Psychopatologia, przestępczość i zdolność sądownicza

Choroby psychiczne od lat są czynnikiem towarzyszącym w większości przestępstw. Jednak to myślenie jest niejednoznaczne na wiele sposobów. Od samego początku musimy pamiętać, że nie każdy przestępca lub przestępca cierpi na zaburzenia psychiczne, ale także Warto podkreślić, że nie każda osoba chorująca psychicznie dopuszcza się czynów przestępczych , mimo że istnieje diagnoza kliniczna, musi istnieć związek przyczynowy z czynem.

Jak słusznie wspomniał Vicente Garrido Genovés, wybitny hiszpański kryminolog, "To, że ktoś przeciwstawia się podstawowym zasadom, które regulują nasze życie społeczne, wykute przez stulecia, nie jest dowodem ani wystarczającym powodem, by sądzić, że jest szaleńcem lub zdegenerowanym pacjentem", Kwestia odpowiedzialności karnej i odpowiedzialności za to, kto popełnia przestępstwo z chorobą psychiczną, była przedmiotem ciągłej debaty i analizy od dziesięcioleci.

Dzisiaj w tym artykule Dokonujemy przeglądu pojęć psychopatologii i niewymierności, wspominamy również o niektórych mentalnych przejawach wyższej kryminogennej zapadalności .

Psychopatologia: definicja

Definiuje encyklopedia zdrowia psychopatologia as "Badanie przyczyn, objawów, ewolucji i leczenia zaburzeń psychicznych. W szerokim sensie psychopatologia integruje również wiedzę o osobowości, patologicznym zachowaniu, strukturze rodziny i środowisku społecznym ".

W tym obszarze interesują się głównie psychiatrzy i psychologowie, którzy stale współpracują w zakresie leczenia i badań dotyczących pochodzenia obrazów klinicznych, a także ich manifestacji i rozwoju. Podczas gdy psychiatria zajmuje się rozpoznawaniem oznak i symptomów, które mają zostać skonfigurowane jako syndromy, choroby lub zaburzenia i ich odpowiednie leczenie, psychologia stosuje wiedzę o procesach umysłowych, uczeniu się i kontekście społecznym do zrozumienia różnych patologii psychicznych , z którego pochodzą inne dyscypliny, na przykład psychoterapia.

Zrozumienie psychopatologii, zrozumienie zbrodniarza

Wiemy, że głównymi naukami zainteresowanymi tą dziedziną nauki są psychiatria i psychologia. Jednak dyscypliny związane z psychopatologią są różne, aby spróbować wyjaśnić złożoność ludzkich zachowań; wśród nich kryminologia, której głównymi celami są: znajdź przyczynę różnych aspołecznych zachowań, zrozum swoją etiologię i zapobiegnij jej ciągłości .

Chociaż od czasów starożytnych rozumiano, że dewiację społeczną można czasem wyjaśnić jedynie indywidualnymi zjawiskami wewnętrznymi, takimi jak emocje, nastroje, a czasem po chorobie, było to zaledwie dwa wieki temu, dzięki prawnikom takim jak Lombroso i Garofalo (rodzice kryminologii), który został wprowadzony do prawa karnego. Pomysł, że przestępca nie miał wolnej woli, aksjomat pozytywistycznej szkoły prawa, dowodził, że większość zbrodni spowodowana była serią organicznych anomalii, w tym chorób psychicznych.

W ten sposób z biegiem lat, wraz z rozwojem nauki i technologii, odkryto go stopniowo zjawiska takie jak zachowania przestępcze mają swoją etiologię w najróżniejszych przejawach patologii umysłowych , czasami w wyniku pewnych uszkodzeń neurologicznych, przy innych okazjach, produktu genetycznego dziedziczenia. W ten sposób udało im się zrozumieć niektóre z najbardziej okrutnych zbrodni popełnionych dzięki psychopatologii.

Niewymierność

Jednym z głównych powodów, dla których psychopatologia jest zakłócona w dziedzinie medycyny sądowej jest w celu wyjaśnienia pojęć takich jak odpowiedzialność karna (zapłacić karnie za popełnione przestępstwo) e niezaprzeczalność (wskazać, że dana osoba nie może ponosić odpowiedzialności za to, co zostało uznane za przestępstwo).

Psychopatologia może pomóc nam wyjaśnić, czasami, jeśli ktoś, kto popełnił przestępstwo, dokonał aktu przy pełnym wykorzystaniu zdolności umysłowych, lub jeśli wręcz przeciwnie, był to wynik ich stanu zaburzenia psychiczne (na przykład w wyniku syndromu lub zaburzenia psychicznego), a zatem nie można nałożyć kary.

Będzie to wspólna praca psychiatrii, psychologii sądowej i kryminologii, polegająca na wykorzystaniu wiedzy dostarczonej przez psychopatologię, aby wyjaśnić, czy przestępca z patologią umysłową z intencją, zdolnością do rozeznawania i wolności popełnił swoje antyspołeczne zachowanie.

Niektóre psychopatologie o większej częstości przestępstw

Poniżej wymienimy tylko niektóre zaburzenia psychiczne o największej zapadalności kryminalnej, wyjaśnimy, że posiadanie tej afektacji nie zawsze prowadzi do zachowania przestępczego.

