Fenomenologiczna teoria Carla Rogersa

Kwiecień 12, 2024

Każda osoba ma swój unikalny sposób na uchwycenie rzeczywistości , aby myśleć i przetwarzać to, co dzieje się z nami i działać zgodnie z naszymi spostrzeżeniami, wcześniejszymi doświadczeniami, przekonaniami i wartościami. Innymi słowy, każda istota ludzka ma swoją własną osobowość.

Konstrukt ten został przebadany na podstawie bardzo różnych teorii i punktów widzenia, a także problemów i zaburzeń, które wynikają z braku koordynacji i dostosowania cech osobowości do wydarzeń dnia codziennego. Jedną z nich jest fenomenologiczna teoria Carla Rogersa, skoncentrowane na formowaniu się ja i osobowości oraz ich adaptacji, ukierunkowane na praktykę kliniczną.

Powiązany artykuł: "Teoria osobowości zaproponowana przez Carla Rogersa"

Fenomenologiczna teoria Rogersa

Carl Rogers był bardzo ważnym psychologiem w historii psychologii, uznawany za jednego z największych przedstawicieli humanistycznej psychologii i za swój wkład w praktykę psychoterapii dzięki innowacjom, takim jak terapia skoncentrowana na kliencie. Wiele z jego wkładów wynika z jego wizji tego, jak ludzie integrują rzeczywistość, aby stworzyć własną Jaźń. I ten aspekt jest szczególnie rozwijany w tak zwanej fenomenologicznej teorii Rogersa.

Teoria ta zakłada, że każda osoba postrzega świat i rzeczywistość w określony sposób w oparciu o doświadczenie i interpretację, którą on tworzy, tak że konstruuje on swoją własną rzeczywistość z tych elementów. Ta interpretacja rzeczywistości jest tym, co Rogers nazywa polem fenomenologicznym. Dla Rogersa, rzeczywistość to percepcja, którą ma każda osoba , ponieważ nie można go zaobserwować w żaden inny sposób niż przez filtr naszego umysłu.

Tak więc zawodowiec, który stara się zrozumieć i leczyć inną istotę ludzką, musi zacząć od idei, że aby go zrozumieć, będzie musiał brać pod uwagę nie tylko to, co robi obiektywnie, ale subiektywną wizję świata, którą posiada i że doprowadziło do tego, pracując z obydwoma elementami w tym samym czasie, od powiązania między profesjonalistą a pacjentem.

Fenomenologiczna teoria Rogersa opiera się na pomyśle, że zachowanie jest mediowane przez elementy wewnętrzne , jako tendencja do aktualizacji i oceny doświadczeń. Człowiek próbuje znaleźć swoje miejsce w świecie, czując z nim samorealizację i opierając swoją koncepcję na rozwoju osobistym.

Człowiek jako organizm, który jest aktualizowany

Przez całe życie człowiek jest stale narażony na napływ sytuacji, które zmusią go do przystosowania się do przeżycia. Celem tego jest znalezienie własnego miejsca na świecie. W tym celu mamy jako ciało tendencję do ciągłego aktualizowania się: jesteśmy zmotywowani do ciągłego rozwoju i ekspansji, ponieważ pozwala nam to z jednej strony przetrwać, az drugiej strony rozwijać i osiągać osiągnąć autonomię i osiągnąć cele .

Ponadto uczymy się oceniać sytuacje pozytywnie lub negatywnie w zależności od tego, czy pozwalają nam je aktualizować, zbliżając się do elementów, które pozwalają nam się zadowolić i odejść od tych, które nam utrudniają. Uczymy się wizualizować rzeczywistość w określony sposób, a ta wizja będzie oznaczać naszą interakcję ze środowiskiem.

Ten trend jest obecny od urodzenia starając się koordynować ten rozwój z naszą istotą, aby z czasem stać się mniej lub bardziej stabilną, co będzie oznaczało naszą tożsamość i naszą osobowość.

