Orientalizm: co to jest i jak pomógł zdominować kontynent
Orientalizm jest sposobem, w jaki zachodnie media i uczeni muszą interpretować i opisywać wschodni świat z pozornie obiektywnego punktu widzenia. Jest to koncepcja związana z krytyką tego, jak Zachód stworzył historię o Azji, która legitymizowała inwazję i kolonizację.
W tym artykule zobaczymy, na czym polegał orientalizm iw jaki sposób było to ramię kulturowe, z którym Zachód zdominował Azję, szczególnie Bliski Wschód i Bliski Wschód, według teoretyków takich jak Edward Said, znany z podnoszenia świadomości tej koncepcji .
- Może jesteś zainteresowany: "Różnice między psychologią i antropologią"
Początki orientalizmu jako idei
Autorzy powiązani z kontynentem azjatyckim i kulturą arabską aktywnie potępili zarówno perspektywę dla Azji rozpowszechnianą w ośrodkach edukacyjnych pierwszego świata, jak i stereotypy związane ze Wschodem przekazywane przez media. Edward Said, teoretyk i działacz, uchwycił te krytyczne uwagi w swoich słynnych pracach esejowych Orientalizm i Kultura i imperializm.
Według Saida zachodnie społeczeństwo nauczyło się odnosić do mieszkańców Azji, odwołując się do pojęcia "drugiego", nieznanego, czegoś, co ustanawia moralną i empatyczną granicę między tymi ludźmi a bezpośrednimi spadkobiercami kultury europejskiej , Niestety, jest to stanowisko zajmowane przez wielu europejskich naukowców ze Wschodu.
Misjonarze, odkrywcy i przyrodnicy, którzy udali się na Wschód, aby to zbadać, wykonali wiele nowych dzieł, ale narzucili także zewnętrzną wizję różnorodności kulturowej Azji, nawet te, które zostały zaciekawione dziwactwem, sprawiły, że było to łatwiejsze niż granica między nami a światem. oni przekształcić społeczeństwa Wschodu w wroga, aby podbić i zdobyć , aby chronić Zachód albo ratować Azjatów i Arabów przed nimi.
Cywilizująca historia
W sposób, który wymyka się wszelkim powodom, od czasu rządów rzymskich, istniała pewna potrzeba wielkich imperiów, aby "cywilizować" ludy wschodnie, aby pomóc barbarzyńcom w rozwoju, by przetrwać w optymalnych warunkach. Historia, która została skonstruowana od XVIII wieku w podręcznikach historycznych dotyczących orientalizmu, była niestety związana z dominacją.
Bez względu na autora czy intelektualny status pisarzy czy narratorów, którzy mówią o Azji poprzez orientalizm, wszyscy oni spełniają ten sam opisowy wzór: kojarzyć wszystko, co się tam dzieje ze złymi nawykami obcokrajowca, dzikiego, niewiernego, niedorozwiniętego ... Krótko mówiąc, uproszczony opis ludzi Azji i ich obyczajów, zawsze posługujących się charakterystycznymi koncepcjami ludzi Zachodu, a także ich skalą wartości, aby mówić o nieznanych kulturach.
Nawet jeśli egzotyczna egzotyka jest wychwalana , te osobliwości są określane jako coś, co można zobaczyć tylko z zewnątrz, zjawisko, które nie jest tak wielką zaletą Wschodu, jak cecha, która pojawiła się w sposób, który nie jest poszukiwany i może być widoczny tylko z zewnątrz. Krótko mówiąc, orientalizm oddziela ludzi ze Wschodu od tego, z czego mogliby być dumni.
Można powiedzieć, że binarna relacja zachodniej wizji Wschodniego świata, "my" i "inni", była co najmniej negatywna dla mieszkańców Azji, zwłaszcza jeśli z nią wiąże się inna rasa. Zachodni punkt widzenia, który ogłasza się posiadaczem prawdy i rozumu, anuluje każdą możliwość replikacji przez obserwowane , To wyimaginowany pas pomiędzy Zachodem i Azją narzucony przez orientalizm pozwolił na zniekształcony obraz tego, co dziwne, nieznanego, tak aby to uproszczenie ułatwiło stwierdzenie, że jest to kultura niższa.
