Filozoficzny behawioryzm: autorzy i zasady teoretyczne
W połowie dwudziestego wieku pojawił się behawioryzm filozoficzny, ruch, którego głównym celem było potępienie błędów filozofii i psychologii wywodzących się z konstruktowego "umysłu", któremu przypisuje się prawdziwość nie popartą naukową analizą. Dwoma głównymi autorami tego opracowania byli Gilbert Ryle i Ludwig Wittgenstein.
W tym artykule opiszemy pochodzenie historyczne i główne ekspozycje filozoficznego behawioryzmu , Zatrzymamy się szczególnie, aby opisać dwa kluczowe artykuły tych autorów: krytykę pojęć "umysł" i "język prywatny", które są przeciwne wielu mentalistycznym ideom obowiązującym w tym czasie i teraźniejszości.
- Powiązany artykuł: "Jak psychologia i filozofia są podobne?"
Czym jest behawioryzm?
Behawioryzm to zestaw podejść do analizy zachowań ludzi i innych zwierząt, który koncentruje się na obserwowalnym zachowaniu. Jest to rozumiane jako wynik interakcji między organizmem, w tym jego indywidualną historią, a odpowiednimi bodźcami w danej sytuacji.
Od tej orientacji ważniejszą rolę przypisuje się środowisku niż dziedziczeniu w genezie zachowania , Na szczególną uwagę zasługuje rola procesów wzmacniania i karania, które zwiększają lub zmniejszają prawdopodobieństwo, że konkretne zachowanie zostanie powtórzone w okolicznościach podobnych do sytuacji nauki.
Wśród autorów, którzy mieli kluczowy wpływ na tę orientację byli Edward Thorndike, Ivan Pavlov, John B. Watson i Burrhus F. Skinner. Jego wkład został ujęty w historycznym kontekście, w którym psychoanaliza zdominowała naszą dyscyplinę; Behawioryzm był przede wszystkim reakcja na zbiegły mentalizm psychologii tamtych czasów .
Obecnie najważniejszą gałęzią behawioryzmu jest analiza stosowanych zachowań, która jest częścią paradygmatu skinnerowskiego radykalnego behawioryzmu. Z tego punktu widzenia procesy mentalne są postrzegane jako równoważne zjawiska dla pozostałych zachowań i są badane jako takie; z drugiej strony w behawioryzmie metodologicznym były ignorowane.
- Może jesteś zainteresowany: "Teoria B. F. Skinnera i behawioryzmu"
Pochodzenie i podejścia behawioryzmu filozoficznego
W połowie XX wieku wyłonił się ruch filozoficzny skupiający się na zróżnicowanej koncepcji języka bronionej przez tradycje empiryczne i racjonalistyczne. Dwóch głównych autorów w tym nurcie, który jest czasami nazywany "Ruch zwykłego języka", byli Ludwig Wittgenstein i Gilbert Ryle .
Klasyczne podejścia filozofii koncentrują się na języku i sztucznych konstrukcjach, które z niego czerpią. Jednakże, zgodnie z ruchem zwykłego języka, takie przedmioty badań są błędne, ponieważ nie można przyjąć słów jako wiarygodnych modeli rzeczywistości; dlatego próbowanie tego jest wadą metodologiczną.
Wiele przedmiotów, które studiowały filozofię i psychologię, wymaga, aby były pomyślane jako pomyślne Pojęcia takie jak "wiedza", "zamiar" lub "pomysł" , Coś podobnego dzieje się z klasycznymi dychotomiami, takimi jak rozróżnienie ciała i umysłu. Zakładając na samym początku, że tego rodzaju podejście jest zgodne z prawem, prowadzi do analizy z niewłaściwej podstawy.
Niepoprawność prywatnego języka
Chociaż Wittgenstein, Ryle i autorzy, którzy za nimi podążali, nie zaprzeczają istnieniu procesów umysłowych, potwierdzili, że nie możemy poznać psychologicznego doświadczenia innych ludzi. Używamy słów w odniesieniu do abstrakcyjnych wewnętrznych doświadczeń , abyśmy nigdy nie przekazywali ich wiernie lub całkowicie.
Według Ryle'a, kiedy wyrażamy naszą mentalną zawartość, odnosimy się do aktu ich eksternalizacji. W ten sam sposób mówimy o przyczynach w sposób systematyczny, aby opisać to samo zjawisko, co rzekoma konsekwencja; Dzieje się tak na przykład, mówiąc, że ktoś zachowuje się uprzejmie, ponieważ jest dobry.
Samo pojęcie "języka prywatnego" jest problematyczne dla filozoficznego behawioryzmu. Treści, do których odwołujemy się za pomocą słów takich jak "myśl", są w rzeczywistości serią sensacji i procesów wewnętrznych, których nie można przełożyć na słowa, ale mają znacznie szerszy i bardziej dynamiczny charakter.
Z tych powodów i biorąc pod uwagę trudność ekstrapolacji konstruktów psychologicznych obsługiwanych przez człowieka na innych ludzi, z tej perspektywy odmawia się użyteczności samoanalizy, która obejmuje metody analizy introspektywnej."Język prywatny", jeśli jest dostępny, byłby tylko dla osoby.
Problem dualizmu umysł-ciało
Gilbert Ryle stwierdził, że koncepcja zjawisk mentalnych i obserwowalnych zachowań jako niezależnych procesów zakłada błąd kategorialny. Oznacza to, że debata powstaje tak, jakby działała bez interwencji drugiej strony i tak, jakby można było oddzielić jej biologiczną podstawę, gdy w rzeczywistości ta dychotomia jest jedynie błędem .
Z tego podejścia wynika rozumienie umysłu jako braku prawdziwej świadomości. Dla Ryle'a termin "umysł" odnosi się do bardzo szerokiego zestawu zjawisk, głównie dwóch typów: zachowań obserwowalnych z zewnątrz i nieobserwowalnych predyspozycji behawioralnych, generowanych przez warunkowanie.
Według tego autora umysł byłby więc tylko filozoficzną iluzją, którą odziedziczyliśmy po filozofii René Descartesa. Jednak z logicznego punktu widzenia jest to błędna koncepcja; w konsekwencji taki byłby wkład tak zwanej "filozofii umysłu", która obejmowałaby wiele propozycji psychologii.
