Czy WhatsApp wpływa na jakość komunikacji?
W naszym obecnym społeczeństwie wiemy, że jesteśmy całkowicie zanurzeni w erze technologicznej, wirtualnym świecie i zdalnej komunikacji. Kontakt "twarzą w twarz" staje się przestarzały i jest wymieniany ze zdumiewającą szybkością przez kontakt za pośrednictwem sieci społecznościowych takie jak WhatsApp, Facebook, Twitter i inne aplikacje i sieci, które pozwalają nam prowadzić rozmowy bez wychodzenia z domu.
Komunikacja, która się zmienia ... nieuchronnie
Niewątpliwie liczba zalet na poziomie praktycznym i szybkość nowych technologii, ale ... Czy ten typ wirtualnego kontaktu wpływa na komunikację? Czy to przeszkadza w jakimś aspekcie, może przeszkadza? Czy wręcz przeciwnie, czy jest równie skuteczny we wszystkich aspektach w porównaniu do komunikacji "na żywo"?
Aby rozpocząć debatę na ten temat, musimy pamiętać, że komunikacja opiera się na trzech aspektach , kolejny akt, ilocutivo i perlocutionary, W ten sposób eksperci odsyłają do aktu polegającego na powiedzeniu czegoś, intencji lub celu mówiącego oraz wynikach lub konsekwencjach z niego wynikających.
Różne kanały, różne rzeczywistości komunikacyjne
W tym sensie bardzo interesujące jest poznanie wkładu kanadyjskiego psychologa poznawczego Davida R. Olsona. Autor dokładnie zbadał związek między pisaną kulturą i myślą. Wśród jego głównych refleksji, Olson potwierdza to Dokładna transkrypcja mowy na język pisany lub czytanie nie jest możliwa , Jego uzasadnienie opierało się na fakcie, że przechodząc od mowy do czytania, tracimy zdolność illokucyjną języka, ponieważ sam model pisma nie reprezentuje tej zdolności.
Dlatego też, w oparciu o tę teorię, wirtualna komunikacja utrzymałaby w efekcie akt mowy i perlocucjonariusza. Ale co z aktem illocutionary? Prori, nie.
WhatsApp i różne formy komunikacji online wykluczają akt illokucyjny
Wiele aspektów, które zostałyby utracone w pisemnej komunikacji, zawarte jest w komunikacji głosowej. Jako prozodia, która obejmowałaby dużą liczbę istotnych aspektów komunikacyjnych, takich jak ton i wysokość używanego głosu (bardziej ostry może wskazywać na nerwowość i wysoki może oznaczać niezadowolenie), używany akcent i intonację.
I idąc jeszcze dalej, w przypadku komunikacji głosowej "twarzą w twarz", w odniesieniu do komunikacji wirtualnej, tracilibyśmy wszystkie informacje typu niewerbalnego , Zobacz, gdzie kieruje wyglądem, ruchem i postawą ciała, gestami, wyrazem twarzy ... itd.
Więcej różnic i osobliwości komunikacji 2.0
Chociaż z drugiej strony To nie to samo, co wirtualna komunikacja z nieznaną osobą, niż ze znaną osobą , W tym ostatnim przypadku do gry wchodzi szereg czynników, takich jak doświadczenia z tą osobą, wiedza w pamięci, którą możesz mieć na temat twojej osobowości, subiektywne postrzeganie tego ... itd.
Wszystko to prowadzi do szeregu oczekiwań, do postrzegania rzeczy, które mówi, wiedząc, jak widzieć "poza" to, co mówi i zobaczyć, jak to mówi, w miarę możliwości. Aspekty te doprowadziłyby nas do wyciągnięcia pewnych wniosków na temat tego, co jest intencją komunikacyjną naszego rozmówcy lub, jak już wspomniałem, jego illokucyjnego działania.
Wnioski i refleksje
Biorąc pod uwagę powyższe, czy możemy dojść do wniosku, że komunikacja wirtualna jest taka sama jak mowa twarzą w twarz? Oczywiście, że nie. Ale nie byłoby rozsądnie sądzić, że komunikacja za pośrednictwem nowych technologii powinna zostać skazana i odrzucona z naszego życia.
Fakt, że komunikacja online rezygnuje z aktu illokucyjnego, jest półprawdą. W rzeczywistości ten bardzo ważny aspekt komunikacji zależy w dużej mierze od wielu czynników. Na przykład stopień znajomości drugiej osoby, przechodząc przez poziom pisania oraz umiejętność pisania wypowiedzi rozmówców, nawet na poziomie pisemnego zrozumienia odbiorcy. Ponadto należy wziąć pod uwagę, że aplikacje do komunikacji wirtualnej zawierają szeroki repertuar emotikonów, naklejki i dźwięki, dzięki którym mogą dostarczyć, z wszystkimi logicznymi ograniczeniami, ten rodzaj illocucyjnego zrozumienia, który teoretycznie zostałby wykluczony w tego rodzaju komunikacji 2.0.
