yes, therapy helps!
Narrative Therapy: forma psychoterapii oparta na opowieściach o życiu pacjenta

Narrative Therapy: forma psychoterapii oparta na opowieściach o życiu pacjenta

Marzec 3, 2024

Z pewnością zauważyliście, że w zależności od sposobu, w jaki jest nam wyjaśniona historia, cenimy w ten czy inny sposób postacie, które w niej interweniują i oceniają w inny sposób naturę problemu poruszonego w tych narracjach.

Dzieła literackie jako Rant: życie mordercy lub film Memento zbadać możliwości, dzięki którym forma narracyjna może wpływać na treść tego, co się mówi , sposób przedstawiania moralnego tła postaci, a nawet rodzaju antagonizmów, które istnieją w tych opowieściach.

Jednak łatwo jest powiedzieć kilka faktów na kilka sposobów, gdy autor może ukryć informacje o kluczowych momentach. Co się dzieje, gdy narratorem jest my? Czy jesteśmy w stanie generować i jednocześnie doświadczać różnych sposobów, w jakie możemy opowiadać nasze życie?


Istnieje rodzaj psychoterapii, która nie tylko odpowiada twierdząco na to ostatnie pytanie, ale także przenosi tę potencjalność do rdzenia swojej propozycji terapeutycznej. To się nazywa Terapia narracyjna .

Co to jest terapia narracyjna?

Terapia narracyjna jest to rodzaj terapii, w której zakłada się, że klient (zwykle nazywany "współautorem" lub "współautorem"), a nie terapeuta, jest ekspertem w historii swojego życia .

Wiadomo również, że jest to forma terapii, w której proponuje się stosowanie listów, zaproszeń i osobistych rachunków, zarówno w odniesieniu do życia klienta, jak i tych, które odnoszą się do przebiegu terapii, a nie do sposób udzielania informacji terapeucie, ale w ramach traktowania problemów klienta .


Michael White i David Epston, pionierzy tego rodzaju psychoterapii

Ta forma terapii została początkowo opracowana przez terapeutów Michael White i David Epston , który przedstawił swoje propozycje na całym świecie poprzez publikację książki Narracyjne środki do końcówek terapeutycznych, chociaż nie było to jego pierwsze dzieło na ten temat. Razem, położyli podwaliny teoretyczne, które dziesiątki lat później będą się nadal rozwijać .

Obecnie istnieje kilka propozycji zbliżania się do terapii, które można ująć w ramy terapii narracyjnej. Jeśli jednak chcemy zrozumieć, czym jest Narrative Therapy, nie możemy tego zrobić z opisu jej technik. Musimy również porozmawiać o światopoglądzie, od którego się zaczyna, o nim podstawy filozoficzne.

Terapia narracyjna w wyniku ponowoczesności

The filozofia postmodernistyczna Skrystalizował się na różne sposoby myślenia, z których wiele wpływa na sposób, w jaki mieszkańcy krajów zachodnich myślą o dzisiejszej rzeczywistości. Wszystkie te style myślowe dziedziczące ponowoczesność mają z jednej strony wspólne założenie, że takowe istnieje różne sposoby wyjaśniania tego samego, z drugiej , jeden z brak jednego ważnego wyjaśnienia , Zakłada się, że nasze ciała nie są stworzone, aby postrzegać i internalizować rzeczywistość, jaka występuje w przyrodzie, i aby wchodzić w interakcję ze środowiskiem, musimy sami budować opowieści o funkcjonowaniu świata.


Tak nazwał ją myśliciel Alfred Korzybski związek między mapą a terytorium. Niemożliwe jest, aby każdy z nas wyobraził sobie planetę Ziemię ze wszystkimi szczegółami, i dlatego musimy odnosić się do tego terenu, tworząc mentalne abstrakcje, które może zakładać nasz umysł: mapy. Oczywiście istnieje wiele możliwych map, które mogą reprezentować ten sam obszar i chociaż jego użycie może być praktyczne, nie oznacza to, że znamy to terytorium.

