yes, therapy helps!
Kultura okrzyków w świecie piłki nożnej

Kultura okrzyków w świecie piłki nożnej

Marzec 28, 2024

Zarządzanie grupą jest zawsze skomplikowanym zadaniem, ale trudność rośnie wraz ze spadkiem wieku danej grupy. W piłce nożnej i sporcie w ogóle widzimy w każdy weekend, że powracającym zasobem trenerów w tym celu jest zwykle okrzyk; nie tylko przekazywać instrukcje, ale także poprawiać, motywować ... Teraz, krzyczeć do zespołów graczy na treningu Czy to motywuje? Czy to etyczne? Czy to jest skuteczne?

  • Powiązany artykuł: "Czym jest psychologia sportu? Poznaj sekrety rosnącej dyscypliny"

Kultura okrzyków w piłce nożnej

To prawda, że ​​w futbolu istnieje pewna "kultura krzycząca", to znaczy sami gracze często twierdzą, że jest to trener być skoncentrowanym lub zmotywowanym. Jednak krzyki same w sobie nie muszą mieć żadnego wpływu na motywację kogokolwiek z biologicznego punktu widzenia, ale w każdym razie wręcz przeciwnie (nikt nie lubi krzyczeć). W związku z tym dowiedzielibyśmy się o zależności między motywacją (intensywnością lub koncentracją) a krzykiem.


Tak być może, ta kultura krzycząca nie wydaje się dostępna dla żadnego gracza , Istnieją indywidualne różnice między wszystkimi ludźmi, a także między dziećmi. Dzięki temu możemy znaleźć introwertyczne dzieci i ekstrawertyczne dzieci. Główną różnicą między nimi jest aktywacja bazy fizjologicznej.

W związku z tym zwykle poszukują ekstrawertyści o niskiej aktywności fizjologicznej sytuacje, które wymagają wysokiej stymulacji sensorycznej , że zapewniają im taką aktywację, której brakuje ich ciału. W związku z tym mają tendencję do wyższej kadencji na ryzyko, większą tendencję do poszukiwania nowych wrażeń (podróżowanie, wypróbowywanie nowych restauracji, poznawanie nowych ludzi), preferowanie muzyki przy dużej głośności, tolerancja na nieporządek, konflikt ...


Jednak ludzie introwertyczni są na przeciwległym biegunie, z aktywacją o wysokiej podstawie, a zatem stymulacja zewnętrzna może je zwinąć, więc zwykle preferują kontrolowane, przewidywalne środowiska i unikają potencjalnie stresujących sytuacji.

  • Może jesteś zainteresowany: "Chuligani: psychologia chuliganów piłkarskich"

Różnice między introwersją a ekstrawersją

Należy zauważyć, że przykłady przedstawione tutaj w celu zdefiniowania obu trendów behawioralnych są uproszczeniami, które mają na celu ułatwienie zrozumienia pojęć, ale że osobowość składa się z wielu innych czynników, z którymi wszystkie oddziałują ze sobą nawzajem.


W każdym razie, biorąc pod uwagę to indywidualne zróżnicowanie między ludźmi, możemy wywnioskować, że będzie to związek między sportowcami i młodymi sportowcami. Piłka nożna, jako sport zespołowy , Powinienem zwrócić uwagę ekstrawertyków i tak zwykle to znamy. Jeśli jednak przeanalizujemy różne kategorie futbolu amatorskiego (od chupetína do młodzieńca), zauważymy, że tak, możemy znaleźć większą niejednorodność wśród młodszych i wysoką tendencję do ekstrawersji wśród starszych.


Możemy twierdzić, że dzieje się tak, ponieważ gdy chłopcy i dziewczęta osiągną pewien wiek, zaczynają wybierać dla siebie swoje ulubione zajęcia pozalekcyjne, manifestując swój introwertyczny "fenotyp" ... ale może być ich więcej.


Jeśli spojrzymy na ogólność, normalnie tylko niewielka liczba zamkniętych w sobie graczy, którzy przychodzą do drużyny młodzieżowej, ma zazwyczaj niezwykłą skuteczność w ramach własnego zespołu. W elicie odnajdujemy Zidane, Messiego, Iniestę ... wyjątkowych graczy o tym profilu introwersji.

  • Powiązany artykuł: "Różnice między ekstrawertycznymi, zamkniętymi w sobie i nieśmiałymi ludźmi"

Nie umieszczaj przeszkód w talencie

Moglibyśmy pomyśleć, że w ich procesie szkoleniowym, gracze ci już się wyróżniali w młodym wieku, występując na wysokich poziomach jak na swój wiek i popełniając mniej błędów. Dlatego możliwe jest, że ci introwertyczni gracze otrzymywali mniejszy płacz, a zatem ich fizjologiczna aktywacja nie została przekroczona i nie powodowała odrzucenia ani dyskomfortu, aby uczestniczyć w szkoleniu.


Gdyby tak było, moglibyśmy stanąć w obliczu naturalnej selekcji ekstrawertyków w futbolu i sportach amatorskich, którym niewielka stymulacja w postaci okrzyków nie przeszkadzałaby im w konfrontacji z wyniszczonym argumentem "jest to, że jeśli nie możesz znieść, że ktoś cię wrzeszczy, to jest dobre dla piłki nożnej ", ale co z introwertykami, którzy pozostają na drodze? Czy moglibyśmy z góry klasyfikować potencjalny talent wielkich sportowców? Czy zasługują na to, aby utracić wiele korzyści, jakie sportowa praktyka przynosi ich fizycznemu, umysłowemu i społecznemu wzrostowi?


Powinniśmy nadal badać literaturę naukową, aby omówić, czy te okrzyki mają motywujący wpływ na graczy, ale wiemy, że istnieją alternatywne techniki motywujące i komunikatywne, które być może pozwalają nam lepiej dostosować się do różnic naszych graczy, a to w skrócie oznacza zarządzanie grupami.



Śmieszne Taniec Papugi (Marzec 2024).


Podobne Artykuły