Mit ADHD: co naprawdę powiedział Leon Eisenberg, zanim zmarł?

Kwiecień 3, 2024

15 września 2009 r. Leon Eisenberg, amerykański psychiatra o wielkiej sławie i prestiżu, zmarł z powodu raka.

Później, konkretnie w roku 2012, w gazecie Der Spiegel wzbudziłoby wielką kontrowersję, by opublikować artykuł pochodzący z ostatniego wywiadu, który zaproponował pan. Eisenberg, identyfikując profesjonalistę jako odkrywcę ADHD i wskazując w artykule, że słynny psychiatra uznał, że nadpobudliwe zaburzenie nadpobudliwości lub ADHD jest chorobą wynalezioną.

Zanim zwrócisz uwagę na kontrowersje wywołane przez takie rzekome stwierdzenie, pamiętaj o tym, o czym mówimy, odnosząc się do ADHD.

Attention Deficit and Hyperactivity Disorder: o czym my mówimy?

Jest to rozumiane przez ADHD zestaw różnorodnych objawów zgrupowanych wokół nieuwagi, nadpobudliwości i impulsywności , prezentując się w sposób stabilny przez okres co najmniej sześciu miesięcy.

Objawy ADHD

W rozpoznawaniu ADHD ustalono, że musi występować co najmniej sześć lub więcej symptomów nieuwagi (nieostrożność szczegółów, trudności w utrzymywaniu uwagi, zajęty umysł, który nie słucha, brak zakończenia lub kontynuacja zadań lub instrukcji rozpraszania, trudności organizacji, utraty elementów, unikania zadań utrzymywanych w czasie, łatwego rozpraszania uwagi, zapominania o codziennych czynnościach) i / lub sześciu symptomów nadpobudliwości i impulsywności (ciągła gra, wstawanie w okolicznościach, w których należy siedzieć, niepokój ruchowy, mowa nadmierne, trudności w oczekiwaniu na zmianę, przerwanie działań innych, oczekiwanie na odpowiedź drugiej w rozmowie, zakończenie zdań innych, niemożność spokojnego grania, bieganie w nieodpowiednich sytuacjach).

Niektóre z tych objawów mogą wydawać się normalne w pewnym wieku, ale rozpoznanie ADHD wymaga, aby były utrzymywane przez sześć miesięcy w stopniu, który nie odpowiada poziomowi rozwoju tematu, biorąc pod uwagę wiek i poziom intelektualny podmiotu. , To znaczy, w diagnozie jest lub powinno być brane pod uwagę, że objawy występują nieprawidłowo lub przesadnie. Należy również wziąć pod uwagę, że symptomatologia nie występuje w pojedynczym środowisku lub sytuacji, ale występuje raczej w sposób uogólniony w co najmniej dwóch różnych środowiskach (odrzucając w związku z tym tylko w szkole) i powoduje wyraźne pogorszenie działania jednostki.

Chociaż w celu postawienia diagnozy konieczne jest wystąpienie pewnych symptomów przed ukończeniem siódmego roku życia, zespół nadpobudliwości psychoruchowej można zdiagnozować w każdym wieku, w tym na etapie dorosłości.

W tym ostatnim aspekcie musimy pamiętać, że chociaż niektóre aspekty ADHD wydają się być korygowane z wiekiem (jak ma miejsce dojrzewanie mózgowe czołowej, które w tym zaburzeniu jest zwykle spowalniane), szczególnie w przypadku objawów nadpobudliwości , W wielu nieleczonych przypadkach utrzymują się pewne objawy, takie jak zmniejszona koncentracja uwagi i pewien wewnętrzny niepokój.

Leon Eisenberg: Dlaczego jest on nazywany odkrywcą ADHD?

Liczne publikacje wydają się wskazywać, że Pan Eisenberg był odkrywcą ADHD , Rozważanie to nie jest całkowicie poprawne: chociaż dr Eisenberg miał wielkie znaczenie w badaniu tego zaburzenia, ADHD jest zaburzeniem znanym od czasów starożytnych, mającym odniesienia do symptomów i starającym się być wyjaśnionym przez poprzednich autorów, chociaż został określony jako odmienny. formularze. W rzeczywistości sam "odkrywca ADHD" wskazywał, że zaburzenie to było już dobrze znane, zanim nad nim pracował: są odniesienia do dzieci z tymi samymi objawami od 1902 r. Przez George'a Still (który zaklasyfikował je jako dzieci z deficytem kontrola moralna), a nawet opisy przed tym.

