yes, therapy helps!
Dysocjatywna tożsamość osobowości (TIDP)

Dysocjatywna tożsamość osobowości (TIDP)

Marzec 29, 2024

The Dysocjatywna tożsamość osobowości (TIDP) Jest to złożone zaburzenie, które zostało w niewielkim stopniu zbadane i stanowi wyzwanie dla specjalistów klinicznych. Złożoność polega częściowo na trudności w jej identyfikacji. Dlatego wiele przypadków zaginęło w anonimowości.

Dysocjacyjna tożsamość osobowości: co to jest?

Jednym z pierwszych wyzwań stojących przed pacjentami TIDP w terapii jest to, że zwykle otrzymują one niepełne lub po prostu błędne diagnozy. Niekompletne w tym sensie, że mogą być istotne w odniesieniu do któregokolwiek z zmień ego, chociaż nieadekwatne w kontekście wielości.


Wiele osób z zaburzeniem tożsamości dysocjacyjnych osobowości nigdy nie idzie na konsultacje psychologiczne lub psychiatryczne. A kiedy to robią, często mają błędną diagnozę. Nie mogą otrzymać pomocy, której potrzebują.

Co to jest TIDP?

Wśród specjalistów tego zaburzenia jest on Valerie Sinason , psychoanalityk i dyrektor Kliniki do badań dysocjacji. Jest redaktorką książki "Trauma Trauma and Multiplicity", a we wstępie komentuje:

"W ostatnim dziesięcioleciu doradzałem i leczono dzieci i dorosłych, szczególnie kobiety, które mają zaburzenie tożsamości dysocjacyjne (TIDP)." Istnieje bardzo znaczące nastawienie dotyczące płci osób z tym stanem. ofiary nadużyć są bardziej skłonne do eksternalizacji traumy, chociaż obie płcie używają odpowiedzi na uzależnienie. Większość dzieci i dorosłych, które oceniłem, zostało błędnie zdiagnozowanych jako schizofreniczne, z pogranicza, z zaburzeniami aspołecznymi lub psychotycznymi ... Pomimo faktu, że leki przeciwpsychotyczne wywierały niewielki lub żaden wpływ na nich, że głosy, które usłyszeli, pochodziły z wewnątrz, a nie z zewnątrz, i że nie wykazywały zakłóceń myśli o czasie i miejscu, z wyjątkiem sytuacji, gdy były W stanie transu, pomimo tego wszystkiego, specjaliści zdrowia psychicznego nie dostrzegli błędów w diagnozie. Na poziomie społecznej odmowy niektórzy pacjenci zdołali ukryć swoją różnorodność, gdy zostali oskarżeni o wymyślenie jej. W odpowiedzi na kluczowe pytanie dotyczące małej liczby dzieci z ciężkimi stanami dysocjacji, niektórzy pacjenci potwierdzili negatywne reakcje na ich spowiedzi, które doprowadziły ich do ukrycia objawów. Dzieciom powiedziano, że to im się stanie i że jest to fenomen wyimaginowanych przyjaciół "(2002, s. 5).


Dysocjacja

Cel koncepcji dysocjacja: odnosi się do proces enkapsulacji lub oddzielania pamięci lub emocji bezpośrednio związanych z traumą Jestem świadomy , Dysocjacja to twórczy sposób na utrzymanie czegoś niedopuszczalnego poza zasięgiem wzroku. Dysocjacyjna tożsamość osobowości jest formą, którą wewnętrzny system tworzy, aby chronić tajemnice i stale uczy się dostosowywać się do otoczenia. To mechanizm przetrwania. Podobnie sprzyja i utrzymuje przywiązanie do sprawcy. Pozwala, na poziomie mentalnym, zachować sprzeczne emocje w oddzielnych przedziałach.

Dokładniej, dysocjacji obejmuje szeroki zakres zachowań, które odzwierciedlają braki w procesie poznawczym i psychologicznym , Trzy główne typy zachowań dysocjacyjnych, które zostały rozpoznane to: amnezja, wchłanianie i depersonalizacja.


  • The dysocjacyjna amnezja Oznacza to, że nagle znalazłeś się w sytuacji lub musiałeś stawić czoła dowodom wykonania czynności, których dana osoba nie pamięta.
  • The wchłanianie Oznacza to zaangażowanie się tak bardzo w to, co się robi, że dana osoba zapomina, co dzieje się wokół nich.
  • The depersonalizacja odnosi się do przeżywania wydarzeń tak, jakby osoba była obserwatorem, odłączona od ciała lub uczuć.