- Może jesteś zainteresowany: "Stereotypy, uprzedzenia i dyskryminacja: dlaczego powinniśmy unikać przesądzania?"
Dziedzictwo historii orientalizmu
Dla naukowców specjalizujących się w orientalizmie, takich jak Edward Said czy Stephen Howe, wszystkie analizy, eksploracja i interpretacja, które wyłoniły się z zachodnich encyklopedii, zwłaszcza angielskiej i francuskiej, miały wyrównanie terenu pod kątem legitymizacji i uzasadnienia kolonializmu tamtych czasów , Wyprawy do Egiptu, Syrii, Palestyny lub Turcji wykorzystano do przygotowania raportów sprzyjających potencjalnej militarnej interwencji politycznej w regionie: "mamy obowiązek rządzić nimi dla dobra cywilizacji Wschodu i Zachodu ponad wszystko" powiedział Arthur James Balfour w 1910 roku.
Było to jedno z przemówień, które przedstawiały rolę Anglii w XIX-wiecznej erze kolonialnej, widząc jej wpływy w Maghrebie i na Bliskim Wschodzie zagrożone przez rosnący lokalny nacjonalizm (arabski, afrykański, osmański) i napięcia w stosunku do zasobów obszaru takiego jak Kanał Sueski. To, co miało być dialogiem między Zachodem i Wschodem, okazało się politycznym narzędziem okupacji przez europejskie mocarstwa.
Eveling Baring, tak zwany "właściciel Egiptu", zmiażdżył popularną rewoltę nacjonalistyczną pułkownika Ahmeda al-Urabiego (1879-1882) w imieniu Imperium Brytyjskiego, a wkrótce potem wygłosił kolejną dyskurs o wątpliwej bezstronności: "zgodnie z wiedzą i Zachodnie doświadczenia, łagodzone przez lokalne uwarunkowania, rozważymy, co jest najlepsze dla przedmiotowej rasy. " Ponownie jest to ponoszone bez wstydu i skruchy.
Krytyka Edwarda Saida
Debata w pełni orientalistyczna nie byłaby zrozumiała bez wspominania palestyńskiego uczonego i pisarza Edwarda W. Saida (1929-2003) za jego pracę Orientalizm, Ten esej drobiazgowo opisuje tematy i stereotypy które zostały zbudowane w ciągu ostatnich stuleci na wszystkim orientalnym, arabskim, a nawet muzułmańskim. Autor nie studiuje historii Wschodu, ale odkrywa całą machinę propagandową "ideologicznych klisz", aby ustanowić konfrontacyjną relację między Wschodem a Zachodem.
Zarówno w XVIII, jak i w XIX wieku uformowano dychotomię "my i inni", ta ostatnia była niższą cywilizacją, która musiała być kontrolowana przez centralne mocarstwo z Europy. Epoka dekolonizacji była porażką interesów sił historycznych , osierocony argumentami, by utrwalić ingerencję w interesy Wschodu.
W konsekwencji zachodnia konserwatywna propaganda ponownie skonfrontowała dwie kultury z niewątpliwie wojowniczym określeniem: "zderzenie cywilizacji". To zderzenie odpowiada dziedzictwu orientalizmu, by zatwierdzić plany geostrategiczne ze strony supermocarstwa Stanów Zjednoczonych, szczególnie legitymizować wojskowe najazdy Afganistanu i Iraku .
Według Saida po raz kolejny uruchomiono element zniekształcający i upraszczający cały zestaw kultur. Wartość, którą nadano perspektywie orientalizmu, została dobrze doceniona przez europejskich obywateli, którzy wspierali wszelkie "cywilizacyjne" działania wobec tych ziem, które są tak daleko. Włoski pisarz Antonio Gramsci dokonuje kolejnej oceny całej tej "zachodniej prawdy" i przystępuje do dekonstrukcji swoich teorii. W przypadku transalpiny amerykańska antropologia dąży do stworzenia homogenizującego opisu kultury, co było wielokrotnie obserwowane w historii.
