Proxemics: co to jest i jak pomaga nam zrozumieć przestrzenie
Proxemics to nauka o relacjach i komunikacji, którą tworzymy ludzie poprzez przestrzeń i odległości, które stawiamy między sobą a rzeczami które nas otaczają.
Dalej Zobaczymy, czym jest proksemika , co ta teoria wniosła do nauk komunikacyjnych i jak różni się od innych form komunikacji niewerbalnej, takich jak kinestezja.
- Powiązany artykuł: "Czym jest psychologia kultury?"
Czym są proksemiki?
Proxemics jest teorią, która pojawiła się w 1960 i został opracowany przez amerykańskiego antropologa Edwarda T. Hall , który badał, jak postrzegamy przestrzeń w różnych kulturach i jak używamy jej do ustanowienia różnych relacji.
Innymi słowy, Proxemics to badanie bliskości i jak bliskość pozwala nam komunikować się ze sobą, a nawet budować relacje i określony światopogląd.
Znana również jako proksemia, jest uważana za część semiotyki (która jest badaniem znaków, których używamy do komunikowania się), ponieważ zwraca uwagę na sposób, w jaki fizyczne odległości ustanowione w różnych kulturach powodują, że komunikujemy się w różny sposób. niekoniecznie werbalnie.
To znaczy, że proksemika obejmuje nie tylko indywidualne kompetencje komunikacyjne, ale także sposób, w jaki normy społeczne i kulturowe ograniczają przestrzeń lub warunkują te kompetencje. Dlatego jest uważana za jedną z najbardziej złożonych gałęzi ludzkich systemów komunikacyjnych.
- Może jesteś zainteresowany: "Język Proxemic: w ten sposób wykorzystuje się odległości do komunikacji"
Systemy komunikacji i niektóre typy
Aby wyjaśnić bardziej szczegółowo, czym jest proksymia, będziemy o tym pamiętać komunikacja ludzka jest bardzo złożonym systemem , W ujęciu podstawowym polega na zrozumieniu i użyciu zestawu znaków i symboli do przekazywania pewnych informacji (na przykład idei, uczuć, opinii, emocji, nastrojów itp.).
Oznacza to, że proces i zdolność komunikowania się nie sprowadza się do umiejętności językowych (takie jak zdolność mówienia lub rozumienia jakiegoś języka), ale wiąże się z zestawem znacznie bardziej złożonych działań, w których nasze ciało zawsze uczestniczy.
Standardowy i najbardziej podstawowy schemat komunikacji obejmuje dwa główne znaki: emiter i odbiornik; kim są ci, którzy emitują, kodują i otrzymują wiadomość.
Ta wiadomość może zawierać zarówno znaki lingwistyczne, takie jak słowa, wyrażenia lub zdania; jako ruchy ciała, które również przekazują informacje. Z kolei te informacje oraz sposób ich organizacji i przekazywania zależą od sytuacji społecznej, geograficznej i kulturowej, w której znajdują się nadawca i odbiorca; jak również ich własne kompetencje gramatyczne, dyskursywne, strategiczne i socjolingwistyczne .
Zasadniczo rozpoznawane są dwa główne rodzaje komunikacji: werbalny i niewerbalny, które nie są tak naprawdę oddzielone od siebie, ale manifestują się na równi z każdym związkiem, jaki nawiązujemy z innymi ludźmi.
Komunikacja niewerbalna i różnica między proksemiką a kinezją
Komunikacja werbalna opiera się na znakach i symbolach lingwistycznych przekazywanych przez słowo mówione. Z drugiej strony komunikacja niewerbalna jest ogólnie określana za pomocą znaków niewerbalnych przekazują informacje o charakterze, osobowości lub nastroju .
Te ostatnie znaki mogą obejmować na przykład płacz, śmiech, krzyki (które są znakami paralingwistycznymi); lub mogą obejmować gesty, znaki lub mimikę (które są znakami kinestetycznymi). Oba typy znaków, paralingwistyczny i kinestetyczny, są elementami podstawowej komunikacji niewerbalnej. Ale jest też inny rodzaj niewerbalnej komunikacji, który jest bardziej złożony, ponieważ obejmuje elementy kulturowe i społeczne, które definiują, w jaki sposób korzystamy z ciała i przestrzeni, a nawet czas na przekazywanie informacji w różnych kontekstach i sytuacjach.
Te ostatnie są systemem prokseriycznym (którego znaki są w zasadzie nawykami dotyczące korzystania z przestrzeni kosmicznej na przykład odległości, które utrzymujemy między nami, w zależności od tego, czy jesteśmy w domu z naszym partnerem, czy w biurze ze współpracownikami); oraz system chronémico (gdzie głównie analizowane jest postrzeganie i wykorzystanie czasu w różnych kulturach).
Innymi słowy, różnica między proksemiczną i kinestetyczną polega na tym, że ta pierwsza odnosi się do komunikacji niewerbalnej ustanowionej przez fizyczne odległości, które kładziemy, gdy się ze sobą nawzajem wiążemy; a kinésica jest niewerbalną komunikacją, która jest ustalana za pomocą ruchów ciała, takich jak gesty, a także przez propriocepcję.
Jego znaczenie w komunikacji i badaniach społecznych
Według Hali fizyczne odległości, które ustalamy, są określone przez normy kulturowe, które mówią nam, na przykład, jakie są granice w przestrzeni publicznej i co znajduje się w przestrzeni prywatnej, lub co oznacza słowo wewnątrz i słowo na zewnątrz dotyczące mebli lub poszczególnych pomieszczeń w domu; przestrzenie, na które wpływ ma również wiek, płeć lub status społeczny każdej osoby.
Ponadto normy proxemiczne to są te, które potwierdzają grupę istot ludzkich jako "grupę" a nie jako inny, to znaczy, że ograniczają cechy wspólne niektórym ludziom, wzmacniając tożsamość wewnątrzgrupową, a czasem ograniczając tożsamość międzygrupową.
Dlatego ma ona istotny wpływ na komunikację, którą tworzymy zarówno z naszą grupą przynależności, jak iz podobnymi grupami, i pozwala nam zrozumieć, w jaki sposób budujemy konkretny obraz świata, a także zasady współistnienia w różnych kontekstach.
Bibliografia:
- Cestero, A. (2014). Komunikacja niewerbalna i skuteczna komunikacja. ELUA Magazine, 28: 125-150
- Schmidt, S. (2013). Proksemika i komunikacja międzykulturowa: komunikacja niewerbalna w nauczaniu e / le. Praca doktorska na temat uzyskania stopnia doktora w dziedzinie filologii hiszpańskiej, Universitat Autònoma de Barcelona.
- Losada, F. (2001). Przestrzeń przeżyła. Podejście semiotyczne Zeszyty Wydziału Nauk Humanistycznych i Społecznych Uniwersytetu Narodowego Jujuy. 17: 271-294.