Przyczyny

North i in. (1983, cytowany przez Sinasona 10) stwierdził, że ten warunek był nie tylko związany z wysokim odsetkiem wykorzystywania seksualnego dzieci, ale także z 24-67% przypadków wykorzystywania seksualnego w dorosłym życiu oraz pomiędzy 60% i 81% prób samobójczych.

Oczywiste jest, że TIDP jest ważnym aspektem grupowania stanów spowodowanych traumą. W USA w próbce 100 pacjentów z TIDP stwierdzono, że 97% z nich przeżyło poważne traumy w dzieciństwie a prawie połowa z nich była świadkiem gwałtownej śmierci kogoś bliskiego. (Putman i wsp., 1986, cytowany przez Sinason str. 11)

Do niedawna bardzo trudno było udokumentować przypadki dzieci w TIDP. Chociaż niektórzy twierdzą, że to nie znaczy, że nie istnieją.To samo dzieje się w przypadku nastolatków, a tylko przypadki dorosłych TIDP otrzymują wsparcie społeczności naukowej.

Richard Kluft uważał, że jego wysiłki zmierzające do odnalezienia śladu historii naturalnej TIDP przyniosły niewielki sukces. Jego próby znalezienia spraw dzieci były "bezsensownym fiaskiem". Opisał przypadek ośmioletniego chłopca, który zdawał się manifestować "serię rozwiniętych stanów osobowości", po tym jak zobaczył sytuację, w której ktoś prawie utonął w wodzie i doznał przemocy fizycznej. Uświadomił sobie jednak z innymi kolegami, że jego pole widzenia jest zbyt wąskie. Zauważył, że Gagan i MacMahon (1984, cytowany przez Bentovim, A. p.21) opisali pojęcie początkującego zaburzenia wielu osobowości u dzieci; Podnieśli możliwość szerszego spektrum dysocjatywnej fenomenologii, którą dzieci mogłyby się zamanifestować.

Kryteria diagnostyczne TIDP

The Kryteria DSM-V określić, że TIDP manifestuje się za pomocą:

  • Obecność jednej lub więcej odrębnych tożsamości lub stanów osobowości (każdy z ich względnie stabilnymi wzorcami percepcji, w odniesieniu do i myślenia o środowisku i jaźni.
  • Co najmniej dwie z tych tożsamości lub stanów osobowości raz po raz przejmują kontrolę nad zachowaniem danej osoby.
  • Nieumiejętność zapamiętania ważnych informacji osobistych, które są zbyt rozpowszechnione, aby można je było wytłumaczyć zwykłym zapominaniem, i które nie wynikają bezpośrednio z działania substancji (np. Utraty przytomności lub chaotycznego zachowania podczas zatrucia alkoholem) lub stanu ogólne medyczne (np. złożone napady częściowe).

Wytyczne dotyczące diagnozy i leczenia

Niezależnie od diagnozy, jeśli dysocjacja jest obecna, ważne jest, aby zbadać, jaką rolę odgrywa w życiu pacjenta , Dysocjacja jest mechanizmem obronnym.

Ważne jest, aby terapeuta rozróżniał dysocjację i mówił o mechanizmach obronnych jako częściach procesu. Terapeuta może następnie towarzyszyć pacjentowi w badaniu przyczyn, dla których może on używać tego mechanizmu jako obrony. Jeśli terapeuta zbliży się do kwestii dysocjacji, jak tylko pojawi się jakakolwiek oznaka, diagnoza przyjdzie łatwiej. Korzystanie z Skala Dysocjatywnych Doświadczeń (DES) lub Kwestionariusz Dissociation Somatoform (SDQ-20) może pomóc w określeniu stopnia i dysocjacji funkcji w życiu człowieka. (Haddock, D.B., 2001, s.72)

The Międzynarodowe Towarzystwo Badania Dysocjacji (ISSD) opracował ogólne wytyczne dotyczące diagnozy i leczenia TIDP. Stwierdza, że ​​podstawą diagnozy jest badanie stanu psychicznego, które koncentruje się na pytaniach dotyczących objawów dysocjacyjnych. ISSD zaleca stosowanie narzędzi do dysocjacyjnego przeglądu, takich jak DES, program wywiadu dla zaburzeń dysocjacyjnych (DDIS) i ustrukturyzowany wywiad kliniczny dla zaburzeń dysocjacyjnych DSM-IV.

Opracowany przez Rossa DDIS jest bardzo uporządkowanym wywiadem obejmującym tematy związane z diagnozą TIDP, a także innymi zaburzeniami psychologicznymi. Jest to przydatne w kontekście diagnostyki różnicowej i zapewnia terapeucie średnią ocen w każdym podrozdziale, na podstawie próbki pacjentów TIDP, którzy odpowiedzieli na spis. SCID-D-R, opracowany przez Marlene Steinberg, jest kolejnym wysoce zorganizowanym narzędziem do wywiadów, służącym do diagnozowania dysocjacji.

