Sprawa Kitty Genovese i rozpowszechnianie odpowiedzialności
W roku 1964 przypadek Kitty Genovese podróżował po nowojorskich gazetach i był prezentowany na Times, 29-letnia dziewczyna wróciła z pracy o trzeciej nad ranem i zaparkowała samochód w pobliżu budynku, w którym mieszkała. Tam została zaatakowana przez psychicznie niezrównoważoną osobę, która kilkakrotnie dźgnęła ją w plecy. Dziewczyna krzyknęła, a jeden z sąsiadów usłyszał krzyk. Sąsiad po prostu próbował ścigać zabójcę za swoim oknem. "Zostaw dziewczynę w spokoju!" Ale nie przyszła jej z pomocą ani nie wezwała policji. Morderca chwilowo wyszedł, podczas gdy Kitty pełzła, krwawiąc, w kierunku jej budynku.
Zabójca wrócił kilka minut później, gdy dziewczyna była już przy drzwiach budynku. Dźgał ją wielokrotnie, kiedy krzyczała. Kiedy umierał, zgwałcił ją i ukradł jej 49 $. Całe wydarzenie trwało około 30 minut. Żaden z sąsiadów nie interweniował i tylko jeden zadzwonił na policję, by potępić, że kobieta została pobita. Według New York Times, Aż 40 sąsiadów usłyszało krzyki , Według oficjalnych danych były to 12 lat. W przypadku Kitty Genovese nie ma znaczenia, czy było 40 osób, czy 12. Istotne jest: Dlaczego nie pomagamy, gdy wiemy, że dana osoba potrzebuje pomocy?
Kitty Genovese i dyfuzja odpowiedzialności
Sprawa Kitty Genovese jest ekstremalna; jednak żyjemy w otoczeniu sytuacji, w których ignorujemy pomoc, jakiej potrzebuje dana osoba. Przyzwyczailiśmy się do chodzenia wśród ubogich, ignorowania próśb o pomoc, słuchania krzyków, które nie są pomocne, unikania krzyków, które mogą nas podejrzewać o przemoc domową lub dzieci. Wiemy, że każdego dnia są nie tylko morderstwa, ale także złe traktowanie. Przy wielu okazjach, bardzo blisko nas.
Co sprawia, że uchylamy się od naszej odpowiedzialności? Czy naprawdę mamy tę odpowiedzialność? Jakie mechanizmy psychologiczne są zaangażowane w procesy pomocowe?
Dochodzenia
Śmierć Kitty Genovese pomogła psychologom społecznym zadać te pytania i rozpocząć dochodzenie. Z tych badań powstały Teoria rozpowszechniania odpowiedzialności (Darley i Latané, 1968), które wyjaśniły, co tak naprawdę dzieje się w takich sytuacjach, od etapu, w którym zdajemy sobie sprawę, że jest osoba potrzebująca pomocy, do decyzji, które podejmujemy, aby pomóc lub nie. ,
Hipoteza tych autorów była taka liczba osób zaangażowanych wpływa na podejmowanie decyzji, aby pomóc , Oznacza to, że im więcej ludzi, których uważamy, może być świadkami tej sytuacji, tym mniej jesteśmy odpowiedzialni za pomoc. Być może dlatego zazwyczaj nie udzielamy pomocy na ulicy, gdzie jest wielki tranzyt ludzi, nawet jeśli ktoś potrzebuje pomocy, podobnie jak ignorujemy skrajne sytuacje ubóstwa. Ten rodzaj apatii staje się rodzajem pasywnej agresywności, ponieważ nie pomagając, gdy jest to konieczne i odpowiedzialne, naprawdę współpracujemy w pewien sposób z tym przestępstwem lub społeczną niesprawiedliwością. Naukowcy przeprowadzili wiele eksperymentów i byli w stanie wykazać, że ich hipoteza była prawdziwa. Czy oprócz liczby osób zaangażowanych jest więcej czynników?
