yes, therapy helps!
Model procesu podwójnego grieving: alternatywne podejście

Model procesu podwójnego grieving: alternatywne podejście

Marzec 11, 2024

Opracowanie żałoby przed pewną stratą staje się bardzo złożonym wydarzeniem dla jednostki, z punktu widzenia emocjonalnego, poznawczego i behawioralnego.

Wydaje się oczywiste, że zróżnicowanie trudności związanych z tym procesem, biorąc pod uwagę zewnętrzne okoliczności związane z tą stratą, takie jak szczególne, w jakich się to odbyło (czy było to nagłe czy stopniowe), rodzaj powiązania między przedmiotem żałoby i osoby, które przeżyły lub umiejętności, którymi taka osoba musi poradzić sobie z tego rodzaju sytuacją itp.

W tym artykule skoncentrujemy się na modelu procesu Dual Duel i jego implikacje.


  • Powiązany artykuł: "Pojedynek: w obliczu utraty bliskiej osoby"

Pierwsze podejście: etapy w opracowywaniu pojedynku

Bardziej tradycyjnie, z jednej strony, istnieje pewna zgoda pomiędzy różnymi autorami-ekspertami w zakresie zbioru etapów, przez które ludzie muszą przejść przez psychologiczne opracowanie procesu żałoby. Mimo to przyjmuje się również, że znacznie potwierdzono pomysł, że nie wszystkie osoby podążają tym samym schematem w doświadczaniu tych faz .

Na przykład dobrze znany model Elisabeth Kübler-Ross (1969) zakłada następujące pięć etapów: zaprzeczanie, gniew, negocjacje, depresja i akceptacja; mając na uwadze, że Robert A. Neimeyer (2000) odnosi się do "cyklu żałoby" jako wysoce zmiennego i szczególnego procesu, w którym następuje trwałe dostosowanie życia podczas unikania (brak świadomości utraty), asymilacja (zakładając stratę z przewaga uczuć smutku i samotności oraz izolacji od otoczenia społecznego) i zakwaterowania (adaptacja do nowej sytuacji przy braku przedmiotu żałoby).


Pomimo takich rozbieżności w liczbie etapów lub nadanej im etykiecie konceptualnej, wydaje się, że zjawisko jądrowe rozumie żałobę jako okres przejściowy, który przechodzi od nieakceptacji do asymilacji , gdzie odczuwane są uczucia smutku, tęsknoty, złości, apatii, samotności, poczucia winy itp. ze stopniowym powrotem do obowiązków, obowiązków i projektów życia osobistego.

Na początku ma większą wagę pierwszy zestaw reakcji emocjonalnych , ale krok po kroku drugi element związany z aktywacją behawioralną ma większe znaczenie, aż do osiągnięcia równowagi względem tych. Pozwala to osobie ocenić tę stratę w bardziej globalnej perspektywie, ponieważ fakt wznowienia rutyny umożliwia osobie połączenie się bardziej realistycznie ze światem dookoła i odsunięcie uwagi od niej, odsuwając ją od przedmiot utraty aż do zasadniczej re-adaptacji różnych obszarów osobistych.


Model podwójnego procesu żałoby

Pomysł ten jest broniony przez Margaret Stroebe w swoim modelu "Dual Process of the Duel" (1999), w którym naukowiec wyjaśnia, że ​​założenie pojedynku implikuje, że osoba porusza się w sposób ciągły między podstawami "operacji zorientowanej na stratę" i "operacją zorientowaną na rekonstrukcja ".

Operacja zorientowana na utratę

W tym pierwszym procesie osoba skupia swoje emocjonalne obciążenie na eksperymentowaniu, badaniu i wyrażaniu na różne sposoby (werbalnie lub behawioralnie), aby zrozumieć znaczenie, jakie strata pociąga za sobą w ich własnym życiu.

Tak więc ocalały jest w okresie introspekcji , które można rozumieć metaforycznie jako proces "oszczędzania energii behawioralnej" w celu utrwalenia tego głównego celu. Najbardziej charakterystyczne manifestacje w tym pierwszym cyklu obejmują: bycie w kontakcie z utratą, koncentrowanie się na własnym bólu, płacz, mówienie o tym, zachowanie bierne, prezentowanie uczuć depresji, izolacji, konieczności pobierania emocjonalnego, promowania pamięci lub, w końcu, odmówić możliwości odzyskania.

