yes, therapy helps!
10 najlepszych wierszy Julio Cortázara

10 najlepszych wierszy Julio Cortázara

Marzec 6, 2024

Jeśli mówimy o Julio Cortázar, prawdopodobnie większość ludzi, którzy znają jego pracę, rozpozna jego imię i nazwisko jeden z największych przedstawicieli literatury hiszpańskojęzycznej ubiegłego wieku.

Ten argentyński pisarz, choć pochodzenia belgijskiego (choć urodził się w Belgii, wkrótce po narodzinach swojej rodziny, najpierw uciekł z I wojny światowej do Szwajcarii, potem do Barcelony, a ostatecznie do Argentyny, gdzie dorastał), który był także tłumaczem i ważny intelektualista swoich czasów, prawdopodobnie będzie bardziej doceniony za swoje opowiadania i jedną z jego najważniejszych fabularnych prac, Rayuela.

Również za troskę o argentyński reżim wojskowy, który istniał w jego czasach, co można zaobserwować w niektórych jego pracach. Ale prawda jest taka, że ​​choć najbardziej znanym z niego jest dzieło literackie, prawdą jest, że od czasów adolescencji ten autor odczuwał wielkie zainteresowanie poezją, napisawszy kilka dzieł o wielkim pięknie, które odzwierciedlają ich troski i uczucia. Dlatego w tym artykule zamierzamy ujawnić kilka najlepszych wierszy Julio Cortázara .


  • Powiązany artykuł: "23 wiersze Pablo Nerudy, które będą cię fascynować"

10 wierszy Julio Cortázara

Następnie zostawiamy krótką próbkę wierszy Julio Cortázara, które dotyczą obszarów tak różnych, jak miłość, przyjaźń, melancholia czy rozczarowanie.

1. Szczęśliwego Nowego Roku

Słuchaj, nie pytam wiele, tylko twoja ręka, żeby była jak ropucha, która śpi tak szczęśliwa. Potrzebuję tych drzwi, które mi dałeś, aby wejść do twojego świata, tego małego kawałka zielonego cukru, wesołej rundy, nie pożyczysz mi ręki w tę cholerną sowę na koniec roku? Nie możesz, z przyczyn technicznych.

Potem rozciągam go w powietrzu, splatając każdy palec, jedwabisty brzoskwini dłoni i pleców, ten kraj z błękitnymi drzewami. Więc biorę to i trzymam, jakby zależało to dużo od świata, sukcesji czterech pór roku, pieśni kogutów, miłości ludzi.


Ten wiersz mówi o tęsknocie za istotami, które kochamy i kochamy w szczególnych momentach, takich jak nadejście nowego roku i z którymi nie możemy być związani z odległością, która nas dzieli. Mówi o pamięci io posiadaniu drugiej osoby , świeże w twojej pamięci.

  • Może jesteś zainteresowany: "15 najlepszych krótkich wierszy (od słynnych i anonimowych autorów)"

2. Po wakacjach

A kiedy wszyscy odeszli, a my oboje byliśmy pomiędzy pustymi szklankami a brudnymi popielniczkami, jak pięknie było wiedzieć, że jesteś tam jak zaścianka, sam ze mną na skraju nocy, i że trwałeś, byłeś więcej niż czasem, byłeś Nie odszedł, ponieważ ta sama poduszka i to samo ciepło znowu do nas zadzwoni, aby obudzić się do nowego dnia, razem, śmiejąc się, zaniedbani.

Poezja, która wyraża krótko wrażenia wywołane samotnością z ukochaną , osobie, której ufasz i komu podobasz się i komu chcesz spędzić dni.


3. Veredas z Buenos Aires

Nazywamy dzieciaki: "la vedera" I podobało jej się, że chcieliśmy jej, W jej pobliżu rysowaliśmy Tyle chmielu.

Potem więcej kompanów, stukając Odwróciłyśmy jabłko z barem, Świszcząc głośno, by blondynka ze sklepu wyszła, z jej ładnymi warkoczami Przy oknie.

