Pojęcie kreatywności w historii

Kreatywność jest ludzkim fenomenem psychologicznym, który korzystnie wpłynął na ewolucję naszego gatunku, a także inteligencję. W rzeczywistości przez długi czas stały się zdezorientowane.

Obecnie argumentuje się, że kreatywność i inteligencja mają bliskie relacje , ale są to dwa różne wymiary naszego psychicznego świata; wysoce kreatywni ludzie nie są mądrzejsi, ani ci, którzy mają wysoki IQ bardziej kreatywny.

Częścią zamieszania związanego z kreatywnością jest fakt, że przez stulecia twórczość została pokryta mistyczną aureolą , Dlatego praktycznie do XX wieku jego studium nie było badane naukowo.

Mimo to, od czasów starożytnych fascynował nas i staraliśmy się wyjaśnić jego istotę poprzez filozofię, a ostatnio stosując metodę naukową, szczególnie z psychologii.

Kreatywność w starożytności

Filozofowie helleńscy próbowali wyjaśnić kreatywność poprzez boskość , Rozumieli, że kreatywność jest rodzajem nadprzyrodzonej inspiracji, kaprysem bogów. Osoba twórcza uważała się za puste naczynie, które boska istota wypełniła niezbędną inspiracją do tworzenia produktów lub idei.

Na przykład Platon twierdził, że poeta był istotą świętą, posiadaną przez bogów, że mógł stworzyć tylko to, co mu podyktowały mu muzy (Platona, 1871). Z tej perspektywy kreatywność była darem dostępnym dla kilku wybranych, co implikuje arystokratyczną wizję tego, która przetrwa do renesansu.

Kreatywność w średniowieczu

Średniowiecze, uważane za okres obskurancki dla rozwoju i zrozumienia istoty ludzkiej, wzbudza niewielkie zainteresowanie badaniem kreatywności. Nie jest uważany za czas kreatywnej świetności , więc nie starano się zrozumieć mechanizmu stworzenia.

W tym okresie człowiek był całkowicie poddany interpretacji biblijnych pism świętych, a cała jego twórczość była ukierunkowana na oddawanie hołdu Bogu. Ciekawostką tej epoki jest fakt, że wielu twórców zrezygnuje z podpisywania swoich prac, co świadczyło o zaprzeczeniu własnej tożsamości.

Kreatywność w epoce nowożytnej

Na tym etapie Boska koncepcja kreatywności zamazuje się, aby ustąpić miejsca idei dziedzicznej cechy , Równocześnie wyłania się humanistyczna koncepcja, z której człowiek przestaje być bytem porzuconym ze względu na swoje przeznaczenie lub boskie zamiary, ale jest współautorem własnej przyszłości.

W okresie renesansu powtórzono smak estetyki i sztuki, autor odzyskuje autorstwo swoich dzieł i kilka innych wartości helleńskich. Jest to okres, w którym klasyk się odradza. Artystyczna produkcja rośnie spektakularnie, a co za tym idzie, rośnie też zainteresowanie poznawaniem umysłu osoby twórczej.

Debata na temat kreatywności w tym czasie koncentruje się na dualizmie "natura kontra wychowanie" (biologia lub rodzicielstwo), choć bez dalszego empirycznego wsparcia. Jednym z pierwszych traktatów na temat ludzkiej pomysłowości jest Juan Huarte de San Juan, hiszpański lekarz, który w 1575 opublikował swoje dzieło "Badanie ingenios dla nauk", prekursor Psychologii Różnicowej i Poradnictwa Zawodowego. Na początku XVIII wieku dzięki takim postaciom jak Kopernik, Galileusz, Hobbes, Locke i Newton, zaufanie wzrasta w nauce, gdy wiara wzrasta w ludzkiej zdolności rozwiązywania problemów poprzez wysiłek umysłowy , Humanizm jest skonsolidowany.

Pierwsze istotne badanie nowoczesności nad procesem twórczym ma miejsce w 1767 r. Williama Duffa, który przeanalizuje cechy oryginalnego geniuszu, odróżniając go od talentu. Duff twierdzi, że talentowi nie towarzyszą innowacje, a oryginalny geniusz. Punkty widzenia tego autora są bardzo podobne do niedawnych naukowych wkładów, w rzeczywistości był pierwszym, który wskazywał biopsychospołeczną naturę aktu twórczego, demitologizując go i rozwijając dwa stulecia Biopsychosocjologiczna teoria kreatywności (Dacey i Lennon, 1998).

