Shutter Island: krótki psychologiczny obraz tego filmu

Kwiecień 25, 2024

Wyspa zwana Shutter Island, położona niedaleko Bostonu , mieści szpitalny szpital psychiatryczny w Ashecliffe dla osób z demencją.

Wyspa jest używana do zamykania i leczenia, głównie osób z ciężkimi zaburzeniami psychicznymi, które popełniły pewien rodzaj przestępstwa. Agent Edward Daniels i jego partner Chuck Aule zostają wysłani do tego miejsca, aby zbadać zniknięcie pacjenta wewnętrznego, Rachel Solano, która wstąpiła do instytucji po zatonięciu trójki dzieci. Obaj badacze postarają się rozwiązać sprawę, ale podczas całego dochodzenia Daniels zobaczy serię dziwnych elementów, które kryją w sobie znacznie więcej, niż się spodziewał.

Ten krótki akapit wprowadza nas w dyskusję o Shutter Island, filmie w reżyserii Martina Scorsese wydana w naszym kraju w 2010 roku. Na podstawie powieści o tej samej nazwie, napisanej w 2003 roku przez Dennisa Lehane, Shutter Island to film w formie thrillera psychologicznego z lat pięćdziesiątych, burzliwego czasu dla psychiatrii i psychologii. co odnosi się do leczenia osób z zaburzeniami psychicznymi. Właśnie dlatego analiza i szkicowanie krótkiej psychologicznej wizji filmu może być naprawdę interesujące zarówno dla pogłębienia znaczenia argumentacji, jak i historii psychiatrii.

Zaleca się z wyprzedzeniem, że ten artykuł zawiera SPOILERY Jeśli chodzi o film, z którym jego lektura jest polecana tylko tym, którzy już ją widzieli, nie chcę tego oglądać, lub nie przeszkadza to, że rozwój i zakończenie filmu są wypatroszone.

Powiązany artykuł: "15 filmów o psychologii i zaburzeniach psychicznych"

Wchodząc na złowieszczą wyspę: przeglądając swoją argumentację

Historia zaczyna się od agentów Daniels i Aule przybywających na wyspę, do której zostali wysłani w celu zbadania zniknięcia. Po przybyciu do Ashecliffe, szpitala psychiatrycznego na wyspie i po zapoznaniu się z działaniami bezpieczeństwa przez personel, agenci spotykają się z dyrektorem ośrodka, dr Cawleyem. Oznacza to, że zaginioną osobą jest Rachel Solano, pacjentka, która weszła do centrum po zatonięciu swoich dzieci, zamordowała swoje dzieci i zniknęła niespodziewanie, nie pozostawiając po sobie śladu.

Inspektor Daniels prosi go, aby pozwolił im zobaczyć zapisy specjalistów, którzy leczyli pacjenta , do której dyrektor odmawia, mimo że pozwala im przesłuchiwać pracowników. Wyjątkiem byłby psychiatra, który zabrał pacjenta, który jest na wakacjach w tym czasie.

Obaj agenci przystępują do zbadania sprawy, badając wyspę i szpital, przesłuchując psychiatrów i innych pacjentów. Jednak w trakcie tego procesu agenci widzą różne dziwne i niepokojące szczegóły, takie jak fakt, że nie wolno im odwiedzać latarni morskiej na wyspie lub postawy psychiatrów, a nawet, że w określonym momencie inny z mieszkańców Mówi bohaterowi, aby uciekł z miejsca, w którym wierzą, że w tej sytuacji jest coś dziwnego.

Ponadto Edward Daniels przedstawia w całym śledztwie serię wizji wraz z retrospekcjami jego udziału w wojnie. Podczas snu pojawia się jego żona, która wraz z dziećmi zginęła w pożarze spowodowanym przez pewnego Andrzeja Laeddisa, który przypadkowo został przyjęty do sanatorium, w którym się znaleźli, a następnie zniknął. W swoim śnie mówi mu, że jej morderca i Rachel wciąż przebywają na wyspie.

Tajemnicza uwaga

W celi, w której uwięziono Rachel, zaginionego więźnia , Edward znajduje notatkę, z której jest napisane: "Prawo czterech: kto jest 67? ", Co powoduje, że postanawia zbadać pacjenta z tą liczbą, będąc przekonanym, że to on spowodował pożar, który zabił jego rodzinę.

Wskazówki i przesłuchanie jednego z pacjentów zdają się wskazywać na praktykowanie lobotomii w latarni morskiej i przeprowadzanie nieetycznych eksperymentów z pacjentami wewnętrznymi. Ze względu na te fakty przeszkody, którymi należy się zająć, oraz komentarze mieszkańców sprawiają, że agent myśli, że powstaje przeciwko niemu konspiracja, aby nie mógł ujawnić działań przeprowadzonych w sanatorium.

