Pragmatyzm: co jest i co proponuje ten nurt filozoficzny
Pragmatyzm jest postawą filozoficzną który broni, że wiedza filozoficzna i naukowa może być uznana za prawdziwą pod względem jej praktycznych konsekwencji. Ta pozycja pojawia się między atmosferą kulturową a metafizycznymi problemami intelektualistów amerykańskich w XIX wieku i osiągnęła swój szczyt w nurcie filozoficznym, który zareagował na pozytywizm.
Obecnie pragmatyzm jest pojęciem szeroko stosowanym i rozszerzonym nie tylko w filozofii, ale w wielu dziedzinach życia społecznego nawet zaczyna się identyfikować jako postawa filozoficzna, z którą można powiedzieć, że jej postulaty zostały przekształcone i zastosowane. na wiele różnych sposobów Następnie dokonamy bardzo ogólnego przeglądu jego historii i kilku kluczowych pojęć.
- Powiązany artykuł: "Jak psychologia i filozofia są podobne?"
Czym jest pragmatyzm?
Pragmatyzm to system filozoficzny, który formalnie pojawił się w 1870 roku w Stanach Zjednoczonych i, mówiąc ogólnie, proponuje to Tylko wiedza, która ma praktyczne zastosowanie jest ważna .
Jest rozwijany głównie na podstawie propozycji Charles Sanders Peirce (który jest uważany za ojca pragmatyzmu), William James, a później John Dewey. Na pragmatyzm wpływa także znajomość Chaunceya Wrighta, a także postulaty teorii darwinowskiej i angielskiego utylitaryzmu.
Kiedy nadszedł XX wiek, jego wpływ spadł w ważny sposób. Niemniej jednak powrócił on do popularności w dekadzie 1970 roku, z rąk autorów takich jak Richard Rorty, Hilary Putnam i Robert Brandom; oraz Philip Kitcher i How Price, którzy zostali uznani za "nowych pragmatystów".
Niektóre kluczowe pojęcia
Z biegiem czasu korzystaliśmy z wielu narzędzi, aby zapewnić, że możemy dostosować się do otoczenia i że możemy wykorzystać jego elementy (to znaczy przetrwać).
Niewątpliwie wiele z tych narzędzi wyłoniło się z filozofii i nauki. Precyzując, pragmatyzm sugeruje, że głównym zadaniem filozofii i nauki powinno być generowanie wiedzy, która jest praktyczna i użyteczna do takich celów.
Innymi słowy, maksyma pragmatyzmu polega na tym, że hipotezy powinny być tworzone zgodnie z ich praktycznymi konsekwencjami. Ta sugestia miała reperkusje w bardziej szczegółowych koncepcjach i ideach, na przykład w definicji "prawdy", w sposobie wyznaczania punktu wyjścia dla badań oraz w rozumieniu i znaczeniu naszych doświadczeń.
Prawda
Tym, co pragmatyzm polega na tym, aby przestać zwracać uwagę na substancję, istotę, absolutną prawdę lub naturę zjawisk, aby zająć się ich praktycznymi rezultatami. Tak więc, myślenie naukowe i filozoficzne nie mają już dłużej poznawać prawd metafizycznych , ale wygeneruj niezbędne narzędzia, abyśmy mogli wykorzystać to, co nas otacza i dostosować się do niego zgodnie z tym, co uważamy za stosowne.
Innymi słowy, myślenie jest ważne tylko wtedy, gdy jest użyteczne w celu zachowania pewnych sposobów życia i służy zagwarantowaniu, że będziemy dysponować niezbędnymi narzędziami, aby się do nich dostosować. Filozofia i wiedza naukowa mają główny cel: wykrywanie i zaspokajanie potrzeb .
W ten sposób treść naszych myśli zależy od sposobu, w jaki ich używamy. Wszystkie koncepcje, które tworzymy i używamy, nie są nieomylną reprezentacją prawdy, ale uważamy je za prawdziwe a posteriori, gdy już nam coś podadzą.
