Wyimaginowani przyjaciele dzieci: czy te fantazje są normalne?
Umiejętność nawiązywania kontaktów towarzyskich i utrzymywania pozytywnych kontaktów poza zwykłą znajomością, nawiązywania kontaktów z ludźmi w naszym otoczeniu oraz dzielenia się sytuacjami, chwilami i pozytywnymi doświadczeniami z nimi jest podstawą naszego pełnego rozwoju.
Przyjaźnie będą bardzo ważne przez całe życie, ale posiadanie kogoś o cechach podobnych do tych, z którymi można dzielić się i przeżywać, jest szczególnie istotne w okresie dzieciństwa i dorastania. I w wielu przypadkach niektóre dzieci przychodzą, aby nawiązać przyjaźnie, które tak naprawdę nie istnieją w realnym świecie, ale mają dla nich wielkie znaczenie: mówimy o wyimaginowanych przyjaciołach , Chodzi o tę koncepcję, o której będziemy mówić w całym artykule.
- Powiązany artykuł: "6 etapów dzieciństwa (rozwój fizyczny i psychiczny)"
Co to jest wyimaginowany przyjaciel?
Wyimaginowanego przyjaciela uważa się za ten niewidzialny i nieistniejący charakter w rzeczywistości, który jest uważany za rzeczywisty lub częściowo rzeczywisty przez dziecko, z którym gra, aby oddziaływać często i bezpośrednio oraz który jest nazwany i rozpoznawany przed innymi ludźmi. Interakcja i rozważenie istnienia tego bycia przez dziecko może mieć zmienny czas trwania. Chociaż mówiliśmy o nieistniejących istotach, czasami wyimaginowany przyjaciel jest przedmiotem lub element, któremu dziecko zapewnia zdolność do życia lub interakcji, jak lalka.
Stworzenie i utrzymanie wyimaginowanych przyjaciół zwykle ma miejsce u małych dzieci , od dwóch do ośmiu lat. Przyjaciel, o którym mowa, zwykle pełni funkcję ochronną lub żartobliwą, będąc własną sytuacją, w której dziecko bawi się lub odczuwa strach. Postacią, o której mowa, może być dziecko takie jak on lub jej żywe istoty o cechach zwierzęcych, a nawet fantastycznych. Zazwyczaj przyjaciel zaczyna być zapomniany lub znika, gdy dziecko zaczyna mieć bardziej płynny i pozytywny kontakt z dziećmi i nawiązywać przyjaźnie, chociaż może minąć trochę czasu, zanim zniknie.
- Może jesteś zainteresowany: "Moc gry: dlaczego jest to konieczne dla dzieci?"
Wyjaśnienia do tego zjawiska w dzieciństwie
Tworzenie wyimaginowanych przyjaciół przez dzieci było aspektem badanym z wielkim zainteresowaniem w całej historii, istnieją różne podejścia do tego. Początkowo istniał pomysł, że jest on traktowany i ceniony jako wyraz klinicznego problemu, chociaż badania wykazały, że z wyjątkami tak nie jest.
Początkowo uważano, że wyimaginowani przyjaciele są wyrazem problemów afektywnych związane z brakami, takimi jak brak uczucia ze strony rodziców, samotność lub brak osób o tym samym poziomie dojrzałym lub mechanizm kompensacyjny dla tego, co dzieci uważają za swoje słabości. Chociaż w niektórych przypadkach może tak być, szczególnie w przypadku porzuconych dzieci lub tych, którzy ponieśli jakąś traumę, zaobserwowano, że zjawisko to może pojawić się w dowolnym kontekście.
Autorzy tacy jak Jean Piaget, znani z badań nad rozwojem dziecka i fazami nabywania różnych umiejętności i zdolności umysłowych z perspektywy kognitywnej, interpretowali obecność wyimaginowanych przyjaciół jako opracowanie dziecka jako próbę wyjaśnienia rzeczywistości którego nie był w stanie zrozumieć, mając trudności z oddzieleniem rzeczywistości od wyobraźni w typowym wieku pojawienia się tego zjawiska (od 3 do 6 lat). Jednak dzieci tak, są w stanie oddzielić fikcyjną rzeczywistość w tych czasach , często wiedząc, że ich wyimaginowani przyjaciele nie są wyczuwalne dla nikogo poza nimi, a nawet, że są produktem fantazji.
Inna nowsza teoria mówi, że wyobrażeni przyjaciele to symulacje prawdziwych istot, których używają dzieci ćwicz prawdziwe sytuacje interakcji i które służą poprawie zrozumienia teorii umysłu (zakładamy i rozumiemy, że inni mają opinie, myśli i perspektywy odmienne od swoich własnych).