Z czasem Rachel Solano zostaje odnaleziona i zaprezentowana naukowcom przez lekarzy , ale Agent Daniels nadal widzi coś podejrzanego w sprawie i miejscu. Po odkryciu drogi do latarni morskiej obaj agenci podejmują decyzję o ryzykownym śledztwie w środku, aby zebrać dowody, a następnie opuścić wyspę i poddać ekspozycji w szpitalu psychiatrycznym, po czym Chuck Aule znika. Krótko po tym, jak agent Daniels odkrywa w jaskini prawdziwą Rachel Solano, która wskazuje, że była psychiatrą z ośrodka, który był hospitalizowany za próbę potępienia praktyk i eksperymentów przeprowadzanych w ośrodku.Następnego dnia ludzie odpowiedzialni za centrum potwierdzają, że agent Daniels przybył sam na wyspę, z tym, co ten uważa, że jego towarzysz został porwany w celu przeprowadzenia eksperymentów. Za to wszystko ostatecznie decyduje się włamać do latarni morskiej, gdzie spotyka swojego partnera i doktora Cawleya.

Tożsamość Andrew Laeddisa

W tym momencie spór wywołuje nieoczekiwany zwrot w skrypcie: lekarz i Chuck wyjaśniają Danielsowi, że w rzeczywistości jest to Andrew Laeddis, weteran wojenny i niebezpieczny pacjent ośrodka, który przyznał mu się po zamordowaniu swojej żony Dolores Chanal.

Cała sytuacja i prowadzone przez niego badania były teatrem zorganizowanym przez szefów ośrodka, jako ostatnia okazja, aby powrócić do rzeczywistości jako alternatywa dla lobotomii, ponieważ Laeddis cierpi na zaburzenie psychotyczne, które uniemożliwia mu radzenie sobie do wydarzeń i biorąc pod uwagę jego szkolenie wojskowe jest jednym z najbardziej niebezpiecznych mieszkańców centrum. W rzeczywistości pacjent, którego badałem, Rachel Solano, nie istnieje (kobieta, którą lekarze jej przedstawili jako pracownicę udającą jej rolę), ale jej imię zostało zbudowane z jego żony, która Mówiono, że Rachel utonęła w dzieciach cierpiąc na epizod depresyjny.

W końcowej fazie filmu wydaje się, że Andrew w końcu dostał się do wspomnień o śmierci swojej rodziny, pamiętając, kim jest i co doprowadziło go do tego miejsca. W ten sposób lekarzowi udałoby się przywrócić go do rzeczywistości, a on mógłby posunąć się naprzód w leczeniu tego problemu. Ale krótko po tym, jak bohater przemówił do tego, który wcześniej uwierzył swojemu partnerowi Chuckowi, właściwie psychiatrze z centrum, wskazując, że powinni uciec z tego miejsca. Prowadzi to ostatecznie do uznania, że dokonano regresji, a ze względu na niebezpieczny charakter sprawy decydują się na lobotomię pacjenta.

Chociaż istnieje możliwość, że rzeczywiście miał nawroty, ostatnie zdanie wypowiada, zanim zabiorą go do latarni morskiej ("To miejsce sprawia, że zastanawiam się, co byłoby gorsze, żyjąc jak potwór lub umierając jak dobry człowiek") że jego rzekoma regresja nie jest taka, ale przedstawienie. W ten sposób koniec filmu sugerowałby, że Andrew Laeddis, pomimo odzyskania poczucia rzeczywistości, decyduje, że lepiej być lobotomizowanym i uwolnić się od brzemienia wiedzy o tym, co zrobił, niż być traktowanym inaczej zaakceptuj i załóż, że zabił swoją żonę i stracił dzieci.

Psychologia i psychiatria odzwierciedlenie w filmie

Shutter Island to film, który ze względu na swój motyw i zwroty akcji, może, ale nie musi, lubić tych, którzy go widzą , Ale niezależnie od tego w filmie widzimy różne psychologiczne lub psychiatryczne elementy, które działają w filmie, a nawet są podstawą jego argumentacji.

Niektóre z tych elementów są następujące.

Historia psychiatrii: od azylu do deinstytucjonalizacji

Na początku tego artykułu wspomniano, że film ma miejsce w latach pięćdziesiątych i jest burzliwym okresem dla psychiatrii. Jest tak dlatego, że przez całą dekadę i przez następną tak zwaną rewolucję psychiatryczną powstało po żmudnej "wojnie" (wspomnianej bezpośrednio w filmie), w której konfrontowano dwa przeciwstawne prądy.

Do tej pory osoby z poważnymi zaburzeniami psychicznymi były zamknięte i izolowane w zakładach psychiatrycznych, znanych również jako domy wariatów, w których traktowano ich jak więźniów i izolowano od świata i normalnego życia. U nich pacjenci byli leczeni za pomocą kontrowersyjnych procedur, takich jak śpiączka insulinowa, elektrowstrząsy lub ablacja części mózgu, tak jak w przypadku lobotomii.

W odpowiedzi na tego rodzaju leczenie oraz na wykluczenie społeczne i unieważnienie pacjentów, narodziłaby się antypsychiatria, która zachęcałaby do szerszego stosowania psychoterapii i zniesienia praktyk, takich jak cytowane.