Przeciwnie, w tym samym czasie i podsycając debatę, Kant rozumiał kreatywność jako coś wrodzonego , dar natury, którego nie można wytrenować i który stanowi intelektualną cechę jednostki.

Kreatywność w postmodernizmie

Pierwsze empiryczne podejścia do badań nad kreatywnością pojawiły się dopiero w drugiej połowie XIX wieku , otwarcie odrzucając boską koncepcję kreatywności. Wpływ miało również to, że w tym czasie Psychologia zaczęła dzielić filozofię, aby stać się eksperymentalną nauką, więc zwiększyła pozytywistyczny wysiłek w badaniu ludzkich zachowań.

W XIX wieku przeważała koncepcja cech dziedzicznych. Twórczość była charakterystyczną cechą mężczyzn i długo trwało założenie, że mogą istnieć kreatywne kobiety. Pomysł ten został wzmocniony przez medycynę, z różnymi ustaleniami na temat odziedziczalności cech fizycznych. Ekscytująca debata pomiędzy Lamarck i Darwinem na temat dziedziczenia genetycznego przyciągnęła uwagę naukowców przez wiele stuleci. Pierwszy argumentował, że poznane cechy mogą być przekazywane między kolejnymi pokoleniami, podczas gdy Darwin (1859) wykazał, że zmiany genetyczne nie są tak natychmiastowe ani wynikiem praktyki, ani uczenia się, ale występują przypadkowo w trakcie filogenezy gatunku, dla której wymagane są duże okresy czasu.

Ponowoczesność w badaniu twórczości może umiejscowić ją w dziełach Galtona (1869) o różnicach indywidualnych, pod wpływem ewolucji darwinowskiej i nurtu asocjacjonistów. Galton skupił się na badaniu dziedzicznej cechy, rezygnując ze zmiennych psychospołecznych. Dwa wpływowe wkłady wyróżniają się do dalszych badań: idea swobodnego stowarzyszania się i tego, jak działa ona między świadomym a nieświadomym, którą Zygmunt Freud rozwinie później z perspektywy psychoanalitycznej, oraz zastosowanie technik statystycznych do badania różnic indywidualnych, co uczynić go autorskim pomostem między badaniem spekulatywnym a empirycznym studium kreatywności .

Faza konsolidacji psychologii

Pomimo interesującej pracy Galtona psychologia XIX i początków XX wieku była zainteresowana prostszymi procesami psychologicznymi, idącymi tropem Behawioryzmu, który odrzucał mentalizm lub badanie nieobserwowalnych procesów.

Domena behawioralna przełożyła badania nad kreatywnością do drugiej połowy XX wieku, z wyjątkiem kilku zachowanych linii pozytywizmu, psychoanalizy i Gestaltu.

Wizja kreatywności Gestalt

Gestalt dostarczył fenomenologiczną koncepcję kreatywności , Karierę rozpoczął w drugiej połowie XIX wieku, przeciwstawiając się skojarzeniom Galtona, choć jego wpływ nie został zauważony aż do XX wieku. Gestaltists twierdził, że kreatywność nie jest prostym łączeniem pomysłów w nowy i inny sposób. Von Ehrenfels po raz pierwszy użył terminu gestalt (wzór mentalny lub forma) w 1890 roku i opierał swoje postulaty na koncepcji wrodzonych idei, jako myślach, które pochodzą całkowicie z umysłu i nie zależą od zmysłów.

Gestaltists twierdzą, że twórcze myślenie jest tworzeniem i zmianą gestaltów, których elementy mają złożone relacje tworzące strukturę z pewną stabilnością, więc nie są prostymi skojarzeniami elementów. Wyjaśniają kreatywność, koncentrując się na strukturze problemu , potwierdzając, że umysł stwórcy ma zdolność przechodzenia od jednej struktury do drugiej bardziej stabilnej. Tak więc wglądlub spontaniczne nowe zrozumienie problemu (zjawisko Aha! lub eureka!) występuje, gdy struktura mentalna nagle przekształca się w bardziej stabilną.

Oznacza to, że kreatywne rozwiązania uzyskuje się zwykle poprzez spojrzenie na nowy sposób na istniejącym gestalcie, to znaczy, gdy zmieniamy pozycję, z której analizujemy problem. Według Gestaltu kiedy mamy nowy punkt widzenia na temat całości, zamiast reorganizacji jej elementów pojawia się kreatywność .

