6 poziomów utraty przytomności i powiązanych zaburzeń
Istnieje wiele różnych patologii, które mogą powstać w wyniku urazu ludzkiego mózgu. Jednym z efektów tych zaburzeń może być spadek poziomu świadomości .
Następnie zobaczymy różne stopnie, w których dana osoba może stracić przytomność z powodu patologii i dlaczego tak się dzieje. Jednak przed właściwym wypowiedzeniem tego rodzaju ubytku, a więc pojawienia się zaburzeń, wygodnie jest ustalić, że rozumiemy przez sumienie.
- Powiązany artykuł: "Rodzaje fal mózgowych: Delta, Theta, Alpha, Beta i Gamma"
Co rozumiemy przez świadomość?
Zdolność, która pozwala nam zdobywać wiedzę o sobie i otoczeniu, które nas otacza, nazywa się świadomością. Stopień, w jakim dana osoba może mieć to samo, zależy od tego, co robi lub przestaje wykonywać system nerwowy, znany jako formacja siatkowa, która jest rozprowadzana przez pień mózgu, półkręg i półkule mózgowe.
Poprzez system aktywacji siatkowo rosnącej (SARA), tworzenie siatkowatych kontroluje aktywność neuronów korowych i wzgórzowych , która jest kluczem do przebudzenia (bycia przytomnym), wszystko dzięki dwukierunkowej stymulacji, która istnieje pomiędzy obszarami korowymi i siatkowatymi.
Poziomy utraty przytomności
W przypadku utraty wiedzy istnieją różne fazy , niektóre z większych ofiar śmiertelnych niż inne. Przeanalizujmy je:
1. Zamieszanie
W tej fazie obrażenia są względnie niewielkie , mimo że osoba ta nie jest w stanie szybko i jasno zrozumieć, a myśl jest powolna.
2. Obnubilizacja
W tym stanie osoba jest śpiąca, a nawet zasypia , chociaż nie jest to właściwe miejsce ani czas. Kiedy nie śpi, nie jest w stanie zachować czujności, a jej ruchy są bardzo ograniczone. Jeśli możesz obudzić się, gdy wejdziesz w kontakt z bodźcami i jesteś w stanie emitować reakcje na słowną lub bolesną stymulację.
3. Stupor lub pół-śpiączka
Tutaj osoba dotknięta przez wypadek lub patologię udaje mu się tylko obudzić, jeśli ma do czynienia z powtarzającymi się i intensywnymi bodźcami , ale odpowiedzi, które produkuje, nie będą spójne i będą powolne. W konfrontacji z bolesnymi bodźcami napotyka je, unikając ich. Nie ma treningu toaletowego, a aktywność ruchowa jest zerowa.
4. Śpiączka
Etymologicznie, śpiączka oznacza głęboki sen. Jest to stan patologiczny, który powoduje wielką utratę poziomu świadomości, jest identyfikowany jako etap, w którym dana osoba nie może czuć ani się obudzić, nie wywołuje odpowiedzi werbalnej ani motorycznej na bodźce zewnętrzne, jakkolwiek mogą być przenikliwe i bolesne.
Należy zauważyć, że w śpiączce, co powoduje utratę przytomności jest produktem nie dostarczania krwi do mózgu przez 20 lub więcej sekund lub gdy perfuzja krwi wynosi poniżej 35 ml / minutę na każde 100 gramów masy mózgu. Wchodzisz w stan oszczędności fizjologicznych, więc mózg stara się zmniejszyć zużycie energii (na przykład, mniej glukozy), aby uniknąć dalszego uszkodzenia komórek mózgowych
5. Śmierć mózgu
W tym przypadku jest to ostatnia faza w odniesieniu do utraty przytomności nie ma zapisów aktywności mózgu ani w pniu mózgu, ponieważ istnieje globalny zawał i całkowity paraliż mózgowego przepływu krwi. Oddech jest zawieszony (bezdech) i może być utrzymywany tylko za pomocą sztucznych środków.
Patologie, które je powodują
Tego rodzaju zaburzenia mogą wynikać z bardzo różnych przyczyn , Na przykład produkt urazowego uszkodzenia mózgu, zaburzeń naczyniowych, guza mózgu, epilepsji, nadmiernego spożycia alkoholu i bardzo długiego itd.
Zasadniczo każda choroba lub wypadek, który może uszkodzić międzycząsteczkowy lub pnia mózgu, ma dużą szansę na spowodowanie śpiączki lub śmierci mózgu, podczas gdy mniej poważne obniżenie świadomości może być spowodowane bardziej powierzchownymi zmianami.
Niektórzy pacjenci pozostają w śpiączce przez tygodnie, miesiące, a nawet lata i wchodzą w stanie znanym jako stan wegetatywny , która charakteryzuje się tym, że autonomiczne funkcje, takie jak częstość akcji serca, oddychanie, regulacja temperatury i ciśnienia krwi są zachowane, ale nie rozumowanie, zachowanie lub dobrowolne interakcje z zewnątrz.
Bibliografia:
- Antonio, P. P. (2010). Wprowadzenie do neuropsychologii. Madryt: McGraw-Hill.