Czy to coś patologicznego?
Chociaż nie występuje u wszystkich dzieci, obecność wyimaginowanych przyjaciół jest czymś, co ogólnie jest akceptowane jako coś normalnego, co stanie się z czasem. Jednak wielu rodziców wykazuje wielkie zaniepokojenie kiedy zdarza się ich dzieciom przed możliwością bycia świadkiem jakiejś zmiany lub patologii psychicznej.
Ta troska ma pewien sens, ponieważ prawda jest taka, że pojęcie wyimaginowanych przyjaciół zakłada istnienie pewnych cech, które mogą przypominać halucynacje lub delirium (postrzega się je i uznaje za rzeczywiste istnienie bytu, które nie istnieje poza umysłu podmiotu, który pozostaje w czasie).
Jednak w zdecydowanej większości przypadków nie jest to zdarzenie patologiczne, ale normatywne , będąc niezwykle częstym (choć nie ma zgody, niektóre badania wskazują, że nawet około połowa dzieci może je mieć) i że zazwyczaj dzieje się to na etapie życia, kiedy magiczne myślenie jest bardzo aktywne i istnieje świetna kreatywność
Także ten znajomy może odgrywać rolę w rozwoju dzieci : uwolnij się od potrzeb firmy, zaprojektuj swoją idealną jaźń lub własny obraz siebie, ćwicz rzeczywiste interakcje, przećwicz swoją teorię umysłu i umiejętność zrozumienia innych, lub uwolnij lęki, generując fikcyjny świat, w którym możesz oderwać się od różnych problemów.
W rzeczywistości niektóre badania zdają się nawet wskazywać, że pokolenie wyimaginowanych przyjaciół (pod warunkiem, że nie staje się ono wyrazem niedoskonałości afektywnych lub powoduje aktywne wycofanie się z prawdziwego kontaktu z innymi) jest dalekie od patologii, może nawet umożliwić rozwój różnych umiejętności, poprawa ich przyszłych kompetencji społecznych, apatia, abstrakcja i kreatywność.
Co robić?
Wielu rodziców może się zastanawiać jak działać w obecności wyimaginowanych przyjaciół w swoich dzieciach , będąc normalną i zgodną z prawem obawą. Ale z reguły posiadanie wyimaginowanych przyjaciół nie jest czymś, co wymaga leczenia.
Nie jest wskazane karanie, zaprzeczanie lub ignorowanie istnienia wyimaginowanego przyjaciela, chociaż ważne jest, aby ocenić typ znajomego lub jego osobowość. Nie próbuj też zmuszać dziecka do wykonywania nadmiernych zajęć, aby uniknąć istnienia tego przyjaciela. Przydatne może być również sprzyjanie (bez stania się wymuszoną i natarczywą praktyką, która wywołuje niepokój u dziecka), podejście do sytuacji, w których możesz wchodzić w interakcję z innymi dziećmi.
Temat powinien być traktowany z szacunkiem. Musimy pamiętać, że może to być projekcja lęków naszego syna, a nawet lęku sposób na połączenie ze światem i komunikowanie się z tobą , z którym może być istotne, aby usłyszeć, kiedy się pojawi i opinie, które dziecko mówi, że jego przyjaciel ma na temat świata.
Mniej powszechnymi aspektami, które mogą generować reakcję i nie powinny być dozwolone, jest fakt, że wyimaginowany przyjaciel jest używany jako uzasadnienie lub kozioł ofiarny dla samych aktów awersyjnych.
Może to być bardziej niepokojące, jeśli zauważysz to dziecko woli odnosić się do swojego niewidzialnego przyjaciela niż do reszty świata, co prowadzi do izolacji lub że osobowość przyjaciela jest niezwykle gwałtowna lub destrukcyjna. Chociaż zdarzają się przypadki, w których wyimaginowani przyjaciele są utrzymywani aż do wieku młodzieńczego, nie jest on zbyt powszechny i powinniśmy ocenić, że dziecko może mieć jakiś problem.
Bibliografia:
- Benavides Delgado, J. (2007). Stworzenie wyimaginowanych przyjaciół u dzieci: problem kliniczny? Teza psychologiczna [online] Dostępne pod adresem: //www.redalyc.org/articulo.oa?id=139012670006.
- Taylor, M. (1999). Wyimaginowani towarzysze i dzieci, które je tworzą. Oxford: Oxford.
