Ciała Nissla: anatomia, cechy i funkcje

Kwiecień 25, 2024

Badania i eksploracja ludzkiego mózgu i struktur, które są jego częścią, były stałe od czasów starożytnych. Neuron jako podstawowa jednostka układu nerwowego został specjalnie przebadany, wykorzystując strategie takie jak użycie różnych plam do obserwacji jego struktury.

Niemiecki neurolog Franz Nissl opracował barwienie oparte na barwnikach, takich jak błękit toluidynowy lub fiolet krezolowy, a przed jego zastosowaniem mógł zaobserwować, w jaki sposób ta substancja wyraźnie pokazała istnienie różnych struktur w cytoplazmie neuronów. Odkryli to, co teraz wiemy ciałka lub ciała Nissla .

Ciała Nissla: czym one są?

Ciała Nissla lub ergastoplasmy są małymi strukturami w postaci ciałek krwi lub granulek obecnych w neuronach układu nerwowego. Struktury te znajdują się w cytoplazmie komórki i znajdują się w określonych częściach neuronu. Można je znaleźć zwłaszcza w soma lub jądrze neuronu, a także w dendrytach, których nie znaleziono w aksonie neuronalnym.

Ciała Nissla są uważane za skumulowaną szorstką retikulum endoplazmatyczną , Innymi słowy, są to struktury utworzone przez równoległe cysterny z rybosomami (struktury enzymatyczne zbudowane z rybosomalnego RNA) przylegające do spirali, w której dodatkowo można zobaczyć wolne polibosomy. Ciała te pojawiają się tylko w komórkach eukariotycznych, to znaczy takich, które mają jądro, takie jak neurony, i które mają funkcję wydzielania białek.

Są to również struktury bazofili, charakteryzujące się powinowactwem i łatwością barwienia barwnikami. W tych strukturach wysokie stężenie zarówno RNA rybosomalnego, jak i informacyjnego aktywne rybosomy przyłączone do tego ostatniego.

Mogą mieć różne rozmiary i być prezentowane w różnych ilościach w zależności od rodzaju neuronu. Te, które są częścią zwojów autonomicznego układu nerwowego, wydają się być małe, podczas gdy inne duże neurony mają większe ciała Nissla.

Może jesteś zainteresowany: "Różnice między DNA i RNA"

Funkcja tych struktur

Ciała Nissla, jako konglomeraty szorstkiej retikulum endoplazmatycznego, w których obserwuje się rybosomy i w których można znaleźć zarówno rybosomalny, jak i informacyjny RNA, Ich główną funkcją jest synteza i transport białek wewnątrz komórki. W szczególności, część ciał Nissla, które mają najwięcej działania przy wytwarzaniu białek, które mają być stosowane wewnątrz komórki, są wolnymi polibosomami.

Białka wydzielane przez te ciała są fundamentalne w obliczu przesyła impulsy nerwowe między neuronami , a także uczestniczyć w generowaniu neuroprzekaźników.

Ponadto, ciało Nissla odgrywa ważną rolę w utrzymaniu zdrowia komórki, umożliwiając regenerację struktur uszkodzonych przez własną aktywność neuronu lub przez czynniki zewnętrzne.

Chromatoliza jako obrona przed uszkodzeniem neuronów

Ciała Nissl mogą zostać uszkodzone przez możliwe obrażenia lub patologie. Uszkodzenia nerwowe, takie jak te spowodowane przez traumę i choroby mogą generować uszkodzenia aksonu.

Obecność uszkodzenia aksonu powoduje, że neuron reaguje poprzez obrzęk i przemieszczanie jądra, aby odsunąć go od zmiany. Działa również poprzez wywołanie reakcji zwanej chromatolizą, w której ciała Nissla przemieszczają się od cytoplazmy neuronowej do uszkodzonego obszaru, aby go naprawić. Dopuszcza się reorganizację i regenerację aksonu, aby odzyskać funkcjonalność neuronu, ale gdy to nastąpi Ciała Nissla rozpuszczają się , Na szczęście, jeśli odzyskanie neuronu zostanie osiągnięte, chromoliza ustaje i cytoplazma może odzyskać i utworzyć nowe ciała.

Ta reakcja może pojawić się tak, jak powiedzieliśmy przed urazami spowodowanymi urazem, ale zaobserwowano je także w różnych zaburzeniach. Często obserwuje się jego pojawianie się w procesach neurodegeneracyjnych, takich jak otępienie spowodowane chorobą Picka lub chorobą Alzheimera (w rzeczywistości zmiany w cytoplazmie, które powodują to zdarzenie są zwykle uważane za oznakę zwyrodnienia neuronów, tak że jego występowanie może być możliwym znakiem zagrożenia), w encefalopatii Wernickego zespołu Wernickego-Korsakoffa, choroby takie jak porfiria lub niektóre choroby zakaźne. Można to również zaobserwować w normatywnym starzeniu się lub w sytuacji wielkiego ciągłego stresu dla jednostki.