W przeciwieństwie do innych propozycji filozofii (szczególnie kartezjańskiego sceptycyzmu, który wątpił w doświadczenie polegające zasadniczo na racjonalności), pragmatyzm podnosi idea prawdy, która nie jest istotna, istotna ani racjonalna , ale istnieje, o ile jest to przydatne do zachowania stylu życia; kwestia, która jest osiągnięta poprzez pole doświadczenia.
Doświadczenie
Pragmatyzm kwestionuje separację, jaką współczesna filozofia dokonała między poznaniem a doświadczeniem. Mówi, że doświadczenie to proces, dzięki któremu uzyskujemy informacje, które pomagają nam rozpoznać nasze potrzeby. Właśnie dlatego pragmatyzm został uznany w niektórych kontekstach za formę empiryzmu .
Doświadczenie jest tym, co daje nam materiał do tworzenia wiedzy, ale nie dlatego, że zawiera specjalne informacje samo w sobie, ale zdobywamy te informacje, gdy wchodzimy w kontakt ze światem zewnętrznym (kiedy wchodzimy w interakcje i doświadczamy tego).
W ten sposób nasze myślenie jest konstruowane, kiedy doświadczamy rzeczy, które zakładamy, są powodowane przez elementy zewnętrzne, ale faktycznie zyskują znaczenie tylko wtedy, gdy postrzegamy je przez nasze zmysły. Kto przeżywa, nie jest biernym agentem który otrzymuje tylko bodźce zewnętrzne, jest raczej aktywnym agentem, który je interpretuje.
Stąd wywodzi się jedna z krytyki pragmatyzmu: dla niektórych wydaje się, że zachowuje sceptyczną postawę wobec wydarzeń na świecie.
Dochodzenie
Zgodnie z dwoma poprzednimi koncepcjami, pragmatyzm utrzymuje, że centrum problemów epistemologicznych nie powinno być demonstrowanie, w jaki sposób nabywana jest wiedza lub absolutna prawda o danym zjawisku.
Przeciwnie, obawy te powinny być ukierunkowane na zrozumienie w jaki sposób możemy stworzyć metody badawcze, które przyczynią się do osiągnięcia pewnej koncepcji postępu , Badanie jest wówczas aktywnością społeczną i aktywną, a metoda nauki ma charakter samokorygujący, na przykład ma możliwość weryfikacji i ważenia.
Z tego wynika, że metoda naukowa jest par excellence metodą eksperymentalną, a materiał jest empiryczny. Podobnie dochodzenia rozpoczynają się od zgłoszenia problemu w sytuacji, która jest nieokreślona, to znaczy, do czego służą badania zastępują wątpliwości ustalonymi i uzasadnionymi przekonaniami .
Badacz jest podmiotem, który uzyskuje materiał empiryczny z interwencji eksperymentalnych i proponuje hipotezy zgodnie z konsekwencjami, jakie będą miały ich własne działania. Dlatego pytania badawcze powinny być ukierunkowane na rozwiązywanie konkretnych problemów.
Nauka, jej koncepcje i teorie, są instrumentem (nie są transkrypcją rzeczywistości) i mają na celu osiągnięcie określonego celu: ułatwienie działania.
Bibliografia:
- Stanford Encyclopedia of Philosophy (2013). Pragmatyzm Źródło: 3 maja 2018 r. Dostępny pod adresem //plato.stanford.edu/entries/pragmatism/#PraMax
- Sini, C. (1999). Pragmatyzm. Akal: Madryt.
- Jos, H. (1998). Pragmatyzm i teoria społeczeństwa. Centrum Badań Socjologicznych. Źródło: maj 3, 2018. Dostępne pod adresem //revistas.ucm.es/index.php/POSO/article/viewFile/POSO0000330177A/24521
- Torroella, G. (1946). Pragmatyzm. Ogólna charakterystyka. Kubański magazyn filozoficzny, 1 (1): 24-31.
