Uporczywe zaburzenie depresyjne: objawy, przyczyny i leczenie
Często przez całe życie można stwierdzić, że muszą wyglądać smutno, negatywnie lub z ciągłą melancholią.
Jednakże, gdy trwa to przez lata i zaczyna ingerować w różne aspekty życia danej osoby, możemy mówić o uporczywym zaburzeniu depresyjnym.
Czym jest uporczywe zaburzenie depresyjne?
Poprzednio określany jako dystymia lub dystymia, ostatnia część Podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych (DSM-V) zmienia nazwę jako uporczywe zaburzenie depresyjne.
Uporczywe zaburzenie depresyjne jest uważane za przewlekły stan afektywny, który wyróżnia się, ponieważ osoba stale doświadcza depresyjnego nastroju i melancholijna i bardzo niska samoocena.
Pomimo tych wskazań, nie odpowiada to poważnej depresji, ponieważ nie spełnia ona wszystkich wymagań diagnostycznych.
Chociaż jego pochodzenie nie jest jednoznacznie określone, uważa się, że istnieje element genetyczny, tj. Dziedziczny, który w połączeniu z elementami psychospołecznymi, takimi jak brak przywiązania lub brak stymulacji i nagrody w dzieciństwie, predysponuje osobę do cierpienia z powodu uporczywego zaburzenia depresyjnego.
Objawy
W obrębie objawów uporczywego zaburzenia depresyjnego, symptomem, który najbardziej go charakteryzuje, jest eksperymentowanie pacjenta z uporczywym stanem demoralizacji, rozpaczy lub żalu i rozpaczy ; który trwa co najmniej dwa lata.
Kiedy to zaburzenie pojawia się u dzieci lub nastolatków, manifestacje przechodzą od nastroju depresyjnego do bycia irytującym lub złym; i musi trwać co najmniej jeden rok.
Ponadto, osoba musi mieć dwa lub więcej z tych objawów przez większość czasu:
- Poczucie beznadziejności
- Brak snu lub nadmierny sen
- Brak energii lub ciągłe zmęczenie
- Niska samoocena
- Brak apetytu lub nadmierne uczucie głodu
- Mała koncentracja
Zazwyczaj osoby z uporczywymi zaburzeniami depresyjnymi cierpią z powodu negatywnej koncepcji siebie, jak również pesymistycznego widzenia swojej przyszłości, innych i praktycznie wszystkiego, co ich otacza; więc trudno im rozwiązać każdy rodzaj problemu lub konfliktu.
Przyczyny
Jak wspomniano powyżej, konkretne przyczyny, które powodują to uporczywe zaburzenie depresyjne lub przewlekłą depresję, wciąż nie są znane. Wiadomo jednak, że jest to zwykle dziedziczna dziedzina, która dotyka więcej mężczyzn niż kobiet i że cierpi na nią około 5% populacji .
Podobnie ustalono również, że początek uporczywego zaburzenia depresyjnego jest związany z innymi zaburzeniami lub zaburzeniami psychicznymi, takimi jak zaburzenia lękowe lub nadużywania substancji, takie jak alkoholizm lub narkomania.
Inną powszechną cechą pacjentów z przewlekłą depresją jest fakt, że co najmniej 50% z nich cierpi na epizod dużej depresji przez całe życie.
Diagnoza
Aby dokonać skutecznej diagnozy uporczywego zaburzenia depresyjnego, stosowny pracownik służby zdrowia musi dokonać wywiadu klinicznego, w którym ocenia się zarówno nastrój, jak i inne objawy związane z tym stanem.
Ponadto należy przeprowadzić serię testów laboratoryjnych, aby wykluczyć jakiekolwiek możliwe fizyczne pochodzenie choroby.
Prawidłowa diagnoza tego zaburzenia musi uwzględniać następujące warunki kwalifikacyjne ustalone przez DSM-V:
1. Chronicznie przygnębiony nastrój
Osoba musi przejawiać depresyjny nastrój przez większość dnia i większość dni przez co najmniej 2 lata. To może być skierowane bezpośrednio przez pacjenta lub obserwowane przez ludzi wokół niego.
2. Obecność dwóch lub więcej z tych objawów
- Utrata lub zwiększenie apetytu
- Bezsenność lub nadmierna senność
- Brak energii lub zmęczenie
- Niska samoocena
- Deficyty koncentracji lub trudności w podejmowaniu decyzji
- Uczucia beznadziei
3. Czas trwania 2 lata
Objawy dwóch poprzednich punktów musiały pozostać w osobie przez co najmniej dwa lata, z przerwami co najwyżej dwóch miesięcy.
4. Nie ma poważnych epizodów depresyjnych
Osoba ta nie cierpiała na epizod dużej depresji w ciągu pierwszych dwóch lat i objawy nie są lepiej wyjaśnione przez obecność innego rodzaju zaburzeń depresyjnych.
5. Nie ma epizodów manii, hipomanii itp.
Osoba ta nigdy nie doświadczyła epizodu maniakalnego, epizodu mieszanego lub epizodu hipomanii. Ponadto kryteria dotyczące zaburzeń cyklotymicznych nie są spełnione.
6. Nie pojawia się podczas zaburzenia psychotycznego
Objawy nie pojawiają się wyłącznie w przewlekłym zaburzeniu psychotycznym, takim jak schizofrenia lub zaburzenie urojeniowe.
7Objawy nie są spowodowane przez narkotyki lub inne choroby
Objawów nie można wytłumaczyć fizjologicznymi skutkami używania substancji lub jakąkolwiek chorobą.
8. Znaczny dyskomfort
Symptomatologia powoduje klinicznie znaczące złe samopoczucie u danej osoby. Ten dyskomfort powoduje pogorszenie pracy, życia społecznego lub innych ważnych obszarów pacjenta.
Leczenie i rokowanie
Uporczywe zaburzenie depresyjne jest stanem przewlekłym. Jednak osoba może skorzystać z leczenia, które składa się z farmakologicznej terapii lekami przeciwdepresyjnymi i interwencji z psychoterapią .
Chociaż lek przeciwdepresyjny działa lepiej w przypadku dużej depresji niż uporczywe zaburzenie depresyjne, istnieje wiele leków, które mogą poprawić objawy pacjenta. Są to:
- Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), takie jak fluoksetyna lub cytalopram.
- Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SSRI)
- Bupropion
- Tricyclic leki przeciwdepresyjne i inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)
Jeśli chodzi o psychoterapię stosowaną w tych przypadkach, najważniejszą rzeczą jest to, że osoba jest w stanie uzewnętrznić swoje uczucia i myśli, a także nauczyć się nimi zarządzać.
W tym celu stosuje się szereg bardzo skutecznych terapii:
- Cognitive Behavioral Therapy (CBT)
- Interwencje psychodynamiczne
- Grupy wsparcia
Wreszcie, rokowanie lub ewolucja tego zaburzenia różni się znacznie w zależności od osoby. Jego przewlekły charakter powoduje, że osoba cierpi na nią przez lata, a nawet przez całe życie, przy bardzo niewielu ludziach całkowicie się regeneruje .
Dzięki odpowiedniemu leczeniu osoba może osiągnąć znaczną poprawę i może kontynuować swoją normalną rutynę w sposób zadowalający. Jednak w większości przypadków konieczna jest stała terapia psychologiczna.
