yes, therapy helps!
Wiele zaburzeń osobowości: przyczyny i objawy

Wiele zaburzeń osobowości: przyczyny i objawy

Luty 29, 2024

Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości (TID), popularnie znany jako "Wiele zaburzeń osobowości ", Czy jedna z psychopatologii najczęściej reprezentowana jest w fikcji.

Wiele osobowości: co to jest?

Od Dziwnego przypadku Dr Jekyll i Mr. Hyde w górę Psychoza o Klub walki , przejrzenie postaci Golluma z Władcy Pierścieni, a nawet postaci granej przez Jima Carreya w komedii Ja, ja i Irene , istnieją dziesiątki prac, które wykorzystały TID jako inspirację ze względu na uderzanie jej symptomatologii.


To właśnie dzięki temu ujawnieniu wielorakość jest jednym z najbardziej znanych zaburzeń psychicznych, chociaż nie jest jednym z najlepiej rozumianych, nawet w świecie psychologii, w którym istnieje ważny kontrowersje dotyczące tego samego istnienia. tego zaburzenia jako takiego.

Objawy

Czwarta edycja Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych (DSM-IV) definiuje TID jako «obecność dwóch lub więcej tożsamości - czasami więcej niż dziesięć - które przejmują kontrolę nad zachowaniem osoby w powtarzający się sposób, każdy ma własne wspomnienia, relacje i postawy » Ogólnie różne tożsamości nie pamiętają tego, czego doświadczają inni, z tego powodu nie są świadomi istnienia, choć nie zawsze tak jest. Zmiana osobowości zwykle następuje w wyniku stresu.


The pierwotna osobowość (lub "prawdziwy") wydaje się być bierny i depresyjny, podczas gdy reszta jest bardziej dominująca i wroga. To najbardziej pasywne tożsamości, które w większym stopniu przejawiają amnezję i, jeśli są świadome istnienia najbardziej dominujących osobowości, mogą być kierowane przez te, które mogą nawet objawiać się w postaci halucynacji wzrokowych lub słuchowych, wydając polecenia inne tożsamości.

Obecnie zarówno w DSM jak w Międzynarodowa klasyfikacja chorób (ICD-10), DID zalicza się do zaburzeń dysocjacyjnych, czyli tych, które występują z powodu awarii w integracji świadomości, percepcji, ruchu, pamięci lub tożsamości (w przypadku osobowości). wiele, rozpad wystąpiłby we wszystkich tych aspektach) jako bezpośrednia konsekwencja traumy psychologicznej.


Przyczyny dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości

To właśnie ten związek z traumatycznymi przeżyciami łączy DID z zaburzeniami stresu pourazowe , który charakteryzuje się obecnością lęku i ponowne doświadczenie (przez koszmary senne lub retrospekcje) po wydarzeniach zagrażających życiu, takich jak wykorzystywanie seksualne lub katastrofy naturalne. Elementem szczególnego zainteresowania w tym przypadku jest fakt, że zespół stresu pourazowego może obejmować objawy dysocjacyjne, takie jak brak pamięci ważnych aspektów zdarzenia traumatycznego lub niemożność odczuwania emocji.

Objawy te są rozumiane jako ochrona przed bólem i terrorem, których dana osoba nie jest w stanie poradzić sobie właściwie, co jest normalne w początkowych momentach procesu adaptacji do traumatycznego doświadczenia, ale które w przypadku stresu pourazowego staje się normalne. patologiczny, stając się przewlekłym i ingerującym w życie osoby.

Zgodnie z tą samą logiką, DID byłaby skrajną wersją stresu pourazowego w dzieciństwie (Kluft, 1984, Putnam, 1997): wczesne, intensywne i długotrwałe doświadczenia traumatyczne, w szczególności zaniedbanie lub wykorzystywanie przez rodziców, prowadziłyby do dysocjacji, to znaczy do izolacji wspomnień, przekonań itp. W alternatywnych tożsamościach. elementarny, który rozwijałby się w ciągu życia, stopniowo prowadząc do większej liczby tożsamości, bardziej złożonej i oddzielonej od reszty. Rzadko zdarza się DID z początkiem w wieku dorosłym. Tak więc DID nie wynikałoby z rozdrobnienia osobowości jądrowej, ale raczej z braku prawidłowego rozwoju osobowości, co skutkowałoby obecnością względnie oddzielnych stanów mentalnych, które ostatecznie stałyby się alternatywnymi tożsamościami.

