Dysocjalizacja: objawy, przyczyny i leczenie

Jesteśmy stadami stadnymi, a fakt życia w społeczeństwie wymaga ustanowienia szeregu podstawowych zasad zapewniających zdrowe współistnienie, respektujących podstawowe prawa każdego współobywatela, zarówno pod względem prawnym, jak i etycznym. Większość z nas przestrzega większości z tych norm, a przynajmniej tych drugich, często niemal nieświadomie, poprzez ich internalizację.

Są jednak ludzie, którzy przejawiają wzorce zachowań charakteryzujące się konsekwentnym odrzucaniem ich oraz obojętnością wobec podstawowych praw innych.

Prawdopodobnie po tym opisie możemy myśleć, że będziemy mówić o osobach dorosłych z aspołecznym zaburzeniem osobowości. Ale prawda jest taka, że ​​te wzory są również obserwowane w dzieciństwie, u dzieci z zaburzeniami dyssocjalnymi , To jest to zaburzenie, o którym będziemy mówić w tym artykule.

• Może jesteś zainteresowany: "6 etapów dzieciństwa (rozwój fizyczny i psychiczny)"

Definiowanie zaburzenia

Choroba dyssocjalna, obecnie nazywana zaburzeniem zachowania w najnowszej wersji Diagnostycznego i Statystycznego Podręcznika Zaburzeń Psychicznych (DSM-5), jest charakterystyczną zmianą przedmiotów nieletnich (mogących rozpocząć się na różnych etapach rozwoju dziecka i dorastania), które przez całe dzieciństwo prezentują wzór ciągłego zachowania charakteryzującego się systematycznym naruszaniem norm społecznych i praw innych przez co najmniej dwanaście miesięcy.

W szczególności ten wzór zachowania identyfikowany jest z agresywnym zachowaniem przeciwko ludziom (które mogą obejmować użycie broni) lub zwierzętom (często będąc torturami i / lub egzekucjami małych zwierząt i zwierząt domowych), wykorzystywaniu oszustw i kradzieży małych przedmiotów lub łamaniu i wchodzeniu, poważnym naruszeniom przepisów ogólne problemy społeczne związane ze współżyciem i / lub aktami wandalizmu.

Dzieci z tym zaburzeniem cierpią znaczne pogorszenie w różnych obszarach, takich jak życie społeczne i szkoła , Mają tendencję do wykazywania niskiego poziomu empatii, ignorując prawa i uczucia innych. Powszechne jest również dawanie poczucia twardości charakteru, a także uprzedzeń dotyczących społeczeństwa i odrzucenia. Charakteryzuje je także ogólnie działanie bez myślenia o konsekwencjach i impulsywnie, z ryzykownymi zachowaniami i niską zdolnością do opóźniania satysfakcji i tolerancji dla frustracji.

Ogólnie rzecz biorąc, ich działania zwykle nie pozostają niezauważane przez środowisko, co może również prowadzić do problemów socjalizacji i częstych problemów na poziomie szkolnym i ze sprawiedliwością. Mimo to niektóre zachowania zazwyczaj początkowo pozostają niezauważone, są ukryte lub mało widoczne (jak tortury zwierząt). Mogą lekceważyć ich zachowanie, powierzchowne uczucie, brak empatii oraz niski lub żaden poziom wyrzutów sumienia z konsekwencjami ich działań, chociaż te cechy nie występują we wszystkich przypadkach.

Związek z antyspołecznym zaburzeniem osobowości

Dyssocial disorder był rozważany w całej historii, i faktycznie czasami był zdezorientowany, z antyspołecznym zaburzeniem osobowości. Należy zauważyć, że oba nie są synonimami, chociaż w niektórych przypadkach istnieje ciągłość syndromiczna, a kryteria diagnostyczne obu zaburzeń mają kilka rozbieżności poza epoką początków (zaburzenie aspołeczne wymaga, aby podmiot już uformował osobowość, biorąc pod uwagę punkt przegięcia w wieku 18 lat, chociaż zachowania antyspołeczne muszą pojawić się przed ukończeniem piętnastego roku życia).

W rzeczywistości, chociaż większość zaburzeń znika po osiągnięciu dorosłości i rozwija bardziej rozbudowane zachowania i zdolności (szczególnie w tych przypadkach, w których przejaw zaburzeń ma raczej początek dorastania), znaczny odsetek tych dzieci ostatecznie rozwinie się antyspołeczne zaburzenie osobowości. W tym przypadku w dużej mierze mamy do czynienia z osobami, które miały wcześniej zaburzenie dysocjacji, ustanawiając i ograniczając ich repertuar behawioralny oraz sposób postrzegania życia.

