Imipramina: zastosowania i skutki uboczne tego leku przeciwdepresyjnego
Pierwszym tricyklicznym antydepresantem w historii była imipramina, która pojawiła się w 1951 roku. Chociaż te i inne leki przeciwtrądzikowe były lekami najczęściej stosowanymi w leczeniu depresji przez wiele dziesięcioleci, zostały one stopniowo zastąpione innymi skuteczniejszymi lekami, chociaż imipramina. nadal jest stosowany w pewnych zaburzeniach, a nie tylko w depresyjnych.
W tym artykule przeanalizujemy szczegółowo zastosowania terapeutyczne i najważniejsze działania niepożądane imipraminy , Omówimy również kluczowe właściwości farmakologiczne tego leku i wyjaśnimy, w jakich przypadkach jego stosowanie jest przeciwwskazane.
- Powiązany artykuł: "Rodzaje leków psychotropowych: zastosowania i skutki uboczne"
Co to jest imipramina?
Imipramina to lek przeciwdepresyjny z klasy tricyklin do których należy również klomipramina, amitryptylina, doksepina, nortryptylina lub dezypramina. Imipramina była pierwszym z tych leków do opracowania; Początkowym celem było zastosowanie go jako środka uspokajającego w przypadku schizofrenii i jako środka przeciwhistaminowego.
Tricyclic leki przeciwdepresyjne były przez długi czas farmakologiczne leczenie z wyboru w przypadkach depresji. Jednak obecnie zostały one wycofane na dalszy plan ze względu na pojawienie się selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i innych leków o wyższym stopniu swoistości i tolerancji.
Efekty działania imipraminy są bardzo szerokie, więc działa ona na różne neuroprzekaźniki; wyjaśnia to zarówno jego właściwości terapeutyczne, jak i niepożądane reakcje związane z ich stosowaniem. Ich działanie agonistyczne na serotoninę i noradrenalinę , które odbywają się poprzez zahamowanie jego wychwytu zwrotnego.
Chociaż imipramina została wprowadzona na rynek pod różnymi nazwami rodzajowymi, najbardziej znanym ze wszystkich jest "Tofranil", ponieważ ta marka spopularyzowała ten produkt i nadal jest sprzedawana w wielu krajach.
Terapeutyczne zastosowania tego leku
Imipramina, podobnie jak wszystkie inne leki z klasy tricyklicznej, jest stosowana przede wszystkim do leczenia objawów spektrum depresji. Badania sugerują, że jest to szczególnie użyteczne w przypadki, w których depresja wiąże się z objawami typu lękowego , zwłaszcza pobudzenie psychoruchowe.
W tym sensie imipramina jest czasami przepisywana osobom z zaburzeniami takimi jak depresja, dystymia (przewlekła i łagodna depresja z wyraźnym lękiem), zaburzenie dwubiegunowe, zaburzenie lękowe i agorafobia. Został również zastosowany w przypadkach zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, lepiej znanego pod skrótem "ADHD".
Stosunkowo często stosuje się także imipraminę leczenie nocnego moczenia , Jego skuteczność w tym zaburzeniu wynika z faktu, że lek ten zmniejsza udział faz snu wolnofalowego, i to w tych przypadkach, gdy epizody mimowolnego oddawania moczu odbywają się normalnie.
- Możesz być zainteresowany: "Rodzaje leków przeciwdepresyjnych: cechy i skutki"
Działania niepożądane i działania niepożądane
Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi w leczeniu imipraminą są: senność, zawroty głowy, tachykardia, suchość w jamie ustnej zatrzymanie moczu i niedociśnienie ortostatyczne (nagłe obniżenie ciśnienia krwi). Występują również zmiany aktywności elektrycznej mózgu, takie jak te związane ze snem.
Inne objawy, które wpływają na centralny układ nerwowy i mają nieco mniejszą częstotliwość to niepokój, pobudzenie, bezsenność, koszmary senne, bóle głowy, splątanie lub pojawienie się drgawek, drgawek i innych objawów motorycznych związanych szczególnie z system pozapiramidowy.
Imipramina powoduje także inne Skutki uboczne o charakterze fizjologicznym , Wśród nich znajdują się zmiany układu krążenia (nadciśnienie, kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca ...), niewyraźne widzenie, nudności, wymioty, zwiększony apetyt, dyskomfort w żołądku i jelitach (taki jak skurcze), zaparcia, żółtaczka i rozszerzenie źrenic lub rozszerzenie źrenic.
Przedawkowanie imipraminy lub innych trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych powoduje pojawienie się niewyraźnego widzenia, rozszerzenia źrenic, dezorientacji, senności i zwiększonego tętna. Dawka toksyczna jest łatwiejsza do osiągnięcia dla dzieci, a czasami śmierć może wystąpić z powodu zatrzymania akcji serca jeśli zmiany nie zostaną szybko rozwiązane.
Przeciwwskazania i środki ostrożności
Nawet w porównaniu z innymi tricyklicznymi lekami przeciwdepresyjnymi imipramina ma bardzo silną moc farmakologiczną.Z tego powodu i jego interakcji z receptorami wielu rodzajów neuroprzekaźników, należy unikać stosowania imipraminy w wielu różnych okolicznościach.
Ten lek jest przeciwwskazany u osób z historią zaburzenia takie jak alkoholizm, nadczynność tarczycy, cukrzyca , jaskra, problemy w nerkach i wątrobie, epilepsja, a zwłaszcza zmiany w układzie sercowym.
Zużycie imipraminy nie jest zalecane w przypadku równoczesnego przyjmowania leków różnych typów, w tym barbituranów, inhibitorów monoaminooksydazy (IMAO), SSRI, litu, metylofenidatu, antycholinergików lub buspironu, leku z wyboru. Wybór dla uogólnionego zaburzenia lękowego.
Obecnie stosowanie imipraminy jest odradzany do pewnego stopnia ze względu na swój profil farmakologiczny , trudne do zniesienia dla wielu ludzi i bardzo niespecyficzne pod względem wpływu na odpowiednie neuroprzekaźniki. Jednak musimy również wziąć pod uwagę, że SSRI i inne nowoczesne leki przeciwdepresyjne również powodują ważne działania niepożądane.