Ważnym aspektem pracy Steinberga jest pięć centralnych symptomów dysocjacyjnych, które muszą być obecne, aby zdiagnozować osobę TIDP lub TIDPNE (niespecyficzną). Objawy te to: amnezja dysocjacyjna, depersonalizacja, derealizacja, dezorientacja tożsamości i zmiana tożsamości.

TIDP jest doświadczany przez dysocjatora jako zamieszanie w tożsamości (podczas gdy nie-dysocjujący zazwyczaj doświadcza życia w bardziej zintegrowany sposób). Doświadczenie TIDP składa się z uczucia dysocjatora, często oderwanego od otaczającego go świata, tak jakby czasami żył we śnie. SCID-D-R pomaga klinicyście zidentyfikować konkretne aspekty tej historii.

Diagnoza

W każdym przypadku podstawowe składniki terapeuty związane z procesem diagnostycznym obejmują, ale nie są ograniczone do następujących:

Kompleksowa historia

Pierwsza rozmowa, która może trwać od 1 do 3 sesji.

Szczególny nacisk na sprawy związane z rodziną pochodzenia, a także z historią psychiatryczną i fizyczną , Terapeuta musi zwrócić uwagę na luki w pamięci lub niespójności znalezione w kontach pacjenta.

Bezpośrednia obserwacja

Przydatne jest robienie notatek dotyczących amnezji i unikania, które występują podczas sesji. Konieczne jest także docenienie zmian w charakterystyce twarzy lub jakości głosu, w przypadku, gdy wydaje się to nieistniejące w kontekście sytuacji lub tego, co jest w danej chwili traktowane.Zwróć uwagę na stan skrajnego snu lub zamieszania, który przeszkadza pacjentowi w śledzeniu terapeuty podczas sesji (Bray Haddock, Deborah, 2001, s. 74-77)

Przegląd doświadczeń dysocjacyjnych

Jeśli podejrzewa się, że może dojść do dysocjacji, można użyć narzędzia przeglądu, takiego jak DES, DDIS, SDQ-20 lub SCID-R, aby zebrać więcej informacji.

Zwróć uwagę na objawy związane z amnezją, depersonalizacją, derealizacją, dezorientacją tożsamości i zmienioną tożsamością przed zdiagnozowaniem TIDP lub TIDPNE.

Diagnoza różnicowa, aby wykluczyć określone zaburzenia

Możesz zacząć od rozważenia poprzednich diagnoz. To jest, biorąc pod uwagę liczbę diagnoz, ile razy pacjent otrzymał leczenie, cele osiągnięte w poprzednich zabiegach. Poprzednie diagnozy są brane pod uwagę, chociaż nie są stosowane, chyba że obecnie spełniają kryteria DSM.

Następnie musimy porównać kryteria DSM z każdym zaburzeniem, które ma dysocjację jako część jego składu i diagnozować TIDP tylko po zaobserwowaniu zmiany alter ego.

Dowiedz się, czy występuje nadużywanie substancji i zaburzenia odżywiania. Jeśli podejrzewa się, że może dojść do dysocjacji, użycie narzędzia przeglądu, takiego jak CD lub ED, może dostarczyć większej perspektywy w odniesieniu do funkcji procesu dysocjacji.

Potwierdzenie diagnostyczne

Jeśli dysocjacja zostanie potwierdzona, po raz kolejny porównanie kryteriów DSM pod względem możliwych diagnoz i diagnozy TIDP, tylko po zaobserwowaniu ulgi alter omen. Do tego czasu najbardziej odpowiednią diagnozą będzie Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości o niespecyficznej osobowości (TIDPNE) lub zespół stresu pourazowego (SEP).

Bibliografia:

  • Bray Haddock, Deborah, 2001. Disocjatywne zaburzenie tożsamości. Sourcebook. McGrow-Hill Publishers, Nowy Jork.
  • Fombellida Velasco, L. i J.A. Sánchez Moro, 2003. Wiele osobowości: rzadki przypadek w praktyce kryminalistycznej. Medycyny sądowe. Sewilla, Hiszpania.
  • Orengo García, F, 2000. Rozpowszechnienie, diagnoza i podejście terapeutyczne dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości lub wielu zaburzeń osobowości. www.psiquiatria.com
  • Rich, Robert, 2005. Masz części ?: Przewodnik poufnego radzenia sobie z życiem z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości. ATW i Loving Healing Press. USA
  • Sinason, Valerie, 2002. Przywiązanie, uraz i wielość. Praca z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości. Routledge, Wielka Brytania.
Podobne Artykuły