Terapia narracyjna zaczyna się od tych filozoficznych założeń i stawia klienta lub współautora terapii w centrum zainteresowania sesji. Nie jest to temat, który ogranicza się do dostarczenia informacji dla terapeuty w celu wygenerowania diagnozy i programu leczenia, ale raczej obaj pracują, tworząc praktyczny i adaptacyjny sposób przedstawienia historii życia klienta.

Zrozumienie terapii narracyjnej

Istoty ludzkie, jako agenci tworzący narracje, żyjemy poprzez różne historie sprzeczne ze sobą w wielu punktach tarcia , W pewnym momencie jeden może być ważniejszy, a dla innych aspektów inny może dominować.

Ważne jest to, że z filozoficznego tła terapii narracyjnej nie ma żadnej narracji, która ma moc całkowitego stłumienia innych, chociaż istnieją historie, na które zwracamy większą uwagę w pewnych kontekstach i pod pewnymi warunkami. Właśnie dlatego zawsze będziemy w stanie generować alternatywne historie, aby wyjaśnić, innym, jak i sobie samym, co nam się przydarza .

W odniesieniu do tego, co zostało powiedziane powyżej, Narrative Therapy proponuje podejście terapeutyczne, w którym doświadczenia klienta są kwestionowane i przeformułowywane poprzez narrację wydarzeń , tak że są one pozowane w taki sposób, że problem nie definiuje osoby i ogranicza ich sposób postrzegania rzeczywistości.

Tego rodzaju terapii nie szuka się w sposób umożliwiający dostęp do "rzeczywistości" (coś niedostępnego, jeśli przyjmiemy postmodernizm), ale możliwość otwarcia opowieści, w której osoba opowiada swoje doświadczenia, by stworzyć alternatywne historie w te, że problem nie "moczy" wszystkiego. Jeśli istnieje problem zakłócający sposób, w jaki klient doświadcza swojego życia, ponieważ proponuje się Terapię Narracyjną stworzyć możliwość, że dominująca narracja, w której zainstalowana jest obecna koncepcja problemu, traci znaczenie na rzecz innych alternatywnych narracji .

Eksternalizacja problemu

W Narracyjnej Terapii wzmacniane są sposoby rozwiązania problemu, jakby to było czymś, co samo w sobie nie definiuje tożsamości osoby. Dzieje się tak, aby problem nie stał się "filtrem", przez który przechodzą wszystkie te rzeczy, które postrzegamy jako coś, co tylko zaspokaja dyskomfort i sprawi, że stanie się to z czasem. W ten sposób Uzewnętrzniając problem, zostaje on wprowadzony do narracji życia danej osoby tak, jakby był jeszcze jednym elementem, czymś odrębnym od samej osoby .

Cel ten można osiągnąć poprzez wykorzystanie a eksternalizujący język, Poprzez lingwistyczne oddzielenie problemu od poczucia, że ​​dana osoba ma na siebie, ten ostatni ma moc do wyrażania historii, w których doświadczenie problemu jest różnie doświadczane.

Myślenie narracyjne

Narracje są umiejscowieniem szeregu wydarzeń opowiadanych w określonym czasie, tak aby miały sens i zabierały nas od przedstawienia historii do jej rozwiązania.

Wszystkie narracje mają pewne elementy, które definiują je jako takie: konkretna lokalizacja, upływ czasu, w którym odbywają się wydarzenia, niektórzy aktorzy, problem, niektóre cele i niektóre działania, które czynią historię zaawansowaną , Według niektórych psychologów, takich jak Jerome Bruner, narracja jest jedną z najbardziej obecnych form dyskursywnych w naszym sposobie zbliżania się do rzeczywistości.

Narrative Therapy rodzi się między innymi z rozróżnienia pomiędzy myślenie logiczno-naukowe i myślenie narracyjne, Podczas gdy pierwszy służy prawdzie do rzeczy z serii argumentów, Myślenie narracyjne przynosi realizm wydarzeniom, umieszczając je w ramach czasowych i tworząc z nimi historię , To znaczy: podczas gdy myśl logiczno-naukowa bada abstrakcyjne prawa dotyczące funkcjonowania środowiska, narracje dotyczą specyfiki konkretnego doświadczenia, zmieniających się punktów widzenia i podporządkowania pewnych faktów konkretnej przestrzeni i czasowi.