• Powiązany artykuł: "Agresja w dzieciństwie: przyczyny agresji u dzieci"

Możliwe przyczyny związane z tym zjawiskiem psychologicznym

Od poczęcia tego zaburzenia, społeczność naukowa próbowała znaleźć wyjaśnienie tego typu zaburzeń zachowania. Uważa się, że nie ma jednej przyczyny tego zaburzenia, ale to istnieje wiele czynników, które wpływają na jego genezę .

Z biologicznego punktu widzenia podniesiono potencjalne istnienie behawioralnych problemów inhibicyjnych wynikających z braku rozwoju lub infradźwięków czołowych wraz z nadmierną aktywacją układu limbicznego i mózgowego układu nagrody. Ocenia także istnienie braku rozwoju moralnego, zdolności do empatii i niedojrzałości, które mogą częściowo wynikać z elementów nieodłącznie związanych z jego biologią. a częściowo z powodu złej socjalizacji .

Na bardziej psychologicznym i społecznym poziomie zaobserwowano, że wiele z tych dzieci wychodzi z domów, w których występują problemy zachowania i marginalizacji. Obecność trwających konfliktów wewnętrznych może być związana z nieletnimi jako naturalny sposób postępowania, działając jako model, a jednocześnie może warunkować dziecko nauczyć się nie ufać innym , Odrzucenie społeczne zostało również powiązane z pojawieniem się tego zaburzenia, zważywszy, że zwykle mają problemy z rozwiązywaniem problemów.

Rodzaj wzoru rodzicielskiego jest również powiązany: autorytarni rodzice i krytycy z karnym sposobem działania lub zbyt tolerancyjni rodzice, których wskazania są niejasne i nie pozwalają im na naukę dyscypliny lub potrzeba ich przestrzegania, są bardziej skłonni uczyć swoje dzieci, aby działały w ukryciu lub by zawsze wykonywać swoją wolę. To niekoniecznie oznacza dyssocjalną nieład, ale może to ułatwić.

Podjęto również próbę wyjaśnienia tego problemu jako aspektu opartego na uwarunkowaniach: przez całe życie nieletni zauważył, że wykonywanie agresywnych aktów służy osiągnięciu ich celów jako konsekwencje wspomnianych aktów apetycznych początkowo i wzmacniających powtórzenie tego samego sposobu postępowania.

Leczenie

Dyssocial disorder jest problemem, którego leczenie nawet do dzisiaj nie zostało w pełni ustalone. Powszechne jest stosowanie różnych programów multimodalnych, które obejmują zarówno dziecko, jak i rodziców oraz usługi w kontakcie z dzieckiem, oraz wymagają współpracy specjalistów z różnych dziedzin i z eklektycznym podejściem.

Na poziomie psychologicznym zazwyczaj zaleca się program obejmujący szkolenia z zakresu umiejętności społecznych i komunikacyjnych, a także rozwiązywania problemów. Wzmocnienie zachowań prospołecznych, kontraktów behawioralnych, modelowania i ekspresji emocjonalnej są również użyteczne. Ogólnie stosuje się programy poznawczo-behawioralne , próbując uczyć pozytywnych sposobów powiązania i generowania alternatywnych zachowań z tymi zaburzeniami.

Szkolenie dla rodziców i psychoedukacja są również elementami, które należy wziąć pod uwagę i które mogą pomóc w uspokojeniu i nauce działań i wytycznych dotyczących nauki dla dziecka.

W bardzo ekstremalnych przypadkach, a zwłaszcza u tych osób, których zmiany zachowania wynikają z eksperymentowania z dystresem emocjonalnym, oprócz leczenia poświęconego modyfikowaniu elementów, które powodują dyskomfort lub postrzeganie tych zaburzeń zaleca się stosowanie niektórych leków jako SSRI.

Bibliografia:

• Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne. (2013). Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych. Piąta edycja. DSM-V. Masson, Barcelona.
• Thief, A. (2012). Psychologia kliniczna dziecka. Podręcznik CEDE przygotowania PIR, 0 .. CEDE: Madryt.
• Pérez, M .; Fernández, J.R.; Fernández, I. (2006). Przewodnik po skutecznych terapiach psychologicznych III. Dzieciństwo i dorastanie Piramida: Madryt.

DYSOCJACJA- dobry mechanizm, którym robisz sobie krzywdę (Marzec 2024).