Subiektywizm w psychologii: czym jest i dlaczego nigdzie nie prowadzi
Jednym z problemów, którym psychologia musiała stawić czoła w całej swojej historii, jest zdefiniowanie, od czego zaczyna się badanie procesów umysłowych. Trudność tego pierwszego kroku polega na tym, że pozornie przedmiot badań tej nauki jest dwojaki: z jednej strony jest cel, a z drugiej - subiektywny.
Subiektywizm jest postawą filozoficzną wynikającą ze sposobu, w jaki niektórzy ludzie decydują się odpowiedzieć na tę "bifurkację dróg". W szczególności w psychologii implikacje analizy procesów psychicznych opartych na subiektywizmie prowadzą do bardzo odmiennych wniosków od badaczy, którzy opowiadają się za perspektywą skupioną na celu, który można zmierzyć.
To jest ten artykuł, który zobaczymy sposób, w jaki subiektywizm wpływa na psychologię i jakie są charakterystyczne problemy tego podejścia.
- Powiązany artykuł: "Dualizm w psychologii"
Czym jest subiektywizm?
Krótko mówiąc, subiektywizm jest wiarą, że rzeczywistość, w pierwszym rzędzie, jest tworzona przez idee i subiektywne oceny, które człowiek robi o tym, co dzieje się w głowie. To powiedziawszy, brzmi to skomplikowanie, ale jestem pewien, że usłyszysz slogany życia w stylu "rzeczywistość jest tworzona przez naszą postawę" i inne dyskursy, które koncentrują się na świadomości i "umysłem", aby wyjaśnić, w jaki sposób natura elementów rzeczywistości, którą inni ludzie próbują poznać z obiektywnych aspektów tych.
Tak więc subiektywizm jest ściśle związany z idealizmem, który jest przekonaniem, że idee istnieją przed materią i relatywizmem, zgodnie z którym nie istnieje żadna uprzednio ustalona rzeczywistość, która istnieje poza naszymi różnorodnymi punktami widzenia i wiele aspektów.
To, co widzieliśmy do tej pory, to subiektywizm do wyschnięcia, bez zastanawiania się, jakie są ich skutki w konkretnej dziedzinie nauki. Ważne jest, aby pamiętać, że na przykład nie jest tak, aby zacząć od subiektywizmu w fizyce, niż robić to, na przykład w socjologii. Te dwie dyscypliny badają różne rzeczy, dlatego też subiektywizm działa na nie w zróżnicowany sposób.
Ale w psychologii bardziej prawdopodobne jest, że subiektywizm spowoduje spustoszenie. Dlaczego? Zasadniczo, ponieważ w tej nauce badamy coś, co można pomylić z samym źródłem subiektywności i jest to zwykle znane jako "umysł".
Subiektywizm w psychologii
Jak widzieliśmy, psychologia charakteryzuje się tym, że jest dziedziną wiedzy, w której to, co studiuje, można rozważać na podstawie tego, co zaczyna się intencja i działanie w badaniu rzeczywistości, co nie zdarza się w innych dyscyplinach. W konsekwencji subiektywizm może spowodować, że psychologia wejdzie w pętlę, która jest trudna do wydostania się i prowadzi donikąd.
Na przykład jedną z metod historycznie bronionych przez psychologów subiektywistycznych jest metoda introspekcyjna. W tym to badana osoba zwraca uwagę na ich procesy umysłowe (czy to kognitywne czy emocjonalne) i relacjonuje o nich.
Darmowe stowarzyszenie jako przykład tej filozofii
Na przykład w wolnym skojarzeniu stosowanym przez Zygmunta Freuda (jednego z najwybitniejszych subiektywistów w historii) pacjent zaczął wymawiać na głos pomysły lub słowa, które jego zdaniem były związane z ideą, którą psychoanalityk chciał zbadać. To zależało od niego, aby wiedzieć, jakie informacje były na tyle istotne, aby to powiedzieć, i że "poszukiwanie" zależało również od wspomnień i wyobraźni, by dojść do czegoś, co mogłoby przesunąć sesję do przodu.
Mówiąc krótko od subiektywizmu uważa się, że subiektywność każdego jest najlepszym źródłem danych o procesach mentalnych z jednej strony i że procesy mentalne napędzają działania oparte na ruchu. Na przykład, czyjeś subiektywne przekonania uniemożliwiają osobie, która wygląda na to, że nie ma ona domu, aby wejść do sklepu, i to właśnie te subiektywne przekonania muszą zostać zbadane.
- Powiązany artykuł: "Czym jest" wolny związek "w psychoanalizie?"
Czy osoba jest jedyną osobą mającą dostęp do umysłu?
Tak więc, dla subiektywistów, to, co się wie o własnym umyśle, jest oddzielone od jego otoczenia i kontekstu, w którym się znajduje, gdy wewnętrznie ocenia swoje myśli i uczucia. Wyróżnia się w radykalny sposób między umysłem a obiektywnymi działaniami i łatwo obserwować, co osoba robi, i proponuje się, że ważne jest to, czego nie może bezpośrednio obserwować osoba inna niż ta osoba, ponieważ to właśnie te wewnętrzne i subiektywne aspekty prowadzą do przemieszczania się osoby.
Takie podejście, jeśli nie naprawimy, jedyne, co robi potępić psychologię, aby nie była w stanie odpowiedzieć na którekolwiek z pytań o ludzkim zachowaniu, do którego proponuje się się odnieść, ponieważ zawsze przypisuje jego przyczynę wewnętrznemu i subiektywnemu wymiarowi rzeczywistości, który tylko jeden może poznać. Filozoficznie nie tylko nie zaprzecza istnieniu obiektywnej rzeczywistości, ale także nie jest w stanie stwarzać użytecznych aplikacji do rozwiązywania problemów psychologicznych.