Ocena i leczenie

Liczba diagnoz TID wzrosła w ostatnich latach; podczas gdy niektórzy autorzy przypisują to do większej świadomości tego zaburzenia przez klinicystów inni uważają, że jest to wynikiem naddiagnozy. Zaproponowano nawet, że DID wynika z sugestii pacjenta z powodu pytań klinicysty i wpływu mediów.Podobnie, są również tacy, którzy uważają, że brakuje szkoleń dotyczących przejawów IDD i niedoszacowania ich rozpowszechnienia, prowadząc do wielu przypadków niewykrywania IDD, częściowo z powodu nieodpowiednich badań.

W związku z tym należy pamiętać, że według Kluft (1991), tylko 6% przypadków wielokrotnej osobowości można wykryć w czystej postaci : typowy przypadek DID charakteryzowałby się kombinacją objawów dysocjacyjnych i objawów stresu pourazowego z innymi nieokreślonymi objawami DID, takimi jak depresja, ataki paniki, nadużywanie substancji lub zaburzenia odżywiania. Obecność tej ostatniej grupy objawów, znacznie bardziej widoczna niż inne objawy DID i bardzo często występująca samodzielnie, prowadziłaby klinicystów do ignorowania głębszej eksploracji, która pozwoliłaby wykryć wiele osobowości. Ponadto oczywiste jest, że osoby z IDD mają trudności z rozpoznaniem zaburzeń ze względu na wstyd, lęk przed karą lub sceptycyzm ze strony innych osób.

Leczenie DID, które zwykle wymaga lat, jest w zasadniczy sposób kieruje się integracją lub łączeniem tożsamości lub przynajmniej koordynuje je w celu osiągnięcia jak najlepszego funkcjonowania osoby , Odbywa się to stopniowo. Przede wszystkim bezpieczeństwo osoby jest zagwarantowane, zważywszy na tendencję osób z DIDS do samozagłady i próby samobójstwa, a najbardziej zakłócające objawy są zmniejszane w codziennym życiu, takim jak depresja lub nadużywanie narkotyków. Następnie trwają konfrontacje traumatycznych wspomnień, jak miało to miejsce w przypadku stresu pourazowego, na przykład poprzez ekspozycję w wyobraźni.

Wreszcie zintegrowane są tożsamości, dla których ważne jest, aby terapeuta szanował i zatwierdzał adaptacyjną rolę każdej z nich, aby ułatwić akceptację tych części siebie jako własnych. Bardziej szczegółowy opis leczenia TID znajduje się w tekście Wytyczne dotyczące leczenia zaburzeń dysocjacyjnych u dorosłych, trzecia zmiana , z Międzynarodowe Towarzystwo Badań nad Traumą i Dysocjacją (2011).

Bibliografia:

  • Freyd, J. J. (1996). Zdrada do zdrady: logika zapominania o wykorzystywaniu w dzieciństwie. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.
  • Międzynarodowe Towarzystwo Badań nad Traumą i Dysocjacją (2011). Wytyczne dotyczące leczenia dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości u dorosłych, trzecia zmiana. Journal of Trauma & Dissociation, 12: 2, 115-187
  • Kluft, R. P. (1984). Leczenie wielu zaburzeń osobowości: Badanie 33 przypadków. Kliniki psychiatryczne Ameryki Północnej, 7, 9-29.
  • Kluft, R. P. (1991). Wiele zaburzeń osobowości. W A. Tasman i S. M. Goldfinger (red.), American Psychiatric Press przegląd psychiatrii (Vol. 10, s. 161-188). Washington, DC: American Psychiatric Press.
  • Putnam, F. W. (1997). Dysocjacja u dzieci i młodzieży: Perspektywa rozwojowa. New York, NW: Guilford Press.

Najgorsze zaburzenia psychiczne. (Luty 2024).


Podobne Artykuły