Rozwój osobowości w dzieciństwie

Kwiecień 28, 2024

Pojęcie rozwoju osobowości można go określić jako istotny proces, przez który przechodzi każda jednostka, ustanawiając określone zasady i wytyczne o określonym charakterze i zachowaniu, z których kształtowane są cechy, wartości i funkcjonujące formy oraz stabilne w czasie tej osoby.

Mechanizmy te stają się punktem odniesienia dla osoba w ich interakcji z kontekstem (środowiskowe lub fizyczne i interpersonalne lub społeczne), w których zwykle działa.

Czynniki osobowości

Tak więc rozwój rozumiany jest jako wynik dwukierunkowego zbieżności między bardziej biologicznymi lub wewnętrznymi czynnikami (dziedziczenie genetyczne) a innymi czynnikami kontekstualnymi lub zewnętrznymi (środowisko). Pierwszy obejmuje temperament , która jest zdefiniowana przez wrodzone i wrodzone usposobienie emocjonalne i motywacyjne, które mobilizuje podmiot do podstawowych zainteresowań.

Z drugiej strony czynniki środowiskowe można podzielić na wspólne wpływy (normy, wartości, zewnętrzne wierzenia społeczne i kulturowe) i wpływy osobiste (doświadczenia i szczególne okoliczności życiowe każdego podmiotu, takie jak na przykład choroba).

Można zatem powiedzieć, że gdy podmiot dojrzewa biologicznie i włącza nowe doświadczenia i doświadczenia zewnętrzne, następuje proces rozwoju własnej osobowości. Jak rozwija się ten rozwój osobowości w dzieciństwie?

Rozwój afektywny we wczesnym dzieciństwie

Najważniejszym zjawiskiem, które charakteryzuje rozwój uczuciowy chłopca lub dziewczynki w pierwszych latach życia, jest formacja przywiązania lub więź emocjonalna / emocjonalna ustanowiona między dzieckiem a jedną lub kilkoma liczbami odniesienia (zwykle podmioty należące do systemu rodzinnego, chociaż nie we wszystkich przypadkach). Załącznik składa się z trzy elementy: zachowania przywiązania, reprezentacje mentalne i uczucia generowane z poprzednich dwóch .

Główną funkcją opracowania więzi emocjonalnej jest ułatwiać adaptacyjny rozwój w obszarze emocjonalnym która pozwala podmiotowi ustalić przyszłe funkcjonalne i odpowiednie afektywne relacje interpersonalne, takie jak zapewniać zrównoważony rozwój ogólnej osobowości , Bez tego wsparcia dzieci nie są w stanie ustanowić niezbędnych więzi emocjonalnych, aby rozwinąć wszystkie swoje kompetencje.

Jednocześnie przywiązanie generuje kontekst, w którym dzieci mogą uczyć się i eksplorować swoje otoczenie, czując się bezpiecznie, co jest niezbędne do odkrycia własnych umiejętności. Tego rodzaju odkrycia ukształtują ich postawy i część osobowości, w zależności od tego, czy czują się mniej lub bardziej kompetentni w dziedzinach, w których zwykle żyją.

Proces tworzenia przywiązań

W procesie tworzenia przywiązania można się wyróżnić kilka faz w zależności od rozróżnienia, że dziecko uczy się o ludziach w swoim środowisku społecznym , Tak więc, w pierwszych dwóch miesiącach ich niezdolność do rozróżniania między danymi na temat przywiązań a innymi ludźmi motywuje ich do odczuwania dobrych predyspozycji do interakcji społecznych w ogóle, bez względu na osobę, o której mowa.

Po 6 miesiącach to zróżnicowanie staje się coraz bardziej wyraźne, aby chłopiec lub dziewczyna pokazał swoje preferencje dla najbliższych postaci afektywnej bliskości. Po 8 miesiącach ma miejsce "udręka ósmego miesiąca" w którym dziecko pokazuje swoje odrzucenie wobec nieznajomych lub ludzi, którzy nie są częścią jego najbliższego kręgu przywiązań.

