Psychodrama Jacoba Levy'ego Moreno: co to jest?
Odkąd zaczęła popularyzować w Europie i Stanach Zjednoczonych na początku lat 20-tych, Psychodrama Jacoba Levy'ego Moreno przyciąga uwagę wielu ludzi e.
Być może wynika to po części z uderzającego charakteru sesji psychodramy: grupy ludzi, którzy wydają się reprezentować sztukę opartą na improwizacji. Jednak Levy Moreno te sesje traktował jako narzędzie psychoterapii w oparciu o założenia, które wykraczają poza proste pragnienie spędzenia czasu na zabawę. Zobaczmy, jaka jest teoria, na której opiera się psychodrama i jak kształtuje sesje, w których jest używana.
Kim był Jacob Levy Moreno?
Twórca psychodramy urodził się w Bukareszcie w 1889 roku na łonie żydowskiej rodziny sefardyjskiej. Kilka lat po osiedleniu się w Wiedniu w 1915 roku, Levy Moreno rozpoczął inicjatywę opartą na teatralnej improwizacji, która ustąpiłaby miejsca propozycji psychoterapeutycznej, którą nazwał psychodramą. Psychodrama opierała się na założeniu, że wyrażanie siebie poprzez spontaniczność i improwizację jest rodzajem wyzwolenia poprzez kreatywność, która miała związek z ich własnymi subiektywnymi doświadczeniami poprzez nieplanowane dramatyzacje.
Ponadto Moreno studiował medycynę na Uniwersytecie w Wiedniu, oraz tam wszedł w kontakt z ideami teorii psychoanalitycznej , który zyskiwał akceptację w Austrii w pierwszej połowie s. XX. Chociaż ojciec psychodramy odrzucił wiele założeń Zygmunta Freuda, psychoanaliza miała wyraźny wpływ na jego sposób myślenia, jak zobaczymy. W ten sam sposób eksperymentował z rodzajem interwencji, którą można by uznać za prymitywną formę wzajemnej pomocy.
W 1925 r. Levy Moreno przeniósł się do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej Z Nowego Jorku zaczął rozwijać zarówno psychodramy, jak i inne elementy związane z badaniem grup takie jak socjometria. Opowiadał także o formach psychoterapii grupowej w ogóle, począwszy od heterodoksyjnej perspektywy, która odrzucała determinizm i wychwalała rolę improwizacji. Po sporej części życia rozwijał metody terapii grupowej, zmarł w 1974 roku w wieku 84 lat.
Czym jest psychodramat?
Aby zacząć rozumieć, czym jest psychodrama i jakie cele ma ona osiągnąć, najpierw przejrzyjmy jej wygląd: sposób, w jaki jedna z jej sesji jest rozwijana. Aby zrozumieć w minimalnym stopniu to, co zobaczymy poniżej, konieczne jest jedynie zrozumienie dwóch rzeczy: sesje psychodramy odbywają się w grupach, ale psychodrama nie stara się rozwiązywać problemów wyrażanych przez grupę, ale obecność wielu ludzi jest używana do interweniowania w grupie. problemy osób, na zmianę.
Tak więc w każdej chwili jest jasny bohater, do kogo powinna być ukierunkowana sesja , podczas gdy reszta ludzi to członkowie, którzy pomagają w realizacji sesji i którzy w pewnym momencie będą również bohaterami własnej psychodramy.
Są to fazy sesji psychodramatycznej:
1. Ogrzewanie
W pierwszej fazie sesji psychodramy grupa ludzi spotyka się, a osoba, która dynamizuje akt zachęca innych do wykonywania ćwiczeń, aby przełamać lody , Celem ocieplenia jest uwolnienie ludzi, uświadomienie sobie początku sesji i bardziej predysponowani do wyrażania siebie poprzez działania, które w innym kontekście byłyby dziwaczne.
2. Dramatyzacja
Dramatyzacja jest rdzeniem sesji psychodramy , W tym celu wybiera się jedną z osób, które uczęszczają do grupy, co wyjaśnia nieco, jaki problem spowodował, że uczestniczył w sesji i jakie jest związane z nią tło autobiograficzne. Osoba, która kieruje sesją, stara się, aby protagonista fazy dramatyzacji wyjaśnił sposób, w jaki postrzega ten problem w teraźniejszości, zamiast starać się dokładnie zapamiętać jego szczegóły.
Po tym rozpoczyna się dramatizacja, w której bohaterowi pomagają reszta członków grupy, którzy odgrywają rolę i wszystkie improwizowane sceny związane z problemem, który ma być leczony. Jednak ta reprezentacja nie jest zgodna ze stałym scenariuszem, ale jest oparta na improwizacji wspieranej przez bardzo niewiele wytycznych dotyczących tego, jaka powinna być scena. Nie chodzi o wierne odtworzenie scen opartych na rzeczywistości, ale o przedstawienie podobnego kontekstu w pewnych istotnych punktach; wtedy zobaczymy, dlaczego.
3. Echo grupowe
W ostatniej fazie t Wszystkie osoby zaangażowane w reprezentację wyjaśniają, co czuli sposób, w jaki aktorstwo spowodowało, że przywołują przeszłe doświadczenia.