Samopoznanie i potrzeba akceptacji i poczucia własnej wartości

Teoria fenomenologiczna koncentruje się głównie na procesy zachowań i zmiana osobowości przez całe życie. Ważną koncepcją jest pojęcie "ja" rozumiane jako świadomość samego siebie, które służy jako wzór lub układ odniesienia, z którego postrzegana jest rzeczywistość i do której postrzegane doświadczenie jest związane z udzielaniem go, a jednocześnie w tym samym czasie. to samo, wartość.

Ta koncepcja jest oparta na organizmie, całości osoby, zarówno fizycznej, jak i psychicznej, i która służy jako podstawa świadomych i nieświadomych doświadczeń.

Pojęcie jaźni powstaje w trakcie ewolucji i rozwoju osoby, która internalizuje i przypisuje cechy, które postrzega z działania innych i ich skutków. Na podstawie tych przypisanych cech tworzy się obraz jaźni , stopniowo zdobywając świadomość swojej indywidualności

Własne działania małoletniego wywołują reakcję ze strony innych, reakcje, które staną się istotne w całym rozwoju jako potrzeba odczuwać uczucie od innych i być cenionym pozytywnie.Zgodnie z zachowaniem jest zatwierdzony lub w inny sposób karane, osoba nauczy się cenić siebie w sposób, który doprowadzi do budowania poczucia własnej wartości.

Zaburzenie psychiczne

Ta samoocena lub emocjonalna ocena osoby zrobi idealny szkic Yo , czym chciałby być ten temat i spróbować go osiągnąć. Ale nasze idealne ego może być mniej lub bardziej bliskie naszemu prawdziwemu ja, które może wywołać frustrację i zmniejszyć poczucie własnej wartości, jeśli nie uda się osiągnąć pierwszego podejścia. W ten sam sposób, jeśli sytuacje, które są doświadczane, są sprzeczne z naszym rozwojem, są postrzegane jako zagrożenie.

Kiedy koncepcja siebie i rzeczywistość przeczą sobie nawzajem, istota ludzka próbuje reagować poprzez różne reakcje, które zmniejszają sprzeczność. Właśnie w tym momencie mogą pojawić się patologiczne reakcje ponieważ negacja lub dysocjacja, zgodnie z reakcją obronną, nie jest wystarczająca lub jest zdezorganizowana, co może prowadzić do pojawienia się zaburzeń psychicznych w celu rozpadu osobowości jednostki.

Powiązany artykuł: "16 najczęstszych zaburzeń psychicznych"

W terapii

W terapii Rogers uważa, że zawodowiec musi działać z empatii i korzystając z intuicji i połączenia z pacjentem, aby zrozumieć jego fenomenologiczne pole, tak aby mógł przyczynić się do poprowadzenia go w nabywaniu autonomii i rozwoju.

Ważne jest, aby pamiętać, że dla Rogersa każda osoba jest odpowiedzialna za siebie, będąc samym podmiotem, który rozwinie swój rozwój i przeprowadzi proces zmiany. Terapeuta jest przewodnikiem lub pomocą , ale nie może dokonać zmiany za niego, ale pomóc osobie znaleźć sposoby, aby zaktualizować się w najlepszy możliwy sposób.

Rolą profesjonalisty jest zatem kierowanie i pomaganie w postrzeganiu podmiotu, który motywuje lub w jakim kierunku rozwija się w związku z pacjentem, co powinno umożliwiać i pomagać w wyrażaniu siebie. Opiera się na całkowitej akceptacji pacjenta bez warunków, aby to osiągnąć, otwiera swoje pole fenomenologiczne i może uświadomić i zaakceptować te doświadczenia, które są sprzeczne z jego koncepcją. Ma to na celu sprawienie, aby osoba mogła ponownie zintegrować swoją osobowość i rozwijać się pozytywnie.