• Schizofrenia paranoidalna (i inne psychozy): choroby psychiczne charakteryzujące się prezentacją obrazy kliniczne, w których zatraca się poczucie rzeczywistości, obiektywizmu i logiki osobowość jest zdezorganizowana i pojawiają się halucynacje i urojenia. Jeśli chodzi również o schizofrenia paranoidalna, zazwyczaj ci, którzy cierpią z tego powodu, mają prześladujące hobby i podejrzenia co do każdego przedmiotu, czy to znanego, czy nie. Czasami te hobby, w których badany czuje się prześladowany w połączeniu z utratą kontaktu z rzeczywistością, prowadzi do różnych aspołecznych zachowań. Przykładem jest słynny przypadek Wampir z Sacramento który popełnił serię okrutnych morderstw po zdiagnozowaniu schizofrenii paranoidalnej.

• Antyspołeczne zaburzenie osobowości: szacuje się, że Od 25% do 50% więźniów w więzieniach cierpi na to zaburzenie , Są to osoby charakteryzujące się ogólnym brakiem dostosowania się do norm i zasad społecznych, nieuczciwości, mitologii, drażliwości, agresji i braku wyrzutów sumienia. Powszechnie odnosi się do tego zaburzenia jako psychopatii. Zastrzegamy sobie prawo do wyliczenia wszystkich możliwych przestępstw, które mogą być podjęte przez podmiot antyspołeczny. Jeśli chodzi o możliwość przypisania, najbardziej zróżnicowane debaty są nadal generowane na temat tego, czy dany psychopata jest w stanie rozróżnić dobro od zła.

• Choroba afektywna dwubiegunowa: jest zaburzenie nastroju charakteryzujące się wzrostem i spadkiem aktywności wyrażonej w stanie psychicznym to przeważa i charakteryzuje się obecnością jednego lub więcej wyjątkowo wysokich epizodów energii i nastroju, które zmieniają się w stanach euforii i epizodów depresyjnych; tak, że cierpiący oscyluje pomiędzy fazami manii (podniecenie, złudzenia wielkości) i fazami depresyjnymi, podczas fazy manii, podmiot może doświadczyć nagłych epizodów impulsywności i agresywności, które czasami mogą objawiać się w zachowaniach przestępczych. W przeciwieństwie do fazy depresyjnej, w której obniżenie poziomu neuroprzekaźników, takich jak serotonina i dopamina, może spowodować, że badany spróbuje przeciwstawić się własnemu życiu.

• Borderline personality disorder: znany również jako denerwować krawędź o zaburzenie osobowość z pogranicza, DSM-IV definiuje go jako "Zaburzenie osobowości charakteryzujące się przede wszystkim niestabilnością emocjonalną, skrajnie spolaryzowanym i dychotomicznym myśleniem oraz chaotycznymi relacjami interpersonalnymi", Często mówi się, że osoby cierpiące na to zaburzenie znajdują się na granicy nerwicy i psychozy, a nawet wielu autorów opisuje objawy tego zaburzenia jako "pseudopsychotyczne". Przestępstwo może czasem powstać, gdy występują bardzo krótkie epizody psychotyczne, zwykle podmioty te są w stanie zrozumieć nielegalny charakter swoich czynów .

• Zaburzenia kontroli impulsów : grupa zaburzeń charakteryzujących się niedostateczną lub zerową kontrolą nad swoimi impulsami, która prowadzi ich do wykonywania prawie niekontrolowanych działań, wzrostu napięcia emocjonalnego przed popełnieniem czynu, przyjemności z popełnienia czynu i odczucia po akcie skruchy lub winy , Wymienione tutaj są najczęściej związane z zachowaniem przestępczym. A) Przerywany wybuchowy zaburzenie: charakteryzujące się skrajnymi przejawami gniewu, często do momentu niekontrolowanej wściekłości, które są nieproporcjonalne do okoliczności, w których się pojawiają, co może prowadzić do zbrodni, szczególnie skierowanych przeciwko własności i integralności fizycznej. B) Pyromania: zaburzenie, w którym osoba czuje się zmuszona do zobaczenia i wywołania pożaru, co może czasem skończyć się katastrofą, która może obejmować życie wielu ludzi. C) Kleptomania: nieodparty impuls do kradzieży różnych przedmiotów, niezależnie od tego, czy są wartościowe, czy nie. Kleptoman nie chce czerpać zysków z kradzieży, tylko odczuwa przyjemność.

Bibliografia:

• Mendoza Beivide, A.P. (2012). Psychiatria dla kryminologów i kryminologii dla psychiatrów. Meksyk Publikacje Trillas.
• Núñez Gaitán, M.C.; López Miguel, J.L. (2009). Psychopatologia i przestępczość: Implikacje w koncepcji winy. Elektroniczny dziennik kryminologii i kryminologii (online). 2009, nie. 11-r2, str. r2: 1 -r2: 7. Dostępne w Internecie: //criminet.ugr.es/recpc/11/recpc11-r2.pdf

"Sygnały nadużycia seksualnego wobec dzieci i trauma w dorosłości" - dr Karolina Zalewska-Łunkiewicz (Marzec 2024).