Podstawy psychodramy
Teraz, gdy zobaczyliśmy, co zasadniczo składa się z typowej sesji psychodramy, zobaczmy, na jakich zasadach jest ona oparta, jaka jest filozofia stojąca za nią. W tym celu przede wszystkim musimy zacząć od koncepcji katharsis, wyjaśnionej najpierw przez filozofa Arystotelesa, jako zjawiska, dzięki któremu osoba lepiej rozumie siebie po doświadczeniu dzieła, które reprezentuje szereg wydarzeń. To bardzo pasowało do teatralnych dramatyzacji, w których prawie zawsze był kulminacyjny, który chciał wzbudzić w widzach intensywne emocje i oferują wynik, który reprezentuje proces wyzwolenia emocjonalnego.
Dla Jacoba Levy Moreno, idea terapeutycznego potencjału psychodramy polegała na tym, że pozwalała katharsis przejść od bycia wtórnym, doświadczonym przez widza, do bycia aktywnym katharsis, doświadczanym przez protagonistów dramatyzacji.
Teoria spontaniczności - kreatywność
I dlaczego ta forma katharsis miała być lepsza? Idea ta opierała się na teorii Spontaniczności-Kreatywności , zgodnie z którym twórcze reakcje na nieprzewidziane sytuacje to najlepszy mechanizm do odkrywania nowych rozwiązań starych problemów, które pozostają ugruntowane przez długi czas.
Innymi słowy, niezdolność widzenia poza ścieżkę mentalną, do której przywykliśmy analizować problem, musi zostać zerwana przez uczestnictwo w nieprzewidzianych sytuacjach. W ten sposób proces wyzwolenia emocjonalnego rodzi się z twórczego i spontanicznego faktu , coś ważniejszego dla siebie niż fikcja widziana spoza dzieła. Aby ta kreatywna katharsis mogła się pojawić, nie jest konieczne powtarzanie przeszłych doświadczeń z dokładnością, ale raczej, aby sesja przywoływała elementy, które według protagonisty są znaczące i są związane z konfliktem, którym należy się zająć.
Związek między psychodramą a psychoanalizą
Związek między psychodramą Jacoba Levy Moreno a prądem psychoanalitycznym opiera się między innymi na implikacji, że istnieje nieświadomy przypadek umysłu ludzi i inny świadomy.
Niektóre problemy są utrwalane w części nieświadomej, powodując, że świadoma część cierpi z tego powodu, nie będąc w stanie uzyskać dostępu do jej źródła. Dlatego problemy, które próbują podejść od strony psychodramy, są postrzegane jako "konflikty". To słowo wyraża zderzenie świadomości i nieświadomości : jedna część zawiera reprezentacje związane z pochodzeniem problemu i stara się je wyrazić, podczas gdy część świadoma chce, aby zniknęły symptomy, które powodują, że nieświadome próby wyrażenia tego, co zawiera.
Dla Moreno, Psychodrama pozwala na odtworzenie symptomów problemu przez same działania kierowany przez świadomą część siebie; W pewnym sensie problem jest odtwarzany, ale tym razem proces jest zorientowany na świadomość, pozwalając temu przejąć kontrolę nad konfliktem, który pozostał zablokowany i zintegrować go w zdrowy sposób.
Psychoanaliza dążyła również do celu polegającego na blokowaniu doświadczeń pojawiających się w świadomości w sposób systematyczny, tak aby pacjent mógł je ponownie zinterpretować i dostosować. Jednak Jacob Levy Moreno nie chciał, aby to zadanie opierało się wyłącznie na reinterpretacji czegoś, ale raczej wskazał na potrzebę, aby proces obejmował także udział całego ciała w ruchu które są wykonywane podczas odgrywania ról na scenie.
Skuteczność psychodramy
Psychodrama nie jest częścią terapeutycznych propozycji o udowodnionej naukowo skuteczności , co sprawia, że sceptyczna społeczność w psychologii zdrowia nie uważa tego za skuteczne narzędzie. Z drugiej strony, podstawy psychoanalityczne, na których opiera się, zostały odrzucone przez epistemologię, na której opiera się dziś psychologia naukowa.
Do pewnego stopnia psychodrama koncentruje się zarówno na subiektywnych doświadczeniach, jak i na procesach znaczeniowych, o których mówi się Twoje wyniki nie mogą być mierzone w sposób systematyczny i obiektywny. Jednak krytycy tej perspektywy wskazują, że istnieją sposoby uwzględnienia skutków, jakie każda psychoterapia ma na pacjentów, jednak subiektywny problem, który należy leczyć.
Nie oznacza to, że psychodrama jest nadal praktykowana, tak jak w przypadku konstelacji rodzinnych, których sesje mogą przypominać klasyczną psychodramę Jacoba Levy'ego Moreno. Dlatego, w obliczu problemów związanych ze zdrowiem psychicznym, wybieramy alternatywy o udowodnionej skuteczności w różnych typach problemów, takich jak terapia poznawczo-behawioralna.
