Naddiagnoza w zdrowiu psychicznym: główne przyczyny i konsekwencje

Kwiecień 2, 2024

Naddiagnozą w zdrowiu psychicznym jest tendencja do diagnozowania w sposób uogólniony i nieproporcjonalny jednej lub kilku kategorii klinicznych psychiatrii. Jest to praktyka ostatnio kwestionowana w specjalistycznym stowarzyszeniu ze względu na niedawne wzrost w różnych diagnozach psychiatrycznych .

Jest to jednak trend, który występuje nie tylko w dziedzinie zdrowia psychicznego, ale w innych specjalnościach ze względu na pewne elementy, które charakteryzują współczesną praktykę medyczną.

W szczególności zdiagnozowanie w zdrowiu psychicznym może mieć różne skutki na poziomie indywidualnym, ekonomicznym i społecznym , problemy, które zobaczymy poniżej

Powiązany artykuł: "Antypsychiatria: historia i pojęcia tego ruchu"

Naddiagnoza w zdrowiu psychicznym

Naddiagnoza w zakresie zdrowia psychicznego została zmieniona, szczególnie w Zaburzeniach nastroju w wieku dorosłym, w ADHD (Attention Deficit and Hyperactivity Disorder) w dzieciństwie oraz w zaburzeniach spektrum autyzmu na tym samym etapie rozwoju. , Powyższe, po tym, jak jego liczby wzrosły niepokojąco i nieproporcjonalnie w ostatniej dekadzie, szczególnie w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i niektórych krajach europejskich (Peñas, JJ i Domínguez, J., 2012).

Według Pascual-Castroviejo (2008), w ciągu kilku lat rozpowszechnienie ADHD wzrosło z 4% - 6% do 20%, zgodnie z różnymi badaniami epidemiologicznymi. Jeśli chodzi o Attention Deficit Disorder, to jest bardziej zdiagnozowana u dziewcząt; mając na uwadze, że zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi jest bardziej zdiagnozowany u dzieci.

Z kolei depresja jest bardziej zdiagnozowana u kobiet niż u mężczyzn , W tym przypadku Leon-Sanromà, Fernández, Gau i Gomà (2015) kwestionują tendencję do wykazywania naddiagnoz w specjalistycznych czasopismach. Na przykład badanie przeprowadzone w południowej części Katalonii i opublikowane w czasopiśmie Atención Primaria zaalarmowało rozpowszechnienie 46,7% depresji w populacji ogólnej (53% u kobiet i 40% u mężczyzn), co oznaczało, że prawie połowa całkowitej populacji tego obszaru znajdowała się w depresji.

W przeciwieństwie do tego, według tych samych autorów, inne badania przeprowadzone z populacją konsultacyjną wykazują rozpowszechnienie jedynie 14,7% w przypadku dużej depresji i 4,6% w przypadku dystymii, co daje łącznie 19,3%. Liczba ta nadal jest alarmująca; niemniej jednak dystansuje nas od tego, że prawie połowa populacji żyje z tą diagnozą.

Podążając za różnymi autorami, poniżej zobaczymy niektóre z praktyk prowadzących do nadrozpoznania i jakie są jej główne zagrożenia w kontekście fizjologicznym, psychologicznym, społecznym i ekonomicznym .

Może jesteś zainteresowany: "Psychologia zdrowia: historia, definicja i obszary zastosowania"

Dlaczego generowana jest naddiagnoza?

Naddiagnoza jest konsekwencją problemów metodologicznych obecnych w badaniu i / lub definicji zaburzeń psychicznych, w ich wykryciu oraz w badaniu ich rozpowszechnienia. Innymi słowy, badanie i promocja chorób jest często mediowana przez ich procesy definiowania, a także przez strategiczne wykorzystanie narzędzi i statystyk do wykrywania (García Dauder i Pérez Saldaño, 2017, Leon-Sanromà i in., 2015).

W szczególności w dziedzinie zdrowia psychicznego ważność kategorii "zaburzenie", jej niespecyficzności i jego zróżnicowanie w odniesieniu do terminu "choroba", a także kryteria określające, co "zdrowe" , a co nie jest. To samo stało się przy omawianiu diagnozy zaburzeń psychicznych.

Na przykład, niektóre przypadki depresji zostały potwierdzone po zastosowaniu niedokładnych technik, takich jak zastosowanie testu, w którym błędnie przypisuje się jakość oferowania definitywnych diagnoz (testy są narzędziami wykrywania i różnicowania, nie są same w sobie technikami diagnostycznymi ) (Leon-Sanromà i in., 2015).

Z drugiej strony przy ocenie odsetka osób z depresją stosowano również techniki, które nie są zbyt precyzyjne, takie jak ankiety telefoniczne lub ustrukturyzowane wywiady, które łatwo przeceniają ich rozpowszechnienie (Ezquiaga, García, Díaz de Neira i García, 2011). ). Oprócz tego literatura naukowa zazwyczaj zwraca większą uwagę na niedostateczne diagnozy niż na diagnozę .