Mimo to Pan Eisenberg miał bardzo ważną rolę w rozważaniu tego zaburzenia : był pionierem w odpowiednim nadaniu znaczenia czynnikom genetycznym w etiologii tego zaburzenia (zanim on i inni autorzy udoskonalili swoje badania z perspektywy bardziej biologicznej i neuroanatomicznej, niektóre z etiologicznych wyjaśnień zaburzenia skupiły się na nieobecności prawidłowego powiązania społeczno-emocjonalnego z rodzicami, zwłaszcza z matką, z którą częściowo obwiniano rodziców zaburzeń ich dziecka), a także wprowadzenie ADHD w podręczniku amerykańskiej psychiatrii i psychologii, Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych lub DSM.Ten ostatni fakt spowodował, że Leon Eisenberg był czasami nazywany odkrywcą ADHD.

Artykuł niezgody

To powiedziawszy, skoncentrujmy się ponownie na pochodzeniu tego artykułu: rzekomego wyznania jego nieistnienia. W artykule pojawił się w gazecie Der Spiegel słowa rozmówcy wydają się jasne, ale wydają się być zdekontekstualizowane, ponieważ łatwo zniekształcić ich znaczenie w ich początkowym kontekście. W rzeczywistości część problemu opiera się na błędnej interpretacji znaczenia słów w ich przekładzie angielsko-niemieckim. Omawiany wywiad skupił się również na badaniu wzrostu diagnoz zaburzeń psychicznych w ostatnim czasie.

Przy bardziej kontekstowym przeglądzie sytuacji wywiadu można zauważyć, że krytyka tak zwanego odkrywcy ADHD skupiała się na spektakularnym wzroście liczby rzekomych nowych przypadków problemu.

Tak więc znany psychiatra odwołał się do nadrozpoznania tego zaburzenia w wielu przypadkach są to przypadki farmakologiczne, w których zaburzenie nie istnieje i na które objawy mogą mieć wpływ czynniki psychospołeczne, takie jak rozwód rodziców, zmiany lokalizacji lub styl życia lub inne straty osobiste (w takim przypadku ADHD nie powinno być dyskutowane, chyba że jest to problem niezwiązany z konkretnymi wydarzeniami życiowymi).

Kolejnym punktem krytycznym jest nadmierna skłonność do przepisywania leków, ponieważ chociaż może to być bardzo pomocne dla tych, którzy cierpią, może to być niekorzystne, jeśli jest podawana osobom bez tego zaburzenia. Ponadto należy wziąć pod uwagę fakt, że zwykle dotyczy to osób niepełnoletnich, z którymi należy zachować szczególną ostrożność przy podawaniu leków psychotropowych. Ponadto w tym samym przesłuchaniu wskazano, że nawet jeśli istnieją dowody na pewne predyspozycje genetyczne do tego zaburzenia, to było ono zawyżone, wymagające więcej badań na temat przyczyn psychospołecznych.

Krytyka naddiagnozy

Podsumowując, można uznać, że artykuł, który wskazywał, że dr Eisenberg zaprzeczył istnieniu ADHD, jest wynikiem błędnej interpretacji jego słów , bez wskazania psychiatry, że zaburzenie nie istnieje, ale jest zdiagnozowane z nadmierną nagłością, co sprawia, że diagnoza w przypadkach, które jej nie cierpią.

Bibliografia:

Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne. (2013). Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych. Piąta edycja. DSM-V. Masson, Barcelona.

Barkley, R. (2006). Hiperaktywność uwięź-deficyt, trzecie wydanie: podręcznik diagnostyki i leczenia, publikacje Guildford. Nowy Jork

Eisenberg, L. (2007). Komentarz z historyczną perspektywą psychiatry dziecięcej: kiedy "ADHD" było "dzieckiem uszkodzonym przez mózg". Journal of Child and Adolescent Psychopharmacology, 17 (3): 279-283.

Grolle, J. i Samiha S. (2012). "" Co z korepetycją zamiast tabletkami? " Der Spiegel. 02.10.2012

Miranda, A., Jarque, S., Soriano, M. (1999) Zaburzenie nadpobudliwości z deficytem uwagi: aktualne kontrowersje na temat jego definicji, epidemiologii, podstaw etiologicznych i podejść do interwencji. REV NEUROL 1999; 28 (Suppl 2): S 182-8.