Narrative Therapy przypisuje się myśleniu narratywnemu, aby zarówno terapeuta, jak i klient mogli poradzić sobie ze swoimi doświadczeniami i wynegocjować między nimi opracowanie tych konkretnych i wiarygodnych historii.

Rola terapeuty w terapii narracyjnej

Klient jest największym ekspertem w swoich doświadczeniach, a ta rola znajduje odzwierciedlenie w podejściu stosowanym podczas terapii narracyjnej. Rozumie się, że tylko osoba, która uczestniczy w konsultacjach, może wdrożyć alternatywną narrację do tej, która już żyje, ponieważ to ona ma bezpośredni dostęp do swoich doświadczeń a także.

Terapeuta, który wdraża Narrative Therapy, tymczasem jest prowadzony przez dwie główne zasady :

1. Pobyt w stanie ciekawości .

2. Zadawaj pytania, na które naprawdę nie znasz odpowiedzi .

Tak więc rolą współautora jest generowanie historii jego życia, podczas gdy terapeuta działa jako agent ułatwiający stawianie właściwych pytań i poruszanie konkretnych tematów. W ten sposób problem rozwiązuje się w alternatywnej narracji.

Inne wytyczne, którymi kierują się terapeuci współpracujący z Narrative Therapy:

  • Ułatwienie nawiązywania relacji terapeutycznej w którym twój własny punkt widzenia nie jest nałożony na klienta.
  • Aktywnie pracuj nad rozpoznaniem stylu narracyjnego że klient rozwija swoją historię.
  • Upewnij się, że twój wkład został zaprojektowany w celu zebrania i przeformułowania przez klienta nie do zaakceptowania po prostu przez to.
  • Przyjmuj skargi klientów dotyczące sesji i nie traktujcie ich jako oznak ignorancji lub niezrozumienia.
  • Rozpoznaj te alternatywne narracje w którym problemem jest utrata wagi.

Brak obwiniania klienta

W terapii narracyjnej Zakłada się możliwość narracji doświadczenia na wiele różnych sposobów (koniecznie generując kilka doświadczeń, w których wcześniej wydawało się, że jest tylko jeden), dając klientowi maksymalną moc do generowania narracji o tym, co się z nim dzieje, a nie obwiniając go o pojawiające się trudności.

Z tego podejścia odrzucone lub zamknięte dyskursy o tym, co się dzieje, są odrzucane, podkreśla się potrzebę tworzenia narracji otwartych na zmiany elastyczność, która pozwoli osobie dokonać zmian, nadać wagę niektórym faktom i zabrać je innym. Rozumie się, że tam, gdzie istnieje poczucie winy powstające w terapii, istnieje przekonanie, że nie wie się, jak dostosować się do narracyjnej nitki, która jest podawana z zewnątrz, co oznacza, że ​​klient nie był zaangażowany w swoje pokolenie.

Podsumowując

W skrócie, Narrative Therapy to szkielet relacji między terapeutą a klientem (współautorem), w którym drugi Ma moc generowania alternatywnych narracji tego, co się z nim dzieje, aby nie być ograniczonym przez percepcję problemów s , Teoria związana z tym podejściem terapeutycznym jest płodna w metodach i strategiach ułatwiających pojawianie się tych alternatywnych narracji i, oczywiście, jej wyjaśnienie znacznie przekracza roszczenia zdeponowane w tym artykule.

Zapraszam Cię, jeśli uważasz, że ten temat jest interesujący, zbadaj samemu i rozpocznij, na przykład, czytając niektóre z prac, które pojawiają się w sekcji bibliografii.

Bibliografia:

  • Bruner, L. (1987). Życie jako narracja. Social Research, 54 (1), pp. 11 - 32.
  • White i Epston (1993). Środki narracyjne do celów terapeutycznych. Barcelona: Paidós.
  • White, M. (2002). Narracyjne podejście w doświadczeniu terapeutów. Barcelona: Gedisa.

2017 Maps of Meaning 3: Marionettes and Individuals (Part 2) (Marzec 2024).


Podobne Artykuły