Kreatywność według psychodynamiki

Psychodynamika uczyniła pierwszy poważny wysiłek XX wieku w badaniu kreatywności. Od psychoanalizy twórczość rozumiana jest jako zjawisko, które wyłania się z napięcia między świadomą rzeczywistością a nieświadomymi impulsami jednostki. Freud argumentuje, że pisarze i artyści produkują twórcze pomysły wyrażania swoich nieświadomych życzeń w społecznie akceptowalny sposób , więc sztuka jest zjawiskiem kompensacyjnym.

Przyczynia się do demistyfikacji kreatywności, argumentując, że nie jest ona dziełem muz i bogów, ani darem nadprzyrodzonym, ale że doświadczenie twórczego oświecenia jest po prostu przejściem od nieświadomości do świadomości.

Współczesne badanie kreatywności

W drugiej połowie XX wieku, zgodnie z tradycją zainicjowaną przez Guilforda w 1950 roku, kreatywność była ważnym przedmiotem badań Psychologii Różnicowej i Psychologii Poznawczej, choć nie wyłącznie. Z obu tradycji podejście to było zasadniczo empiryczne, wykorzystując między innymi historioznawstwo, studia ideograficzne, psychometryczne lub metaanalityczne oraz inne narzędzia metodologiczne.

Obecnie podejście jest wielowymiarowe , Analizujemy aspekty tak różnorodne jak osobowość, poznanie, wpływy psychospołeczne, genetyka czy psychopatologia, by wymienić pewne linie, a jednocześnie interdyscyplinarne, ponieważ istnieje wiele domen, które są nim zainteresowane, poza psychologią.Tak jest w przypadku badań firm, gdzie kreatywność budzi wielkie zainteresowanie relacjami z innowacjami i konkurencyjnością.

Tak więc W ciągu ostatniej dekady rozpowszechniły się badania nad kreatywnością , a oferta szkoleń i programów szkoleniowych znacznie wzrosła. Takie jest zainteresowanie, aby zrozumieć, że badania wykraczają poza środowisko akademickie i zajmują się wszelkiego rodzaju instytucjami, w tym rządem. Ich badania wykraczają poza analizę indywidualną, w tym grupową lub organizacyjną, w celu zajęcia się na przykład stowarzyszeniami twórczymi lub klasami kreatywnymi, z indeksami do ich pomiaru, takimi jak: wskaźnik kreatywności euro (Floryda i Tinagli, 2004); Indeks Kreatywnego Miasta (Hartley i in., 2012); Globalny wskaźnik kreatywności (The Martin Prosperity Institute, 2011) lub Indeks Kreatywności w Bilbao i Bizkaia (Landry, 2010).

Od klasycznej Grecji po dzień dzisiejszy i pomimo ogromnych wysiłków, które nadal poświęcamy analizie, nie udało nam się nawet osiągnąć uniwersalnej definicji kreatywności, więc wciąż nie rozumiemy jej istoty , Być może dzięki nowym podejściom i technologiom stosowanym w badaniach psychologicznych, jak w przypadku obiecującej neuronauki poznawczej, możemy odkryć klucze tego złożonego i intrygującego zjawiska mentalnego, a ostatecznie XXI wiek stanie się historycznym świadectwem taki kamień milowy.

Bibliografia:

• Dacey, J. S. i Lennon, K. H. (1998). Zrozumienie kreatywności. Współdziałanie czynników biologicznych, psychologicznych i społecznych. (1st ed) .. San Francisco: Jossey-Bass.
• Darwin, C. (1859). O pochodzeniu gatunku przez dobór naturalny. Londom: Murray.
• Z San Juan, J. H. (1575). Badanie ingenios dla nauk (2003- Dig.). Madryt: Uniwersalna biblioteka wirtualna.
• Duff, W. (1767). Esej na temat Original Genius (Vol. 53). Londyn, Wielka Brytania.
• Florida, R., i Tinagli, I. (2004). Europa w erze twórczej. Wielka Brytania: Software Industry Center & Demos.
• Freud, S. (1958). Relacja poety do marzeń dnia. W sprawie kreatywności i nieświadomości. Wydawcy Harper & Row.
• Galton, F. (1869). Dziedziczny geniusz: śledztwo w sprawie jego praw i konsekwencji (2000 ed.) Londyn, Wielka Brytania: MacMillan and Co.
• Guilford, J. P. (1950). Kreatywność. Amerykański psycholog.
• Hartley, J., Potts, J., MacDonald, T., Erkunt, C. i Kufleitner, C. (2012). CCI-CCI Creative City Index 2012.
• Landry, C. (2010). Kreatywność w Bilbao i Bizkaia. Hiszpania.

10 najbardziej kreatywnych kalendarzy na nowy rok (Marzec 2024).