Reaktywne zaburzenie przywiązania: objawy, przyczyny i leczenie
Pocałunek, uścisk, pieszczota ... Wszystko to ma coś wspólnego: w większości przypadków są one wykonywane z uczuciem , a większość z nas budzi uczucie ciepła i uczucia. Wyobraź sobie przez chwilę, że nigdy nie otrzymaliśmy żadnego w dzieciństwie. Albo, że to zrobiliśmy, ale nie okazujemy w nim żadnych uczuć ani emocji. Wyobraź sobie również, że zawsze odczuwaliśmy wtórne, nieważne dla naszych bliskich istot. Jak byśmy się czuli? Jak odnosilibyśmy się do innych?
Nie byłoby dziwne, że spowodowałoby to poważne ograniczenia, które oznaczałyby i utrudniałyby nasz rozwój jako ludzi i naszych stosunków społecznych. Tak dzieje się z osobami z reaktywnym zaburzeniem przywiązania , Zobaczmy, z czego składa się.
- Powiązany artykuł: "16 najczęstszych zaburzeń psychicznych"
Reaktywne zaburzenie przywiązania: główne objawy
Reaktywne zaburzenie przywiązania jest jedno z zaburzeń związanych z traumą i czynnikami stresowymi , Jest to także nowe zaburzenie zawarte w najnowszej wersji podręcznika psychologii klinicznej i psychiatrii DSM 5.
Reaktywne zaburzenie przywiązania charakteryzuje się obecnością u dzieci powyżej dziewięciu miesięcy wzorca zachowania, w którym istnieje wysokie emocjonalne i afektywne hamowanie w stosunku do ich opiekunów , nie szukają, a nawet unikają kontaktu i komfortu w nich, nawet gdy istnieje jakiś bodziec lub sytuacja, która ich przeraża lub powoduje ból lub niepokój. Ogólnie rzecz biorąc, czuje się nieważny i ceniony, i nie ma silnej więzi emocjonalnej z nimi.
Ten model zahamowania utrzymuje się nie tylko u opiekunów, ale także na poziomie społecznym, wyrażając trudności w reagowaniu emocjonalnym na otoczenie społeczne i przejawiające się z pewną częstotliwością drażliwością, smutkiem lub strachem opiekunów, nawet w sytuacjach, które nie stanowią zagrożenia. Często wyrażają kilka pozytywnych uczuć lub emocji w interakcji społecznej .
Objawy opisane powyżej można zaobserwować przed ukończeniem piątego roku życia i należy pamiętać, że można je zdiagnozować tylko wtedy, gdy kryteria diagnostyczne autyzmu nie zostaną spełnione. W tym sensie jest to łatwe zaobserwować pewne podobieństwo między niektórymi aspektami symptomatologii obu zaburzeń , ale są duże różnice. Jednym z nich jest jego przyczyna, która w przypadku reaktywnego zaburzenia przywiązania została zidentyfikowana i faktycznie stanowi część jego kryteriów diagnostycznych.
- Powiązany artykuł: "Teoria przywiązania i więź między rodzicami a dziećmi"
Przyczyny
Przyczyny reaktywnego zaburzenia przywiązania, wymaganie faktyczne do jego diagnozy, znajdują się głównie w niedostatecznej opiece w pierwszych latach życia. Temat nie otrzymał wystarczająco dużo uczuć lub zaspokoił potrzeby emocjonalne i troska, miłość i ochrona i / lub podstawowa fizjologia.
Występuje częściej w rodzinach, w których rodzice mają słabe umiejętności rodzicielskie lub nie mają skłonności do wyrażania uczuć. Powszechne jest bycie w rozbitych rodzinach, które nie oferują ani nie uzupełniają podstawowych potrzeb dziecka.
Możliwe jest również, że doszło do przemocy w rodzinie, bez względu na to, czy jest to fizyczne czy nie, czy też dziecko, którego dotyczy, czy nie, lub wykorzystywanie seksualne. Nie oznacza to jednak, że nie może występować w rodzinach bez wielkich trudności na poziomie społeczno-ekonomicznym, przy czym definiowanie to fakt, że nie spełniły one lub w niewystarczającym stopniu zaspokoiły potrzeby uczucia lub spowodowały nadmiernie ambiwalentny w wyrażaniu uczuć w kierunku przedmiotowego tematu.
Mogą również mieć to drobne zaburzenie, które uległo różnym zmianom w stosunku do opiekunów podstawowych (dla spraw opieki) lub tych, którzy zostali wykształceni w instytucjach i kontekstach, takich jak sierocińce lub auspicje, w których nie poświęcono im wystarczająco dużo czasu lub uwagi. twoje potrzeby emocjonalne. Musisz o tym pamiętać doświadczenie tych okoliczności nie musi powodować zaburzenia .
- Powiązany artykuł: "6 kluczy do pokonania trudnego dzieciństwa"
Zabiegi
Leczenie reaktywnego zaburzenia przywiązania jest złożone i wymaga multidyscyplinarnego podejścia w którym zawodowcy z psychologii, medycyny, pomocy społecznej, edukacji i pola mogą się zjednoczyć.
Konieczne jest, aby podmiot mógł ustanowić stałe powiązanie z opiekuna polecającego, który zapewnia wsparcie emocjonalne , Z tego powodu osoby z tego typu zaburzeniami często skorzystają z terapii rodzinnej, nie tylko w celu leczenia pacjenta, ale także w celu ustalenia odpowiednich wytycznych edukacyjnych w przypadkach, w których występuje deficyt zdolności rodzicielskich.
Istotne jest, aby pracować z elementem emocjonalnym z dzieckiem.W tym sensie będzie to bardzo przydatne korzystanie z terapii poświęconych wzmacnianiu poczucia własnej wartości w tym temacie , a także szkolenie w zakresie umiejętności społecznych. Restrukturyzacja poznawcza pozwoli zmienić dysfunkcjonalne przekonania, które podmiot może mieć odnośnie do więzi społecznych.
Musimy również pamiętać, że niektóre przypadki pojawiają się w kontekście poważnego zaniedbania potrzeb dziecka, z okolicznościami, które nawet pociągają za sobą zagrożenie dla życia podmiotu. jako istnienie zależności od narkotyków przez rodziców. W tym aspekcie może być konieczne odebranie kuratora przez sędziego tymczasowo lub na stałe.
Bibliografia:
- Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne. (2013). Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych. Piąta edycja. DSM-V. Masson, Barcelona.
