Jean-Martin Charcot: biografia pioniera hipnozy i neurologii
Jean-Martin Charcot był francuskim badaczem i jednym z pionierów neurologii , gałąź medycyny zajmująca się zaburzeniami układu nerwowego. Jednak poza zakresem tej dyscypliny, a zwłaszcza w świecie psychologii, znana jest przede wszystkim jego praca nad histerią i hipnozą .
Wkład Charcota byłby nie tylko fundamentalny dla rozwoju neurologii, ale także stanowiłby kluczowy element w rozwoju naukowym psychiatrii i pojawieniu się freudowskiej psychoanalizy.
- Powiązany artykuł: "Historia psychologii: autorzy i główne teorie
Kim był Jean-Martin Charcot?
Neurolog i patolog Jean-Martin Charcot urodził się w Paryżu w 1825 roku. Studiował u Guillaume'a Duchenne de Boulogne, który wniósł wielki wkład w dziedzinie neurologii i elektrofizjologii. Charcot jest często uważany za ojca neurologii, ale jego praca była w dużej mierze wynikiem nauczania Duchenne'a.
Przez ponad 30 lat Charcot pracował jako lekarz, badacz i profesor w School of Salpêtrière, która w tym czasie funkcjonowała jako ośrodek psychiatryczny i mieściła około 5000 pacjentów. Zygmunt Freud był jednym z wielu uczniów, których nauczył się od Charcota , który osiągnął sławę w całej Europie.
Oprócz kariery w La Salpêtrière, Charcot był profesorem anatomii patologicznej na Uniwersytecie Paryskim, gdzie został mianowany dyrektorem neurologii. Zmarł w 1893 roku, w wieku 67 lat, z powodu zawału serca i obrzęku płuc.
- Powiązany artykuł: "Zygmunt Freud: życie i twórczość słynnego psychoanalityka"
Histeria w XIX wieku
Histeria była najpopularniejszym zaburzeniem psychicznym XIX wieku. Ta koncepcja została wykorzystana do objęcia duży zestaw objawów neurotycznych i podupadł wraz z konsolidacją psychologii naukowej. DSM-IV obejmuje kategorie zaburzeń dysocjacyjnych i somatomorficznych, które wcześniej zostały zaklasyfikowane jako histeria.
Ponieważ typowe objawy histerii, takie jak napady psychiczne, w dużej mierze wynikały z sugestii spowodowane popularyzacją niektórych przypadków, częstość występowania tych zaburzeń jest obecnie bardzo niska. Jednak niektóre zaburzenia somatyczne pozostają powszechne, takie jak przewlekły ból i hipochondria.
Przez długi czas uważano, że histeria może wpływać tylko na kobiety, ponieważ przypisano jej zmiany w macicy, ale przypadki wykryto również u mężczyzn. W XIX wieku histerię uważano za chorobę fizyczną o nieznanym pochodzeniu , podczas gdy wcześniej wielu ekspertów uważało, że było to spowodowane moralnym lub wolicjonalnym niedostatkiem.
Początkowo Charcot uważał, że histeria ma dziedziczne przyczyny biologiczne: zaakceptował hipotezę "degeneracji neurologicznej", bardzo popularną w swoim czasie. Później doszedł do wniosku, że tak właśnie jest traumatyczne wydarzenie, które zraniło mózg w określony sposób. Byłby to początek tezy Freuda o histerii.
Uzdrawianie poprzez hipnozę
W czasach Charcota brak wydajności i agresywność konwencjonalnych metod terapeutycznych sprawili, że są bardzo przesłuchani. W przypadku histerii niektóre z typowych "zabiegów" polegały na stosowaniu wstrząsów elektrycznych, zapewnieniu zimnych pryszniców, włożeniu rurki przez odbytnicę, a nawet usunięciu jajników.
Ten kontekst sprzyjał powstawaniu i popularyzacji alternatywne terapie, takie jak hipnoza , który rozwinął się z dziwacznych metod Franza Mesmera i został skonsolidowany z udziałem Charcota, Jamesa Braida i Pierre Janeta, między innymi. To samo stało się z psychoanalizą, opracowaną przez Freuda z powodu jego ograniczeń jako hipnotyzera.
Charcot zaproponował, że hipnoza była przydatna w odtworzeniu objawów histerii. Początkowo myślał, że może być użyteczne również w leczeniu tej zmiany, ale jego zaufanie do metody, która przyczyniła się do popularyzacji zmniejszyło się z upływem czasu, szczególnie ze względu na sensację, która powstała wokół hipnozy i która dystansowała ją od społeczności naukowej.
Według Charcota bardzo podatność na hipnozę oznaczono zwyrodnienie neurologiczne co z kolei było przyczyną histerii.Później wyróżnił "wielką histerię" i "wielką hipnozę", które były związane z dziedzicznymi zmianami, "małą histerią" i "małą hipnozą", z powodu indukcji transu sugestią.
Ambroise-Auguste Liébeault i Hippolyte Bernheim , ze Szkoły Nancy sprzeciwiali się punktowi widzenia Charcota i reszty członków La Salpêtrière: dla nich histeria i hipnoza wynikały wyłącznie z sugestii. Spory między dwiema szkołami zaszkodziły reputacji hipnozy, która już była kwestionowana ze względu na jej naukowy charakter.
- Może jesteś zainteresowany: "Franz Mesmer: biografia tego pioniera hipnozy"
Wkład w neurologię
Chociaż Charcot znany jest przede wszystkim ze swojego wkładu w histerię i hipnozę, prawdą jest, że poświęcił swoje życie neurologii. Przyczynia się to w kluczowy sposób do wiedzy naukowej na temat choroby Parkinsona, epilepsji i neuropatii w ogóle.
Charcot opisał stwardnienie rozsiane , którą nazwał "stwardnieniem na płytkach". Dla tego autora głównymi objawami choroby były oczopląsy, celowe drżenie i mowa telegraficzna; jest to dziś znane jako "triada Charcota". Zauważył również, że pamięć i prędkość umysłu zmieniają się u osób ze stwardnieniem rozsianym.
Istnieje kilka neuropatii, które noszą imię Charcot, ponieważ był pierwszym, który je opisał lub wniósł istotny wkład w tym zakresie. Wyróżnij się Zespół Charcota-Marii-Tootha i choroba neuropatyczna stawów Charcota (Zwany także artropatią neuropatyczną i stopą cukrzycową), które wpływają na kończyny dolne.
Z drugiej strony "syndrom Charcota-Wilbranda" to termin używany do opisania utraty zdolności do snu. Zaburzenie to powstaje w wyniku zmian zlokalizowanych w płacie potylicznym, które zmieniają rozpoznawanie twarzy i pamięć obrazów.
- Powiązany artykuł: "10 najrzadszych syndromów psychicznych znanych"
