Santiago Ramón y Cajal: biografia tego pioniera neuronauki
Santiago Ramón y Cajal (1852-1934) jest uznawany za jednego z twórców współczesnej neuronauki. Dzieje się tak dlatego, że praca, jaką wykonał w dziedzinie histologii i anatomii, miała fundamentalne znaczenie dla opisu funkcjonowania naszych sieci neuronowych. Ponadto jego biografia pełna jest historii związanych nie tylko z nauką, ale także z działaniami artystycznymi, a nawet wojskowymi.
W tym artykule zrobimy przegląd biografii Santiago Ramón y Cajal , przechodząc przez niektóre z najbardziej reprezentatywnych elementów życia i pracy jednego z najważniejszych naukowców XX wieku.
- Powiązany artykuł: "Ramón y Cajal wyjaśnił, jak mózg pracuje z tymi rysunkami"
Krótka biografia Santiago Ramón y Cajal: kto to był?
Santiago Ramón y Cajal urodził się 1 maja 1852 r. W Petilla de Aragón, w północnej Hiszpanii. Był synem chirurga, który później kształcił się jako fizyk.
Chociaż był jednym z najważniejszych naukowców w historii, obawy Ramóna y Cajala podczas jego okresu dojrzewania i młodości były bardzo skoncentrowane na sztuce i aktywności fizycznej, a nie na pracy szkolnej. Jednak pomimo tego, że nie było związku, te artystyczne obawy były podstawowymi umiejętnościami w zakresie formacji i rozwoju naukowego Ramón y Cajal.
W młodym wieku 16 lat wraz z ojcem wykonał różne studia anatomiczne na podstawie rysunków wykonanych przez samego Ramóna y Cajala. Tak było jedno z jego pierwszych podejść do anatomii i sztuki poza tym był jednym z poprzedzających go zainteresowań praktyką sekcjonowania.
W roku 1873 Ramón y Cajal Ukończył Szkołę Medyczną w Saragossie , Tam podążał za naukami niemieckiego Theodora Schwanna, badacza specjalizującego się w badaniach nad komórką jako podstawową jednostką strukturalną każdego żywego organizmu.
Później iw politycznym kontekście konfliktu, który był zamieszkiwany w Hiszpanii, Ramón y Cajal zajmuje stanowisko lekarz wojskowy w służbie armii hiszpańskiej , W ramach tego spędził kilka miesięcy na Kubie, a do czasu jego powrotu do Saragossy kontynuował naukę z zakresu histologii i anatomii.
W roku 1879, kiedy został profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie w Saragossie, gdzie było również laboratorium fizjologiczne, które pozwoliło mu podejść badania przeprowadzone za pomocą mikroskopu , W tym samym roku założył rodzinę z Silverią Frañañás, z którą miał siedmioro dzieci.
W 1881 roku został profesorem na Uniwersytecie w Walencji, a później na uniwersytetach w Barcelonie i Madrycie. W tym ostatnim mieście założył laboratorium badań biologicznych w 1922 roku, obecnie znany jako Cajal Institute , jedno z najważniejszych ośrodków badań neurobiologicznych na świecie.
- Może jesteś zainteresowany: "Historia psychologii: autorzy i główne teorie"
Podstawy współczesnej neuronauki
Santiago Ramón y Cajal, wraz z włoskim anatomem Camillo Golgi, był pierwszym histologiem, który to zasugerował neurony są podstawowymi strukturami i jednostkami funkcjonalnymi układu nerwowego , a ponadto są to struktury, które są bezpośrednio ze sobą połączone, ale które są względnie autonomiczne.
Innymi słowy, dzięki jego badaniom można było stwierdzić, że neurony są komórkami, które komunikują się ze sobą za pośrednictwem różnych elementów, które są rozmieszczone w przestrzeniach komórkowych (takich jak aksony). Stworzyło to podstawę do rozwoju neuronauk, jakie znamy dzisiaj.
Aby móc analizować indywidualną strukturę neuronów, Ramón y Cajal Użył testu "metoda barwienia srebrem", którą opracował Camillo Golgi , Dzięki temu testowi obaj badacze stwierdzili, że układ nerwowy funkcjonuje jako rodzaj siatki lub sieci.
Oznaczało to istotny wkład, ponieważ wcześniej uważano, że układ nerwowy składa się z oddzielnych komórek, które są komunikowane przez ciągłość (sam Golgi myślał o tym drugim).
Rozwój ich badań i wytrwałość Ramóna y Cajala w doskonaleniu metody barwienia pozwoliły jej uzyskać ostre obrazy zakończeń nerwowych i sugerują, że neurony komunikują się przez przynależność, przez konsekwencje dendrytów i aksonów, które łączą ciała neuronów.
- Powiązany artykuł: "Rodzaje neuronów: cechy i funkcje"
Dziedzictwo tego hiszpańskiego badacza
Zastosowanie metody barwienia srebrem chromianowanym rozpoczęło się od badania mózgów zarodków ptaków i małych ssaków. Szczególnie w mózgu zarodków pozwoliło im uzyskać wyraźne zabarwienie szarej masy mózgu, które później przeniesiono do badania ludzkiej aktywności neuronalnej.
W związku z powyższym, w roku 1906 obaj badacze otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii. Podobnie cała jego praca została skompilowana w książce, która stała się jedną z klasyków neurobiologii: Układ nerwowy człowieka i kręgowców.
Wreszcie, chociaż Ramón y Cajal nie badał bezpośrednio neuropatologii, wiele z wiedzy i badań, które opracował, zostało wykorzystanych do zrozumienia funkcji i zmian systemów neuronowych.
Bibliografia:
- González, M. (2006). Santiago Ramón y Cajal, sto lat od Nagrody Nobla. Science, 84: 68-75.
- Nowa encyklopedia świata. (2015). Santiago Ramón y Cajal. Źródło: 13 czerwca 2018. Dostępne pod adresem //www.newworldencyclopedia.org/entry/Santiago_Ramón_y_Cajal.