Po pierwsze, Czy zdajemy sobie sprawę, że istnieje sytuacja pomocy? Nasze osobiste przekonania są pierwszym czynnikiem, który może nam pomóc. Kiedy uważamy, że osoba, która potrzebuje pomocy jako jedyna osoba odpowiedzialna, staramy się nie pomagać. Tutaj bierze się pod uwagę czynnik podobieństwa: jeśli ta osoba jest podobna do nas, czy nie. To jest powód, dla którego niektóre klasy społeczne nie pomagają innym, ponieważ uważają je za dalekie od ich statusu (który jest sposobem społecznego uprzedzenia, małym sposobem szaleństwa z dala od ludzkiej empatii i wrażliwości).
Pomaganie lub nie pomaganie zależy od kilku czynników
Jeśli jesteśmy w stanie wykryć sytuację, w której dana osoba potrzebuje pomocy i wierzymy, że powinniśmy im pomóc, wówczas wchodzą w grę mechanizmy kosztów i korzyści. Czy mogę naprawdę pomóc tej osobie? Co mogę z tego zyskać? Co mogę stracić? Czy zostanę uszkodzony, próbując pomóc? Ponownie, na podejmowanie decyzji ma wpływ nasza obecna kultura, nadmiernie pragmatyczna i coraz bardziej indywidualistyczna i niewrażliwa .
Wreszcie, kiedy wiemy, że możemy pomóc i jesteśmy gotowi pomóc, zadajemy sobie pytanie: czy powinienem być? Czy nie ma kogoś innego? W tej fazie strach przed reakcjami innych odgrywa szczególną rolę. Myślimy, że być może inni sądzą, że chcemy kogoś komuś pomóc, lub uważają nas za podobnego do osoby, która potrzebuje pomocy (przekonanie, że "tylko jeden pijak zbliża się do innego pijaka").
Główne powody uchylania się od odpowiedzialności za udzielanie pomocy
Poza teorią rozpowszechniania odpowiedzialności Darleya i Latané, dziś wiemy, że nasza współczesna kultura odgrywa kluczową rolę w represjonowaniu naszych pro-społecznych zachowań, sposób bycia całkowicie naturalnym w ludzkich istotach, skoro jesteśmy istotami wrażliwy, społeczny i empatyczny z natury (wszyscy rodzimy się z tymi umiejętnościami i rozwijamy je lub nie zależnie od naszej kultury). Są to blokady, które pomagają:
1. Czy naprawdę jestem odpowiedzialny za to, co się dzieje i czy powinienem pomóc? (wiara wywodząca się z nowoczesnego klasycyzmu, uprzedzenia społeczne)
2. Czy kwalifikuję się do tego? (wiara wywodzi się z naszego lęku)
3. Czy będzie mi źle pomóc? (wiara wywodzi się z naszego lęku, a także z wpływu nowoczesnego klasycyzmu)
4. Co powiedzą o mnie inni? (strach, w jaki sposób wpłynie na naszą koncepcję siebie, tryb samolubstwa)
Wszystkie te blokady mogą pozostać w tyle, jeśli uważamy się za zdolne istoty do pomocy, odpowiedzialne za to jako ludzie i społeczeństwo, a przede wszystkim, że naszą korzyścią jest fakt pomagania ponad to, co dzieje się z resztą ludzi. Pamiętaj, że przywództwo to zdolność do pozytywnego wpływania na innych, więc jest całkiem prawdopodobne, że sam fakt, że jedna osoba pomaga drugiej, zainspiruje innych do tego.
Podsumowanie
A ty? Czy unikasz swojej odpowiedzialności, czy też musisz się z tym zmierzyć? Co byś zrobił, gdybyś wykrył niebezpieczną sytuację dla innej osoby? Jak chcesz pomóc innym? Czy robisz to już? W jaki sposób?
Dla bardziej ludzkiego świata, Witamy w świecie odpowiedzialności prospołecznej .
