Inteligencja: czynnik G i Bifactorial Spearman Theory
Badanie inteligencji jest jednym z tematów, które wzbudza największe zainteresowanie i łatwo jest przewidzieć powody, dla których tak się dzieje. Z jednej strony umiejętność dostosowania się do różnych sytuacji to jest coś, co jest uważane za dużo na coraz bardziej wymagającym rynku pracy i zawsze dąży do maksymalnej produktywności ze strony pracownika.
Z drugiej strony, na poziomie znacznie bardziej subiektywnym, inteligencja stała się definiowanie kwestii własnej tożsamości i to wpływa na obraz własny i poczucie własnej wartości. Teraz inteligencja może wydawać się zbyt abstrakcyjna i ogólna, aby nauka mogła ją zrozumieć. W jaki sposób rozwiązano ten problem ze strony psychometria ?
Dwa czynniki inteligencji
W badaniu inteligencji istnieją różne paradygmaty, takie jak na przykład płynna inteligencja i wykrystalizowana inteligencja. Jest to jednak Bifactorial Theory angielskiego psychologa Charles Spearman (1863 - 1945) ten, który być może miał więcej rozgłosu historycznie.
Spearman zauważył, że wyniki uzyskane przez uczniów w każdym z przedmiotów wykazały bezpośredni związek, tak że uczeń, który osiąga bardzo dobre wyniki u danej osoby, ma również dobre wyniki w pozostałych przedmiotach. Z tego faktu wymyślił model wyjaśniający na temat inteligencji, który może być punktem wyjścia do pomiaru IQ (CI ). Ten model wyjaśniający jest nazywany Teoria wielkiej inteligencji .
Zgodnie z tą teorią inteligencja, która jest konstrukcją teoretyczną mierzoną badaniami w formie IC, ma dwa czynniki:
Współczynnik G
A ogólny czynnik inteligencji , połączenie Współczynnik G, który jest niezbędnym fundamentem inteligentnego zachowania w każdej konkretnej sytuacji.
Czynniki S
Szereg konkretnych czynników, które można rozumieć jako umiejętności i uzdolnienia, które są obecne tylko w niektórych obszarach życia i których wyników nie można uogólnić na inne dziedziny.
Dobry przykład wyjaśnienia teorii Bifactor można znaleźć w przypadku gier wideo Brain Training. Te gry wydają się być zaprojektowane, aby poprawić nasz współczynnik G poprzez grę. Oznacza to, że kilka godzin gry tygodniowo będzie musiało dać wynik osobie, która będzie grała z większą inteligencją w każdej sytuacji. Wydaje się jednak, że działają tylko na czynniki S: widać wzrost ich zdolności do grania, ale ta poprawa nie jest uogólniona na inne obszary, Jest to specyficzna nauka, której wyniki nie wykraczają poza samą grę wideo .
Od abstrakcji do konkretnych danych
Możemy zgodzić się z tym Spearmanem jeśli coś charakteryzuje inteligencję, to jej abstrakcyjna natura , W badaniu inteligencji pojawia się paradoks próby wyjaśnienia czegoś, co definiuje się przez nieustanne zmiany w jego adaptacji do różnych problemów, które przeżywamy: naszej zdolności do pomyślnego rozwiązania nieskończenie zróżnicowanej serii problemów z ograniczonymi zasobami (między innymi , czas). W tym sensie wydaje się konieczne uwzględnienie czegoś podobnego do Współczynnik G.
Teraz, włączając pojęcie abstrakcyjne jako ogólny czynnik inteligencji, ten teoretyczny model staje się niepraktyczny, jeśli nie opiera się na konkretnych danych, na tym, co znajdujemy empirycznie poprzez pomiary IQ. Dlatego, oprócz określenia terminu Współczynnik GSpearman opracował strategię równolegle, aby empirycznie dotrzeć do określonych wartości, które ją zdefiniowały. W ten sposób w czasie operacjonalizować koncepcje budowy narzędzi pomiaru inteligencji (test IQ), Współczynnik G definiuje się ją jako reprezentację wariancji wspólnej dla wszystkich zadań poznawczych mierzonych za pomocą testu. Ta wewnętrzna struktura relacji między danymi znajduje się za pomocą analizy czynnikowej.
Speraman uważał, że inteligencja polega na tym, że wie, jak wykonać serię zadań i że najmądrzejsi ludzie potrafią dobrze wykonywać wszystkie zadania. Różne zadania zaproponowane w teście IQ można podzielić na trzy grupy (wizualne, numeryczne i werbalne), ale wszystkie zostały skorelowane. Ten ostatni czynnik, wynikający z badania tych korelacji, byłby znaczący.
Dlatego współczynnik G, który jest odzwierciedlony w testach, jest właściwie wymiernym działaniem, które można znaleźć tylko za pomocą operacji statystycznych z surowych danych zebranych w każdym z zadań testu. W przeciwieństwie do połączeń obserwowalne zmienne, Współczynnik G Spearman pokazuje nam macierz korelacji między zmiennymi, które można znaleźć tylko za pomocą techniki statystycznej.Oznacza to, że uwidacznia strukturę relacji między różnymi zmiennymi, aby utworzyć ukrytą wartość ogólną, wartość zmiennej Współczynnik G.
Współczynnik G, dzisiaj
Dzisiaj każdy test inteligencji może być oparty na różnych teoretycznych ramach i koncepcjach inteligencji właśnie ze względu na abstrakcję tej ostatniej koncepcji. Jednak powszechne jest, że te narzędzia pomiarowe zawierają oceny dotyczące określonych obszarów kompetencji (język, inteligencja przestrzenna itp.) Na różnych poziomach abstrakcji oraz że oferują współczynnik G jako wartość podsumowującą ogólną inteligencję jednostki. Można uznać, że wiele metod pomiaru inteligencji jest bezpośrednimi potomkami teorii Spearmana.
Testy IQ mają pretensjonalność do mierzenia inteligencji w sposób psychometryczny w zależności od zmiennych genetycznych lub "g". Jest to wskaźnik stosowany zazwyczaj w środowisku akademickim lub do wykrywania ewentualnych zaburzeń rozwojowych (takich jak opóźnienia w dojrzewaniu) i służy również do ustalenia zależności korelacyjnych między środowiskiem a genetycznymi komponentami inteligencji: Współczynnik G został skorelowany z oczekiwaną długością życia, możliwością znalezienia pracy i inne odpowiednie konstrukty .
Krytyka i dyskusja
Krytyka, która może zostać wniesiona, to w zasadzie dwa. Po pierwsze, wydaje się, że wpływ na ogólny czynnik wywiadowczy ma uprzedzenia kulturowe : pozycja ekonomiczna, poziom wykształcenia i rozmieszczenie geograficzne mieszkań wydają się wpływać na wyniki wywiadu, a to pytanie nie może być wyjaśnione jedynie przez zmienność genetyczną. Drugim jest to, że jakkolwiek może być praktyczny, czynnik G jest niewrażliwe na różne formy manifestacji inteligencji cechy szczególne, które sprawiają, że każda osoba rozwija inteligentne zachowanie na swój własny sposób (coś, co próbowało skorygować na przykład model wielokrotnego inteligencji Howarda Gardnera).
Niezależnie od tego, jest oczywiste, że czynnik G to bardzo interesująca koncepcja w obliczu badań w dziedzinie psychologii i nauk społecznych.