Z konsolidacją funkcji symbolicznej, w wieku 2 lat, potrafi internalizować trwałość obiektu , chociaż nie jest to fizycznie widoczne, co pozwala na konsolidację więzi afektywnej. Następnie dziecko rozpoczyna etap charakteryzujący się ciągłym poszukiwaniem aprobaty i uczucia osoby dorosłej , doświadczając pewnej emocjonalnej zależności i ponownie pokazując dobre predyspozycje do ogólnej interakcji społecznej.

Wreszcie, od 4 do 6 lat, zainteresowanie dziecka koncentruje się na jego związku z rówieśnikami, co wzmacnia początek etapu socjalizacji w innych środowiskach niż rodzina, takich jak szkoła.

Podbój autonomii

Nabycie zdolności do samodzielności odbywa się w pierwszych latach dzieciństwa chłopca lub dziewczynki, gdy tylko zacznie się konsolidować proces samopoznania (jako odróżnienie od innych przedmiotów) i zaczyna przezwyciężyć afektywną zależność osoby dorosłej orientować się na eksperymentowanie świata niezależnie.

Po odkryciu, że mogą wchodzić w interakcje zgodnie z pierwszymi pojęciami norm, wartości i zinternalizowanych przekonań (nie zawsze pokrywających się z pojęciem dorosłych rozumianym jako model uczenia się) z doświadczeń z wczesnego życia, ich motywacja jest ukierunkowana na kierowanie ich zachowaniem zgodnie z własnymi decyzjami , W ten sposób powstaje faza stałej ambiwalencji między potrzebą polegania na osobie dorosłej a poszukiwaniem autonomii od niego, która może spowodować manifestację napadów złości lub inne zmiany behawioralne jako znak zamiaru zachowania ich niezależności.

Jest to delikatny proces, ponieważ dodanie do tego faktu, że dziecko może być bardzo trudne w obsłudze, wymaga od dorosłego wytyczenia ścisłych i jasnych wytycznych edukacyjnych na ścieżce odpowiedniego rozwoju. Jest to jedna z podstawowych idei, które należy podkreślić w związku z rozwojem autonomii dziecka.

Ważne jest, aby pamiętać, że musi być równowaga pomiędzy coraz szerszą swobodą działania przyjętą przez dziecko a stałą rolą poradnika i orientacja, że przywiązanie i dane edukacyjne, z którymi musi grać pierwszy, muszą grać.

Inną podstawową kwestią jest trafność kontekstu środowiskowego, w którym rozwija się jednostka, która kształtuje i znacząco wpływa na proces nabywania wskazanej autonomii. Dlatego każdy ma swoje własne cechy i nie może ustanowić uniwersalnego wzorca, który wyjaśnia ten proces w sposób ogólny , Podobnie jak większość aspektów związanych z rozwojem osoby, charakteryzuje się jej indywidualnością i jakościowym zróżnicowaniem w stosunku do innych podmiotów.

Samoświadomość, samoocena i poczucie własnej wartości

Początek nabywania samoświadomości lub samopoznania jest nierozerwalnie związany z osiągnięciem fazy rozwoju poznawczego trwałości obiektu. Dziecko wciela się w to, co pozostaje w tej samej istocie w różnych momentach lub sytuacjach, dzięki proliferacji i rozwojowi językowemu, który następuje od drugiego roku życia. Od tego momentu podmiot zaczyna postrzegać siebie jako osobę odmienną od innych osób i rozpoznać idee, wartości, przekonania, uczucia, zainteresowania i motywacje. To znaczy, że zaczyna odnosić się do medium, w którym się znajduje, z samym sobą.

Jest to proces, który rozpoczyna się w tym momencie chronologicznym; w związku z tym to zróżnicowanie i ustalenie indywidualnej tożsamości nie zawsze jest kompletne i chociaż asymilują aspekty, które są nieodłączne dla ich osoby (osobowości), możliwe jest, że niektóre procesy poznawcze i / lub emocjonalne są wytwarzane w nieprzytomny

Jest to zatem proces, dzięki któremu to, co inni wyrażają, a co interpretuje z ich działań, tworzy obraz samego siebie. Z kolei obraz ten jest związany z moralną oceną tego, co czyni go mniej lub bardziej pozytywnym w zależności od oczekiwań i preferencji chłopca lub dziewczynki .