Przedłużająca się konfrontacja obu stanowisk zakończy się zbiegiem obu w nowej psychiatrii , bardziej koncentruje się na poszukiwaniu normalizacji życia pacjenta. Konsekwencją było zamknięcie większości placówek psychiatrycznych (proces zwany deinstytucjonalizacją) oraz poszukiwanie innego rodzaju podejścia do leczenia zaburzeń, takich jak leczenie farmakologiczne, zaprzestanie stosowania większości kontrowersyjnych terapii i ograniczać je do przypadków wielkiej grawitacji, których nie można było rozwiązać w żaden inny sposób.

Zaglądając w umysł Andrew Laeddisa: jego zaburzenia

Jak widzieliśmy, przez całą historię widać, że postać grana przez Leonardo DiCaprio ma pewien rodzaj zaburzenia psychicznego.

Ważne jest, aby pamiętać, że znamy tylko część zaburzenia, która dręczy bohatera, a także, że zaburzenia psychiczne na ogół nie występują w stanie czystym, ale zawierają cechy innych zaburzeń.Konieczne byłoby poprawne badanie pacjenta, aby móc dokładniej określić zaburzenie, które cierpi, chociaż jest możliwe dzięki przedstawionym symptomom, aby uzyskać pojęcie o problemach, o których mowa.

PTSD

Z powodu objawów, które pojawiają się w historii, można podejrzewać występowanie zespołu stresu pourazowego lub PTSD. Fakt wystawienia na traumatyczne wydarzenia, które spowodowały głęboką emocjonalną afektację, reeksperyment w postaci retrospekcji i snów, dysocjacja jego osobowości oraz trudności snu i koncentracji widoczne w całym filmie odpowiadają ten typ zaburzenia. Również fakt, że zaburzenie psychiczne jest związane z konkretnym wydarzeniem, wydaje się wskazywać na PTSD jako jedną z najbardziej prawdopodobnych diagnoz.

Zaburzenia typu psychotycznego

Jednakże, ponieważ nie jest możliwe zdiagnozowanie tego zaburzenia, jeśli inny objaśnia objawy lepiej i biorąc pod uwagę, że pacjent prezentuje sposób działania charakteryzujący się halucynacjami i urojeniami (znaczna część filmu jest ich reprezentacją). ) jest znacznie bardziej zgodny z przypadkiem, w którym Andrew Laeddis cierpi na zaburzenie psychotyczne.

Urojenia i halucynacje miałyby w tym przypadku charakter prześladowczy (ponieważ czuje się prześladowany) i samo-odwoływanie się (postać widzi siebie jako badacza, który stara się pomóc) i byłyby wykorzystywane przez protagonistę jako nieświadomy mechanizm do ucieczki od rzeczywistość W obrębie psychoz zespół objawów sugerowałby schizofrenię paranoidalną, chociaż wysoka systematyzacja złudzeń mogłaby również wskazywać na możliwość wystąpienia urojeniowego zaburzenia.

Widoczne zabiegi podczas filmu

W całym filmie można zobaczyć, w jaki sposób zastosowano różne rodzaje terapii psychiatrycznych i psychologicznych, z których niektóre zostały udoskonalone w czasie.

Większość filmu można wyjaśnić jako próbę ze strony lekarzy, aby wymusić powrót do rzeczywistości pacjenta poprzez przedstawienie fantazji pacjenta. Technika ta ma pewne podobieństwo do psychodramy, techniki, w której ma reprezentować psychiczne konflikty pacjentów, aby pomóc im radzić sobie z nimi i je internalizować. Jednak stosowanie tej techniki u pacjentów psychotycznych jest złożone i może przynieść efekt przeciwny do zamierzonego, ponieważ mogą wzmocnić swoje złudzenia i pogorszyć sytuację .

Farmakologiczne leczenie problemów psychotycznych jest także wizualizowane u samego Andrew Laeddisa. Postać ta została potraktowana chlorpromazyną, środkiem przeciwpsychotycznym, który powstrzymywał halucynacje i retrospekcje. W rzeczywistości, jak wyjaśniono w filmie, drżenia i bóle głowy, które postać cierpi w filmie, są częściowo spowodowane przez zespół odstawienia tego leku. Kiedy przestaje przyjmować lekarstwa, retrospekcje jego przeszłości i kilka halucynacji pojawiają się ponownie z siłą, jak wtedy, gdy rozmawia z tym, który uważa prawdziwą Rachel Solano.

Ostatnim zabiegiem zastosowanym do protagonisty jest lobotomia przedczołowa, technika, dzięki której połączenia części płata czołowego są usuwane lub odcinane. Ponieważ płat czołowy reguluje funkcje wykonawcze, jego ablacja powoduje stan ciągłej sedacji i poważne ograniczenie funkcji umysłowych. Był używany jako ostatnia opcja w najpoważniejszych i niebezpiecznych przypadkach. Z biegiem czasu zastąpiłoby go stosowanie innych leków psychotropowych.