Genovese syndrom: co to jest i jak wpływa na psychologię społeczną
"Genovese Syndrome", znany również jako efekt Spectator, jest koncepcją, która posłużyła do wyjaśnienia psychologicznego zjawiska, w którym osoba jest unieruchomiona w momencie obserwowania sytuacji awaryjnej, w której oczekuje się, że zapewni wsparcie osobie, która biegnie poważne niebezpieczeństwo
W tym artykule zobaczymy, czym jest syndrom Genovese , dlaczego został nazwany w ten sposób i jakie jest jego znaczenie, zarówno w psychologii, jak iw mediach.
- Powiązany artykuł: "Czym jest psychologia społeczna?"
Kitty Genovese i efekt widza
Catherine Susan Genovese, lepiej znana jako Kitty Genovese, była Amerykanką pochodzenia włoskiego, która dorastała w Brooklynie w Nowym Jorku. Urodził się 7 lipca 1935 r., Jego rodzina przeniosła się do Connecticut i pracowała jako kierownik restauracji.
Niewiele więcej możemy powiedzieć o jego życiu. To, co wiemy, ponieważ wygenerowało każdą serię hipotez w psychologii społecznej, to jak umarł. Wczesnym rankiem 13 marca 1964 r. Kitty Genovese został zabity podczas próby wejścia do jej budynku z siedzibą w mieście Nowy Jork.
Według oficjalnej wersji mężczyzna, który ją zamordował, podążył za nią z samochodu do portalu budowlanego, gdzie go dźgnął. Kitty Próbował tego uniknąć i przez ponad 30 minut krzyczał o pomoc , podczas gdy morderca kontynuował agresję, a nawet ją zgwałcił, zanim ją zabił. To, co wydarzyło się w ciągu tych minut, nazwano syndromem Genovese: żaden z sąsiadów nie próbował jej pomóc.
Prestiżowy dziennik "New York Times" przekazuje wiadomości dziennikarzowi Martinowi Gansbergowi. Jakiś czas później temat został skompilowany w książce, której autorem był redaktor tej samej gazety, A.M. Rosenthal, zatytułowany "38 świadków". Wśród przytoczonych faktów New York Times powiedział, że w sumie 38 sąsiadów było świadkami morderstwa, a żaden z nich nie zadał sobie trudu, aby zawiadomić władze .
Przez wiele lat ta wersja była uważana za prawdziwą i dała początek różnym badaniom psychologicznym, dlaczego ludzie są unieruchomieni lub obojętni na niebezpieczeństwo innych. Badania te miały następnie wpływ na badania naukowe nad hamowaniem zachowań podczas indywidualnych sytuacji kryzysowych podczas życia w grupie.
- Może jesteś zainteresowany: "Psychologia sądowa: definicja i funkcje psychologa sądowego"
Interwencja w sytuacjach awaryjnych: eksperyment Darleya i Latane
Pionierski eksperyment na tym zjawisku został przeprowadzony przez Johna M. Darleya i Bibb Latané i opublikowany w roku 1968. Badacze wysunęli hipotezę, że ludzie, którzy byli świadkami morderstwa, nie pomogli dokładnie dlatego, że byli wieloma osobami. Poprzez swoje badania zasugerowali, że kiedy uczestnicy byli indywidualnymi świadkami sytuacji wyjątkowej, byli bardziej skłonni do pomocy. Podczas gdy sytuacja kryzysowa była obecna w grupach, uczestnicy byli mniej skłonni do interweniowania indywidualnie.
Wyjaśnili to ludziom stali się obojętni na sytuację wyjątkową, gdy byli w grupach , ponieważ zakładali, że ktoś inny zareaguje lub już pomógł (właśnie dlatego, że była to nagła sytuacja).
Innymi słowy, naukowcy doszli do wniosku, że liczba osób, które są świadkami ataku, jest decydującym czynnikiem w indywidualnej interwencji. Ten ostatni nazwano "efektem widza".
Podobnie w innych eksperymentach został opracowany pojęcie rozłożenia odpowiedzialności , dzięki czemu wyjaśniono, że obecność różnych obserwatorów hamuje reakcję widza, gdy jest sam.
Wpływ Genovese'a na media
Tym, co ostatnio zostało problematyzowane w sprawie Kitty Genovese, jest własna wersja okoliczności, w których doszło do morderstwa w New York Times. Nie tylko było to problematyczne, ale media i wpływ pedagogiczny tej wersji , Wiadomości o morderstwie Kitty Genovese wygenerowały naukowe hipotezy zawarte w podręcznikach do nauki i szkolnych podręcznikach psychologii, tworząc całą teorię o zachowaniach prospołecznych.
Nowsze wersje New York Times donoszą, że niektóre fakty zostały źle zinterpretowane, a początkowe wieści mogły popaść w odmienne uprzedzenia. Główną krytyką było przesadne zwiększenie liczby świadków , Ostatnio zostało zakwestionowane, że w sumie było 38 osób świadkami morderstwa.
Późniejsze dziennikarskie dochodzenia mówią o obecności tylko 12 osób, które prawdopodobnie nie były świadkami kompletnego ataku, ponieważ te ostatnie miały różne fazy i lokalizacje, zanim dotarły do morderstwa w portalu. Podobnie kwestionowano liczbę agresji zaproponowanych pierwotnie przez New York Times.
Nie tylko to, ale ostatnie świadectwa mówią o tym co najmniej dwóch sąsiadów wezwało policję ; tak bardzo naprężają śledztwa, które przed dziesięcioleciami zdarzały się w amerykańskiej gazecie, jak bezczynność władz przed przestępstwem, które można łatwo uzasadnić jako "namiętne". Ostatecznie, w obrębie psychologii społecznej zmieniono podejście i podejście teoretyczne, które tradycyjnie wspierało efekt Spectator.
Bibliografia:
- Dunlap, D. (2016). 1964 | Jak wielu świadków zabiło Kitty Genovese? New York Times Źródło: 3 lipca 2018 r. Dostępny pod adresem //www.nytimes.com/2016/04/06/insider/1964-how-many-witnessed-the-murder-of-kitty-genovese.html.
- Darley, J. M. i Latane, B. (1968). Interwencja Barkera w nagłych wypadkach: Dyfuzja odpowiedzialności. Journal of Personality and Social Psychology, 8 (4, pt.1): 377-383. Podsumowanie Źródło: July 3, 2018. Dostępne pod adresem //psycnet.apa.org/record/1968-08862-001.
- Komunikacja IS + D. (2012). Eksperymenty psychospołeczne - nr 7: Dyfuzja odpowiedzialności (Darley i Latané, 1968). Źródło: 3 lipca 2018. Dostępne pod adresem //isdfundacion.org/2012/12/28/experimentos-psicosociales-nº-7-la-difusion-de-la-responsabilidad-darley-y-latane/.