Rola samooceny u chłopców i dziewcząt

Wraz z pojawieniem się koncepcji własnej, jej składnik oceniający, samoocena, powstaje jednocześnie. Poczucie własnej wartości jest zjawiskiem bardzo ściśle powiązanym z osiągnięciem zrównoważonego i adaptacyjnego rozwoju psychologicznego. Dlatego też, jeśli ocena, jaką dana osoba dokonuje na temat własnej wartości jako istoty ludzkiej w interakcji z najbardziej poznawczymi aspektami i cechami związanymi z koncepcją samego siebie, jest pozytywna, fakt ten będzie działał jako czynnik ochronny w przyszłości w zapobieganiu intensywnym zaburzeniom emocjonalnym trudności na poziomie psychologicznym i, w większym stopniu, problemy w interakcjach społecznych z innymi ludźmi.

Bardzo ważne jest, aby nie było bardzo dużej rozbieżności między prawdziwym ja (to, co reprezentuje jednostka) a idealną jaźnią (tym, co jednostka chciałby reprezentować), aby utrwalić adaptacyjny i adekwatny psychiczny i emocjonalny lub zrównoważony rozwój).

Innym podstawowym aspektem jest rola, jaką odgrywają oceny zewnętrzne na poziomie poczucia własnej wartości prezentowanym przez każdy z podmiotów. Tak więc obraz, który inni mają o sobie i ocenę ich umiejętności lub zachowania mają duży wpływ na postrzeganie dziecka na swój temat.

Począwszy od trzeciego lub czwartego roku, poszukiwanie przez osobę dorosłą będzie związane z tym pytaniem, od tej motywacji robi się z ostatecznym celem ustanowienia akceptowalnego poziomu poczucia własnej wartości , Jak wspomniano powyżej, na tym etapie mogą pojawić się konflikty na poziomie sprzeciwu wobec dziecka wobec osób wychowujących się i innych osób dorosłych, wynikające z przeciwstawienia ochrony dorosłych i poszukiwania przez dziecko autonomii. Dlatego podstawowym aspektem, który należy wziąć pod uwagę, jest styl edukacyjny, z którego rodzice korzystają na dziecku.

Styl edukacyjny charakteryzujący się zrównoważonym połączeniem kontroli / dyscypliny / autorytetu i uczuć / zrozumienia wydaje się sprzyjać wysokiemu poziomowi poczucia własnej wartości, a ponadto ma mniejsze prawdopodobieństwo napadów złości i negatywnych zachowań. W ten sposób Ważne jest, aby wychowawcy rozumieli znaczenie stopniowego zwiększania autonomii dziecka i że gdy dojrzewają ich dojrzewanie jako istota ludzka, całkowita kontrola wszystkich decyzji dotyczących dziecka musi być stopniowo zmniejszana.

Czy ekwiwalent osobowości, charakteru i temperamentu?

Chociaż niezróżnicowane te trzy pojęcia zostały użyte w niezróżnicowany sposób, prawdą jest, że nie są one odpowiednikami pojęciowymi. Definicja osobowości jako zbioru lub zbioru trwałych i trwałych cech, które kierują zarówno zachowaniem, rozumowaniem, jak i ekspresją emocjonalną w sposób ogólny, obejmowałaby zarówno pojęcie temperamentu, jak i charakteru.

To znaczy, że zarówno temperament, jak i postać są elementami, które tworzą osobowość, która wchodzi w interakcje , Nie można ich izolować indywidualnie, ale pomagają zrozumieć nasze wzorce zachowań na całym świecie i we wszystkich dziedzinach życia.

Temperament odnosi się do wrodzonych predyspozycji emocjonalnych i motywacyjnych, których przejawy wynikają z bardziej prymitywnego biologicznego lub dziedzicznego pochodzenia. To jest fenomen znacznie stabilniejsze w czasie i podlegające mniejszym proporcjom do interferencji etnicznej lub kulturowej , Przeciwnie, charakter bardziej poznawczy i zamierzony wynika z wpływu środowiska i kultury i jest produktem zewnętrznych doświadczeń życiowych.