Karen Horney i jej teoria na temat neurotycznej osobowości
Psychiatra Karen Horney był jednym z głównych przedstawicieli neofreudoii, ruchu, który podważył konwencje tradycyjnej psychoanalizy i pozwolił rozszerzyć tę teoretyczną orientację, szczególnie w dziedzinie nerwicy.
Horney była także pierwszą kobietą-psychiatrą, która opublikowała eseje na temat zdrowia psychicznego kobiet i zakwestionowała biologiczne podejście do różnic płci swoich poprzedników, dlatego uważa się założycielka psychologii feministycznej .
- Powiązany artykuł: "Historia psychologii: autorzy i główne teorie"
Biografia Karen Horney
Karen Danielsen urodziła się w Niemczech w 1885 roku , Studiował medycynę na uniwersytetach w Fryburgu, Getyndze i Berlinie, który niedawno przyjął kobiety i ukończył studia w 1913 roku. Podczas studiów poznał Oskara Horneya, którego imię zaadoptował po ślubie z nim w 1909 roku, z którym miał trzy córki. zanim się rozwiedli.
Kilka lat po ukończeniu Horneya jego rodzice zmarli, a on wszedł w stan długotrwałej depresji. To było wtedy zaczął trenować jako psychoanalityk w tym samym czasie przeszedł leczenie Karla Abrahama, pioniera psychoanalizy, o którym Freud powiedział, że jest jego najlepszym uczniem.
Abraham przypisał objawy Horneya represjom kazirodczych pragnień wobec ojca; Horney odrzucił swoją hipotezę i zrezygnował z terapii. Później stanie się jednym z głównych krytyków głównego nurtu psychoanalizy i jej naciskiem na męską seksualność.
W 1915 został mianowany sekretarzem Niemieckiego Towarzystwa Psychoanalitycznego , ufundowany przez samego Abrahama, który położył fundamenty nauczania psychoanalizy, które miały miejsce w następnych dziesięcioleciach.
Horney przeprowadził się ze swoimi córkami do Stanów Zjednoczonych w 1932 roku z powodu narodzin nazizmu i odrzucenia, jakiego doznał od Freuda i jego zwolenników. Tam rozpoczął związek i Współpracował z innymi wybitnymi psychoanalitykami, takimi jak Erich Fromm i Harry Stack Sullivan. Poświęcił się terapii, szkoleniu i rozwijaniu swojej teorii do roku 1952, w roku jego śmierci.
- Powiązany artykuł: "Erich Fromm: biografia ojca humanistycznej psychoanalizy"
Neofreudyzm i psychologia feministyczna
Uważa się, że Horney i Alfred Adler są założycielami neofreudismo , strumień psychoanalizy, który pojawił się jako reakcja na niektóre z postulatów Freuda i ułatwił rozwój alternatywnych rozwiązań.
W szczególności Horney odrzucił nacisk wczesnej psychoanalizy na seksualność i agresywność jako czynniki determinujące rozwój osobowości i nerwic. Autor uznał, że obsesja Freuda i innych mężczyzn-psychiatrów za penisa jest szczególnie absurdalna.
Horney zastanawiał się nad tym "zazdrość penisa" tłumaczyła nierówność społeczna między płciami; to, co kobiety zazdrościły mężczyznom, nie było ich seksualnym organem, ale ich społeczną rolą, a to samo mogło się zdarzyć w przeciwnym kierunku. Ponadto uważał, że role te zostały zdeterminowane w dużej mierze przez kulturę, a nie tylko przez różnice biologiczne.
Między rokiem 1922 a 1937 Horney uczynił kilka teorii na temat psychologii żeńskiej pierwszy feministyczny psychiatra , Wśród tematów, które napisał, znajdują się przewartościowanie męskiej postaci, trudności macierzyństwa i nieodłączne sprzeczności monogamii.
Neuroza, prawdziwe ja i samorealizacja
Według Horneya, nerwica jest zmianą w relacji osoby ze sobą iz innymi. Kluczowym czynnikiem w pojawieniu się objawów jest sposób, w jaki rodzice radzą sobie z lękiem syna podczas jego rozwoju.
Neurotyczna osobowość lub charakterystyczna nerwica pojawia się, gdy rodzice nie zapewniają swoim dzieciom czułego i bezpiecznego otoczenia, generując poczucie izolacji, bezradności i wrogości. To blokuje normalny rozwój i uniemożliwia osobie stanie się ich "prawdziwym ja" .
W pracy Horneya prawdziwe ja (lub jaźń) jest równoznaczne z tożsamością. Jeśli rozwój osobisty jednostki jest zdrowy, ich zachowania i relacje rozwijają się prawidłowo, prowadząc do samorealizacji. Dla Horneya jest to naturalna ludzka skłonność; później humaniści tacy jak Rogers i Maslow mieliby takie samo przekonanie.
Przez minusy, tożsamość osób neurotycznych jest podzielona między prawdziwym ja a idealną jaźnią. Ponieważ cele idealnego ja nie są realistyczne, osoba utożsamia się z deprecjonowanym obrazem siebie, co prowadzi ją do oddalenia się jeszcze bardziej od prawdziwego ja. Tak więc neurotycy naprzemiennie stosują perfekcjonizm i autodestrukcję.
- Może jesteś zainteresowany: "Neurosis (neurotyczność): przyczyny, objawy i cechy"
Neurotyczne typy osobowości
Teoria nerwicy Horneya opisuje trzy typy osobowości neurotycznej lub tendencje neurotyczne. Są one podzielone w zależności od środków używanych przez daną osobę w celu poszukiwania bezpieczeństwa i są konsolidowane przez posiłki otrzymane z ich otoczenia w dzieciństwie.
1. Zadowolony lub uległy
Charakterystyczna nerwica typu samozadowolenia charakteryzuje się szukaj aprobaty i sympatii innych , Wynika to z ciągłego poczucia bezradności, zaniedbania i porzucenia we wczesnym okresie rozwoju.
W takich przypadkach ja zostaje unieważnione jako źródło bezpieczeństwa i wzmocnienia, a wewnętrzny konflikt zostaje zastąpiony przez wewnętrzny. Tak więc podporządkowani neurotyczni ludzie często wierzą, że ich problemy mogłyby zostać rozwiązane na przykład przez nowego partnera.
2. Agresywny lub ekspansywny
W tym przypadku Dominuje wrogość w relacji z rodzicami , Według Horneya ekspansywne neurotyki wyrażają poczucie tożsamości poprzez dominowanie i wykorzystywanie innych. Zwykle są to samolubni, odlegli i ambitni ludzie, którzy pragną być znani, podziwiani i czasami obawiali się środowiska lub społeczeństwa.
3. Wyizolowany i zrezygnowany
Kiedy ani uległość, ani agresywność nie pozwalają dziecku na zwrócenie uwagi rodziców, może rozwinąć charakterystyczną nerwicę typu izolowanego. W tych ludzi pojawiają się potrzeby perfekcjonizm, niezależność i samotność przesadzone, które prowadzą do pozbawionego życia i płytkiego życia.
