Gottfried Leibniz: biografia tego filozofa i matematyka
Gottfried Leibniz (1646 - 1716) był filozofem, fizykiem i matematykiem, który miał istotny wpływ na rozwój współczesnej nauki. Ponadto jest uznawany za jednego z przedstawicieli racjonalistycznej tradycji nowoczesności, ponieważ wykorzystuje swoją wiedzę z zakresu matematyki i fizyki w istotny sposób wyjaśniając zarówno zjawiska naturalne, jak i ludzkie.
Następnie zobaczymy biografia Gottfrieda Leibniza , a także jego główny wkład w dziedzinie matematyki, logiki i filozofii.
- Powiązany artykuł: "Jak psychologia i filozofia są podobne?"
Gottfried Leibniz: biografia tego filozofa i matematyka
Gottfried Leibniz urodził się 1 lipca 1646 r. w Lipsku w Niemczech , Syn Friedricha Leibnütza i Catheriny Schmuck, Leibniz dorastał w pobożnej luterańskiej rodzinie pod koniec wojny trzydziestoletniej, która opuściła kraj.
W dzieciństwie kształcił się w szkole w Nicolai, zawsze w towarzystwie samouka w bibliotece osobistej ojca, która z kolei została odziedziczona po profesorze filozofii moralnej na Uniwersytecie w Lipsku. W rzeczywistości, w wieku 12 lat Leibniz nauczył się łaciny sam, a jednocześnie uczył się greki .
W 1661 r. Rozpoczął naukę praw na Uniwersytecie w Lipsku, gdzie szczególnie interesowali go mężczyźni, którzy wystąpili w pierwszych naukowych i filozoficznych rewolucjach współczesnej Europy. Ci ostatni to Galileusz, Thomas Hobbes, Francis Bacon i René Descartes, a nawet odzyskali myśl o scholastykach i Arystotelesie.
Po ukończeniu studiów prawnych Leibniz spędził kilka lat w Paryżu, gdzie był szkolony w zakresie matematyki i fizyki , Tam poznał czołowych francuskich filozofów tamtych czasów i uważniej przyjrzał się tym, którzy wcześniej go interesowali. Wreszcie uczył się u Christiaana Huygensa, który okazał się fundamentem późniejszego rozwoju teorii na rachunku różniczkowym i całkowym Leibniza.
Po kilku wycieczkach do różnych części Europy, po spotkaniu z najbardziej reprezentatywnymi filozofami tamtych czasów, Leibniz zakłada Akademię Nauk w Berlinie , gdzie miał stałą aktywność. Ostatnie lata spędził na próbach kompilacji największych wyrażeń swojej filozofii. A bez tego drugiego, który odniósł sukces, zmarł w Hanowerze w listopadzie 1716 roku.
Niektóre wkłady Leibniza w filozofię i naukę
Podobnie jak inni filozofowie i naukowcy tamtych czasów, Leibniz specjalizował się w kilku dziedzinach. To pozwoliło mu sformułować różne teorie i stworzyć podstawy nowoczesnego rozwoju nauki. Aby podać kilka przykładów, zobaczymy poniżej trzy główne wkłady Leibniza, zarówno w matematyce i logice, jak iw filozofii .
1. Matematyka: rachunek nieskończenie mały
Wraz z Izaakiem Newtonem Gottfried Leibniz jest uznawany za jednego z twórców rachunku różniczkowego. W notatnikach Leibniza pierwsze użycie rachunku całkowego odnotowano w roku 1675. Wykorzystał go do znalezienia obszaru pod funkcją y = x. Wprowadzono także oznaczenia takie jak oznaczenie integralne ("S" wydłużone od łacińskiej "sumy"), a d (od łacińskiego słowa "differncia"), które jest używane do obliczeń różnicowych. To dało początek Regule Leibniza , która jest dokładnie regułą produktu do obliczania różnicowego.
W ten sam sposób przyczynił się on do zdefiniowania matematycznych jednostek, które nazywamy "nieskończenie małymi" i do określenia ich algebraicznych właściwości, chociaż z wieloma paradoksami w danym momencie. Ten ostatni został zrewidowany i przeformułowany z XIX wieku wraz z rozwojem współczesnego rachunku różniczkowego.
2. Logika: podstawy logiki epistemologicznej i modalnej
Wierny jego matematycznemu treningowi, Gottfriedowi Leibnise Twierdził, że złożoność rozumowania ludzkiego można przetłumaczyć na język obliczeń i że po ich zrozumieniu może być rozwiązaniem dla rozwiązania różnic zdań i argumentów.
Z tego powodu jest uznawany za najważniejszego logika swoich czasów, przynajmniej od Arystotelesa. Między innymi opisał właściwości i metodę zasobów językowych, takich jak koniunkcja, dezintegracja, negacja, całość, inkluzja, tożsamość i pusty zbiór. Wszystkie one są przydatne do zrozumienia i przeprowadzenia prawidłowego wnioskowania i odróżnienia ich od innych nieprawidłowych. Jest to jedna z głównych baz dla rozwój logiki typu epistemicznego, a także logiki modalnej .
3Filozofia: zasada indywiduacji
W swojej tezie "O zasadzie indywidualizacji", którą uczynił w latach sześćdziesiątych XVI wieku, Leibniz broni istnienia wartości indywidualnej, która sama w sobie stanowi całość, ale jest to możliwe zróżnicowanie całości. Tak było pierwsze podejście do niemieckiej teorii monad .
Analogicznie do fizyki, Leibniz dowodził, że monady są w domenie mentalnej, jakie atomy w fizycznym terenie. Chodzi o ostatnie elementy wszechświata i to, co nadaje postaci istotę, poprzez właściwości takie jak: są wieczne, nie rozkładają się w innych prostszych cząsteczkach, są indywidualne, aktywne i podlegają własnym prawom, poza tym niezależne od siebie i funkcjonujące jako indywidualne przedstawienie samego wszechświata.
Bibliografia:
- Belaval, Y. i Look, B. (2018). Gottfried Wilhelm Leibniz. Encyclopaedia Britannica. Źródło: 22 października 2018. Dostępne pod adresem //www.britannica.com/biography/Gottfried-Wilhelm-Leibniz.
- Leibniz, G. (2017). Nowa encyklopedia świata. Źródło: 22 października 2018. Dostępne pod adresem //www.newworldencyclopedia.org/entry/Gottfried_Leibniz.