Zgodnie z powyższym problem metodologiczny związany z definicją zaburzeń psychicznych staje się widoczny w łatwości, z jaką są one uogólnione.Przykładem tego jest tendencja do uważania, że jakikolwiek stan upośledzonego nastroju jest patologiczny, kiedy nie zawsze tak jest (Leon-Sanromà i in., 2015). Ten stan może być adaptacyjną i normalną odpowiedzią na bolesne zdarzenie, niekoniecznie nieproporcjonalną i patologiczną.

W tym samym sensie inny problem metodologiczny związany z nadmierną diagnozą w zdrowiu psychicznym ma związek z tendencją do wyolbrzymiania lub, w celu zminimalizowania różnic między grupami według różnych zmiennych, takich jak płeć, płeć, klasa społeczna, między innymi. , Często ta tendencja jest ukryta w projektach, hipotezach, gromadzeniu i analizie danych w dochodzeniach , generując zestaw uprzedzeń dotyczących rozwoju i rozpowszechnienia różnych chorób (García Dauder i Pérez Sedeño, 2017).

5 sposobów na poznanie, co się dzieje w tej praktyce

Istnieją różne czynniki, które mogą ostrzegać, że choroba jest zdiagnozowana. Podobnie czynniki te uwidaczniają niektóre procesy, które przyczyniają się do tego trendu. Aby to wyjaśnić, śledzimy prace Glasziou i Richardsa (2013); Leon-Sanromà i in. (2015); oraz Martínez, Galán, Sánchez i González de Dios (2014).

1. Istnieje więcej technik interwencji, ale choroby nie zmniejszają się

Możliwe jest ostrzeżenie przed możliwą nadmierną diagnozą choroby, gdy istnieje istotna sprzeczność między interwencją a częstością występowania chorób: zwiększa się liczba technik interwencyjnych choroby (na przykład większa produkcja leków i większe wskaźniki medykalizacji). Jednak ten wzrost nie przekłada się na zmniejszenie częstości występowania zaburzenia .

2. Zwiększ próg diagnostyczny

Wręcz przeciwnie, może się zdarzyć, że nie ma znaczących i stałych innowacji w zakresie technik interwencji; jednak próg diagnostyczny nie zmniejsza się ani nawet nie zwiększa. Innymi słowy, zmiany w kryteriach diagnostycznych zwiększają liczbę osób dotkniętych chorobą. Jest to powszechny przypadek w zaburzeniach psychicznych , ale można to również zauważyć w innych klasyfikacjach medycznych, takich jak osteoporoza, otyłość lub wysokie ciśnienie krwi.

Podobnie, uprzedzenia przekraczane przez stygmatyzację zdrowia psychicznego, obecne zarówno w personelu medycznym, jak i niespecjalistycznej populacji, mogą przyczynić się do uogólnionej diagnozy (Tara, Bethany i Nosek, 2008).

3. Nawet czynniki ryzyka są uważane za chorobę

Kolejnym wskaźnikiem jest sytuacja, w której czynniki ryzyka lub substancje wskazujące procesy biologiczne lub stany (biomarkery) są przedstawiane jako choroby. W związku z tym definicje chorób są modyfikowane w ramach niejasnych różnic między nimi; co generuje niewiele dowodów na korzyści wynikające z takich modyfikacji w obliczu negatywnych skutków, jakie mogą one powodować. To ostatnie jest częściowo konsekwencją słaba dokładność diagnostyczna, która otacza niektóre dolegliwości .

Jednocześnie, jak już powiedzieliśmy, ta niedokładność jest konsekwencją metodologii zastosowanej w badaniu i ich definicji. Oznacza to, że ma to związek z tym, jak określa ono, co jest i co nie jest chorobą, jakie elementy są używane do wyjaśnienia i jakie elementy są wykluczone.

4. Nie uwzględnia się zmienności klinicznej

Spektrum diagnostyczne zaburzeń psychicznych jest nie tylko bardzo szerokie, ale także jego definicja i kryteria opierają się głównie na umowach między specjalistami poza obiektywnymi testami.

Podobnie nasilenie objawów zależy od intensywności, liczby objawów i stopnia upośledzenia czynnościowego. Jednak ta powaga jest często uogólniona lub uważana za jedyną twarz diagnozy, która nie tylko zwiększa liczbę osób zdiagnozowanych, ale także liczbę osób z ciężkimi diagnozami.

5. Rola specjalistów

Według Martíneza, Galána, Sáncheza i Gonzáleza de Diosa (2014), coś, co przyczynia się do nadrozpoznania, jest częścią praktyki medycznej, której zainteresowania są czysto naukowe i kontynuuje bezwładność poszukiwania diagnoz pod sztywnością modelu organistyki .

W tym samym sensie pozycja specjalisty podczas konsultacji odgrywa ważną rolę (tamże). Dzieje się tak, ponieważ profil zdrowia zahamowany emocjonalnie nie generuje takiego samego efektu, jak profil zdrowia, gdy przechodzi on ponowną produkcję popytu. W pierwszym przypadku pseudouległość nie jest faworyzowana i dlatego nie jest przekazywana do użytkownika. W drugim może łatwo wygenerować banalizację praktyki medycznej .