Zajęło mi jeden dzień, aby odejść daleko Ale nie zapomniałem "vederas" Ale nie zapomniałem "vederas". Tu czy tam, czuję je w tamangos jako wierną pieszczotę mojej ziemi. Ile zapłacę za "ái", dopóki nie zobaczę ich ponownie ...!

Ta poezja poświęcona jest ziemi, którą autor uważał za swoją, Argentynę, w której spędził większość swojego dzieciństwa i do których tęsknił, kiedy wyjechał z kraju przed powstaniem dyktatury wojskowej Peronistów w Argentynie w latach 1976-1983.

4. Streszczenie jesieni

W podziemiach popołudnia każdy ptak jest punktem pamięci. Czasami zaskakuje, że zapanuje czas gorliwości, bez powrotu ciała i bez powodu powraca; to piękno, tak krótkie w swej gwałtownej miłości, odbija echo w zejściu nocy.

A więc, cóż innego, niż być z powalonymi rękami, z rozlanym sercem i smakiem pyłu różowego lub drogowego. Lot przekracza skrzydło. Bez pokory, świadomość, że to pozostaje, została wygrana w cieniu dziełem ciszy; że gałąź w ręce, że mroczna łza jest dziedzictwem, człowiek z jego historią, lampa, która oświetla.

Przy tej okazji autor podaje krótki opis odczuć, które rodzi jesień i upływ czasu, a także wiedzę, że wszystko się odrodzi na wiosnę .

5. Wolna maszyna z sercem

Powolna maszyna bezdechu, narzędzia odrzutu, ciała opuszczające poduszki, prześcieradła, pocałunki i stojące przed lustrem, kwestionujące się nawzajem, nie patrząc już na siebie, już nagie na drugiego, Już cię nie kocham, kochanie.

Bardzo wyraźna poezja, która wyraża, jak stopniowo magia i iluzja w związku zostały utracone, aż do zniknięcia miłości .

6. Po takich przyjemnościach

Dziś wieczorem, szukając ust w innych ustach, prawie w to wierzysz, ponieważ ta ślepota jest tą rzeką, która wciąga mnie w kobietę i zanurza mnie między powiekami, jaki to smutek płynąć w końcu w kierunku brzegu snu, wiedząc, że senność jest tym niegodnym niewolnikiem kto akceptuje fałszywe monety, krąży nimi uśmiechając się.

Zapomniana czystość, jak chciałbym uratować ten ból Buenos Aires, to czekać bez przerw i nadziei. Dopiero w moim domu otwartym na porcie znowu cię kocham, znów znajduję się w porannej kawie bez tak wielu nieodwołalnych rzeczy. I nie musieć zadowalać się tym zapomnieniem, które unosi się na próżno, wymazać z tablicy małe lalki i nie zostawiać mnie więcej niż okna bez gwiazd.

Ten wiersz mówi nam o uczucie pustki i beznadziejności , aby wykorzystać namiętności i przywary jako oszustwo, a także tęsknotę za najlepszymi czasami po zakończeniu pełnego i początkowo szczęśliwego związku.

7. Przyjaciele

W tytoniu, w kawie, w winie, na skraju nocy wznoszą się jak te głosy, które w oddali śpiewają nie wiedząc co, po drodze.

Lekcy bracia losu, diecezje, blade cienie, muchy nawyków mnie przerażają, podtrzymują mnie, abym pozostał na wodzie, podczas gdy ja zawiruję.

Umarli mówią więcej, ale w uszach, a żyjący to ciepłe ręce i dach, suma tego, co zostało zdobyte, a co stracone.

Tak więc pewnego dnia w łodzi cienia, tak wielkiej nieobecności, moje piersi ogrzeją tę starożytną tkliwość, która je nazywa.

Jeden z wierszy Julio Cortázara poświęconych przyjaźni, do wspomnień tych przyjaciół, na których nam zależało i z kim dzielimy część naszego życia.

8. Noc

Dziś wieczorem mam czarne dłonie, moje serce jest spocone, jak po walce z zapomnieniem ze stonami dymu.

