóre dzieci .
W celu rozpoznania, DSM-V nie uważa go za "dyslokację", ale za "zaburzenie rytmu mowy" (TSH). Jest zbiorem centralnych zmian i własnego komponentu fonologicznego, które występują na poziomie wymowy niektórych fonemów.
6 typów i przyczyn
Chociaż klasyfikacje mogą się różnić, zgodnie z Aguilar-Valera (2017); Hernández i Rubalcaba (2017), występują następujące rodzaje dyslalii: fizjologiczne lub ewolucyjne, organiczne, fonologiczne, funkcjonalne i mieszane. Podobnie dyslalia można podzielić na trudności związane z konkretną wymową.
1. Fizjologiczne lub ewolucyjne
Uważa się, że dyslalia ewolucyjna dotyczy przypadku, w którym dziecko nie naśladuje tych słów, które słyszy , chociaż jego rozwój i wiek chronologiczny uważa się za wystarczający. Jego rozwój wynika zatem z określonego dojrzewania mózgu i urządzenia gramofonowego. Zwykle ma to miejsce około 4 roku życia i staje się widoczne przez fonetycznie nieprawidłowe powtórzenie.
2. Organiczne
Jest to dyslalia typu funkcjonalnego, gdy staw jest powiązany z obwodowymi narządami, które kontrolują mowę. W tym przypadku dzieci częściej używają substytucji , pominięcie lub zniekształcenie dźwięku, który ma być wymawiany.
3. Audiógena
Jak sama nazwa wskazuje, to właśnie jest to dislalia jest konsekwencją upośledzenia słuchu .
4. Funkcjonalny
Wynika to z działania gnostycznego systemu rozpoznawania i praktycznego systemu produkcji, z którym związana jest jego etiologia rozwój procesów poznawczych .
5. Mieszane
Jak sama nazwa wskazuje, mieszana dyslalia to taka, w której manifestacje poprzednich typów prezentowane są jednocześnie.
6. Zgodnie z wymową
Zgodnie ze specyficznymi trudnościami wymowy alfabetu, Peña-Casanova, 2014 (cit w Hernández i Rubalcaba, 2017), mówi nam, że dislalia można podzielić w następujący sposób :
- Betacism: w wymowie B
- Deltacismo: wymowa D
- Gammacismo: wymowa G
- Kappacism: wymowa K
- Mistycyzm: wymowa M
- Rotakism: wymowa R
- Sigmatyzm: wymowa S
Możliwe przyczyny, ocena i leczenie
Dislalia ma przebieg rozwoju i wiele przyczyn. Oznacza to, że jest to spowodowane obecnością różnych elementów, wśród których można znaleźć pewne zdeterminowane funkcje organiczne, a także stylem rodzicielstwa, który nie sprzyja płynności w języku i komunikacji.
Można go ocenić przez test Glatzela , który bierze pod uwagę przepuszczalność nosa i fukcję głosu; lub przez test Rosenthala, który uwzględnia tryb oddechowy. Ważne jest również dokonywanie ocen jakościowych w oparciu o obserwację wypowiedzi i odbioru mowy, w celu określenia potrzeb w zakresie wsparcia w komunikacji.
Zabiegi obejmują terapię mowy i ćwiczenia mięśni niezbędne do artykulacji: wargi, język, podniebienie, migdałki, wędzidełka. Te same ćwiczenia obejmują aktywację aparatu nosowego i ustnego, ważne jest, aby były planowane z pewną częstotliwością i rytmem, zgodnie z potrzebami i strefą proksymalnego rozwoju dziecka. W przeciwnym razie, nie sprzyjając jej rozwojowi, może przeszkadzać i wywoływać zniecierpliwienie lub przejawy niepokoju.
Aby określić odpowiednie leczenie, ważne jest, aby zacząć od poznania przyczyny dyslalii, jak również bezpośrednich potrzeb zarówno dziecka, jak i rodziny lub najbliższego otoczenia.
Bibliografia:
- Aguilar-Valera, J.A. (2017). Zaburzenia komunikacji z DSM-V. Potrzeba diagnozy różnicowej. Neuropsychology Notebooks (11) 1: 144-156.
- Hernández, A. i Ruvalcaba, I. (2017). Zaburzenia języka Źródło: 31 lipca 2018. Dostępne pod adresem // s3.amazonaws.com/academia.edu.documents/51549900/ORL-Tranches-of-the-language.pdf?AWSAccessKeyId=AKIAIWOWYYGZ2Y53UL3A&Expires=1533037090&Signature=grC1KSPM7lu6uMiWTjlnBZEU9VQ%3D&response-content-disposition=inline % 3B% 20nazwa_pliku% 3DTests_of_language_University_of_G.pdf.