Wreszcie, w związku z rosnącym udziałem przemysłu farmaceutycznego w zakresie zdrowia psychicznego, konflikty interesów znacznie wzrosły u niektórych specjalistów, ośrodków zdrowia i badań oraz administracji publicznej, które czasami promują lub wspierają medycynę poprzez naddiagnozę.

Kilka jego konsekwencji

Naddiagnoza w zakresie zdrowia psychicznego jest zjawiskiem, które przejawia się w krótkim i długim okresie, ponieważ ma konsekwencje nie tylko na poziomie indywidualnym, ale także na poziomie gospodarczym i społecznym. W swojej analizie naddiagnozy depresji, Adán-Manes i Ayuso-Mateos (2010), ustalili trzy główne skutki:

1. Wpływ na zdrowie

Odnosi się do zwiększonego ryzyka jatrogenesis, natomiast Nadmierna opieka medyczna i nadmierna interwencja medyczna mogą prowadzić do chronicznego dyskomfortu , Podobnie, nadrozpoznawalność niektórych zaburzeń może iść w parze z niedostateczną diagnozą innych i wynikającym z nich brakiem uwagi.

2. Wpływ psychologiczny i społeczny

Przekłada się to na większą stygmatyzację, z możliwym zmniejszeniem autonomii użytkownika i brakiem odpowiedzialności czynników społecznych związanych z dyskomfortem. Odnosi się również do uogólnienia psychopatologii jako bardziej bezpośrednia reakcja na pytania codziennego życia , nawet poza wyspecjalizowanym polem.

3. Wpływ ekonomiczny

Występuje w dwóch znaczeniach: pierwszy to wysokie koszty związane z opieką psychiatryczną, szczególnie w przypadku usług podstawowej opieki zdrowotnej, ale także w specjalistycznych usługach, co implikuje koszt infrastruktury, zasobów ludzkich i leczenia farmakologicznego , Drugim czynnikiem jest postępujący spadek wydajności osób z rozpoznaniem.

Wniosek

Biorąc pod uwagę te elementy i konsekwencje, nie oznacza to rezygnacji z niewygód i cierpienia, ani nie oznacza, że konieczne jest zaprzestanie inwestowania wysiłków w detekcje oraz terminowe i pełne szacunku interwencje. To znaczy, że należy zachować czujność z uwagi na możliwe negatywne skutki ekstrapolacji praktyk biomedycznych na zrozumienie i zbliżenie się do wszystkich aspektów życia ludzkiego.

Ponadto ostrzega nas przed koniecznością stałego przeglądu kryteriów i metodologii, które definiują i interweniują w zdrowie psychiczne.

Bibliografia:

Adán-Manes, J. i Ayuso-Mateos, J.L. (2010). Nadmierna diagnoza i nadmierne leczenie dużych zaburzeń depresyjnych w podstawowej opiece zdrowotnej: zjawisko nasilające się. Primary Care, 42 (1): 47-49.
Ezquiaga, E., Garcia, A., Diaz de la Neira, M. i Garcia, M. J. (2011). "Depresja". Niedokładność diagnostyczna i terapeutyczna. Ważne konsekwencje w praktyce klinicznej. Journal of the Spanish Association of Neuropsychiatria, 31 (111): 457-475.
García Dauder. (S) i Pérez Sedeño, E. (2017). Naukowe kłamstwa dotyczą kobiet. Wodospad: Madryt.
García Peñas, J. J. i Domínguez Carral, J. (2012). Czy istnieje naddiagnoza zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD)? Dowody w pediatrii, 8 (3): 1-5.
Glasziou, P. i Moynihan, R. (2013). Za dużo medycyny; za mało opieki, British Medical Journal, 7915: 7
Leon-Sanromà, M., Fernández, M.J., Gau, A. i Gomà, J. (2015). Połowa populacji zdiagnozowano depresję? Primary Care, 47 (4): 257-258.
Martínez, C., Riaño, R., Sánchez, M. i González de Dios, J. (2014). Zapobieganie czwartorzędu. Ograniczanie jako imperatyw etyczny. Hiszpańskie Stowarzyszenie Pediatrii, 81 (6): 396.e1-396.e8.
Pascual-Castroviejo, I. (2008). Zaburzenia deficytu uwagi i nadpobudliwość. Hiszpańskie Stowarzyszenie Pediatrii. Wydano 18 września 2018 r. Dostępny pod adresem //www.aeped.es/sites/default/files/documentos/20-tdah.pdf.
Valdecasas, J. (2018). Zdrowie psychiczne na rozdrożu: szukanie nowej psychiatrii dla coraz bardziej chorego świata. Platforma Nie, dziękuję. Źródło: 18 września 2018. Dostępne pod adresem: //www.nogracias.eu/2018/01/07/la-salud-mental-la-encrucijada-seeking-a-new-psiquiatria-mundo-vez-mas-enfermo-jose -valdecasas /.