Wszystko tam było, butelki, statek, nie wiem, czy mnie kochali i czy się mnie spodziewają.

W dzienniku leżącym na łóżku mówi, że spotkania dyplomatyczne, eksploracyjne upuszczanie krwi, biją go radośnie w czterech seriach.

Bardzo wysoki las otacza ten dom w centrum miasta, wiem, czuję, że ślepiec umiera w pobliżu.

Moja żona wspina się po małych drabinach jak kapitan statku, który nie wierzy w gwiazdy.

Jest kubek mleka, papiery, jedenastej wieczorem. Na zewnątrz wydaje się, że za oknem zbliżają się tłumy koni.

Smutny wiersz, który wyraża cierpienie i tęsknotę za tym, co zostało, zapewne wywodzi się z odczuć, jakie autor miał przy opuszczaniu Argentyny.

9. Powtarzająca się ceremonia

Totemiczne zwierzę z jego paznokciami światła, oczami, które zbierają ciemność pod łóżkiem, tajemniczym rytmem twojego oddechu, cieniem, który twój pot czerpie z zapachu, nadciągającego dnia.

Potem wyprostowuję się, wciąż pokonany przez wody snu, wracam z na wpół ślepego kontynentu, gdzie byłeś, ale byłeś inny, a kiedy konsultuję cię z moimi ustami i palcami, przechodzę przez horyzont twoich boków (słodko się denerwujesz, chcesz śpij, mówisz mi, że jesteś wulgarny i głupi, debatujesz śmiejąc się, nie pozwalasz się zabrać, ale jest już za późno, ogień skóry i odrzutowca, figury snu) totemiczne zwierzę u stóp ogniska z jego paznokciami światła i jego skrzydła piżma.

A potem się budzimy i jest niedziela i luty.

Ten wiersz wyraża uścisk i następującą relację pod arkuszami śpiąca para, po przebudzeniu .

10. Dotykam twoich ust

Dotykam twoich ust, jednym palcem dotykam krawędzi twoich ust, rysuję tak, jakby wyszło z mojej ręki, jakby po raz pierwszy twoje usta się rozdzieliły i wystarczy mi zamknąć oczy, by wszystko cofnąć i zacząć od nowa, robię za każdym razem usta, które chcę, usta, które moja dłoń wybiera i przyciąga cię w twarz, usta wybrane spośród wszystkich, z suwerenną wolnością wybraną przeze mnie, aby narysować ją dłonią na twojej twarzy, i przez przypadek nie staram się dokładnie zrozumieć dopasowania Twoje usta, które się uśmiechają, poniżej których przyciąga cię ręka.

Patrzysz na mnie, coraz bliżej, patrzysz na mnie, coraz bliżej, a potem gramy cyklopa, patrzymy coraz bliżej, a nasze oczy stają się większe, zbliżają się do siebie, nakładają się, a cyklopowie patrzą na siebie, oddychają zdezorientowani, usta spotykają się i walczą ciepło, gryząc ustami, ledwo spoczywającymi językami na zębach, bawiąc się w zagrodach, gdzie pojawia się ciężkie powietrze i płynie ze starymi perfumami i ciszą.

Wtedy moje dłonie starają się zapaść w twoje włosy, powoli pieścić głębię włosów, podczas gdy całujemy się, jakbyśmy mieli usta pełne kwiatów lub ryb, ruchy na żywo, ciemny zapach. A jeśli ugryziemy, ból jest słodki, a jeśli utopimy się w krótkim i straszliwym jednoczesnym wchłonięciu oddechu, ta natychmiastowa śmierć jest piękna. I jest tylko jedna ślinka i jeden dojrzały owocowy aromat, i czuję, jak drżysz przeciwko mnie jak księżyc w wodzie.

Ten piękny wiersz miłosny mówi nam o wrażeniach, jakie stwarza sytuacja intymności i miłości, i wrażeniach, które budzą nas patrzących na siebie i całujących się z ukochaną osobą.


wiersze... (Marzec 2024).


Podobne Artykuły