Operacja zorientowana na odbudowę

Na tym etapie małe epizody pojawiają się u jednostki "operacji zorientowanej na rekonstrukcję", która wraz z upływem czasu zwiększa częstotliwość i czas trwania. Tak więc, jest to obserwowane w osobie jako Inwestuje swój wysiłek i koncentruje się na dostosowaniach, które musi wykonać w różnych istotnych obszarach : rodzina, praca, społeczność. To pokazuje cel, jakim jest możliwość skierowania na zewnątrz afektu doświadczanego w najbardziej dotkliwym stanie żalu.

Ta operacja jest oparta na takich działaniach, jak: odłączenie się od utraty, tendencja do odmowy sytuacji, rozproszenie, zminimalizowanie wpływu, zracjonalizowanie doświadczenia, uniknięcie płaczu lub faktu mówienia o stracie, skupienie się na przekierowaniu ważnych obszarów,przyjąć bardziej aktywną postawę lub skupić się na rozwijaniu relacji interpersonalnych.

Odmowa utraty jako centralny element modelu

W tym modelu zaproponowano, jak można zauważyć w poprzednim akapicie, że odmowa utraty następuje podczas całego procesu opracowania pojedynku, będąc obecnym w obu rodzajach operacji i nie znajdującym się wyłącznie w początkowych fazach, jak sugerują inne, bardziej tradycyjne modele teoretyczne.

To zaprzeczenie, jest rozumiany jako reakcja adaptacyjna to pozwala jednostce nie skupiać się stale na rzeczywistości straty, ale raczej przyzwyczaić się do niej w bardziej stopniowy sposób. Ta gradacja pozwala uniknąć odczuwania bólu, który jest zbyt intensywny (i niedopuszczalny), co oznaczałoby konfrontację z założeniem straty od samego początku i nagle.

Wśród wielu innych, niektórzy eksperci, tacy jak Shear i in. (2005) opracowali program interwencji psychologicznej zgodnie z postulatami Stroebe'a. Badania te koncentrują się na pracy z pacjentami na wskazanym komponencie niepokoju zaprzeczenia (lub funkcji zorientowanej na utratę) i zaprzeczeniu depresji (lub rekonstrukcji zorientowanej na wydajność) utraty. Główne elementy tego rodzaju terapii obejmują elementy stopniowej i spersonalizowanej ekspozycji behawioralnej i restrukturyzacji poznawczej .

Shear i jego zespół uzyskali bardzo obiecujące wyniki pod względem skuteczności przeprowadzonych interwencji, a jednocześnie mieli wystarczający poziom naukowej dyscypliny podczas projektowania i kontrolowania różnych sytuacji eksperymentalnych. Podsumowując, wydaje się, że zaobserwowano, że podejścia behawioralno-poznawcze zapewniają odpowiedni poziom skuteczności u tego typu pacjentów.

  • Być może jesteś zainteresowany: "Behavioral Cognitive Therapy: co to jest i na jakich zasadach opiera się?"

Wniosek

Model przedstawiony w tym tekście ma na celu zaoferowanie konceptualizacji żalu skupionego na procesie i ma na celu odejście od bardziej "etapowej" perspektywy, zgodnie z zaleceniami wcześniejszych propozycji. Wydaje się, że kontrastuje to z niskim poziomem jednolitości w doświadczeniu osobistej żałoby, przy założeniu, że to zjawisko funkcjonuje u każdego człowieka.

Wynika to z różnic w umiejętności radzenia sobie ze stresem oraz zasobów psychologicznych i emocjonalnych dostępne dla każdej osoby. Tak więc, chociaż ogólna efektywność interwencji psychologicznych związanych z tym celem wzrasta w ostatnich dziesięcioleciach, nadal mają one ograniczony i poprawiony wskaźnik skuteczności, który powinien być powiązany z kontynuacją badań w tej dziedzinie wiedzy.

Bibliografia:

  • Neimeyer, R. A., i Ramírez, Y. G. (2007). Uczenie się od utraty: przewodnik po smutku twarzy. Paidós.
  • Shear, K., Frank, E., Houck, P. i Reynolds, C. (2005). Leczenie skomplikowanego żalu: randomizowana, kontrolowana próba. JAMA, 293.2601-2608.
  • Stroebe M., Schut H. & Boerner K. (2017) Behawioralne modele radzenia sobie: zaktualizowane streszczenie. Psychology studies, 38: 3, 582-607.
  • Stroebe, M. S. i Schut, H. A. W. (1999). Podwójny proces radzenia sobie z żałobą: Uzasadnienie i opis. Death Studies, 23, 197-224.

Calling All Cars: True Confessions / The Criminal Returns / One Pound Note (Marzec 2024).


Podobne Artykuły