Psychoanalityczna teoria Melanie Klein

Kwiecień 25, 2024

Uczeń Zygmunta Freuda i jeden z najważniejszych autorów psychoanalizy, Melanie Klein znana jest z dostosowania modelu psychoanalitycznego do pracy z dziećmi , będąc jednym z głównych autorów w pracy z nieletnimi.

Teoria psychoanalityczna Melanie Klein, która pod wieloma względami kontynuuje pracę Freuda, kładzie nacisk na poszerzanie i pogłębianie aspektów rozwoju w dzieciństwie i tworzenie bardziej ukierunkowanego podejścia do tego, jak jednostka odnosi się do przedmiotów ( ogólnie rozumiane jako takie inne osoby), co jest podstawą teorii stosunków przedmiotowych.

Może interesujesz się: "Anna Freud: biografia i dzieło następcy Zygmunta Freuda"

Melanie Klein i teoria stosunków obiektowych

Psychoanalityczna teoria Melanie Klein opiera się przede wszystkim na jego teorii relacji z obiektem , W tej teorii ustalono, że podmiot jest powiązany z medium z odczuć i impulsów, które odczuwa i projektuje na obiektach swojego impulsu. Relacje z tymi obiektami generują trwałe ślady, które będą oznaczać przyszłe relacje z innymi, internalizowanie przeżywanych doświadczeń i wywodzenie na ich podstawie psychologicznej struktury podmiotu.

Tak więc psychiczna konfiguracja osoby opierałoby się na tym, w jaki sposób został powiązany i jak zinternalizował interakcję z tymi obiektami, rozwijając jednostkę na jej podstawie. To znaczy, że wcześniejsze uczenie się jest bardzo ważne dla teorii Melanie Klein, w przeciwieństwie do obecnego biologa tamtego czasu, który bronił istoty genów.

Jednostka i jego rozwój

W psychoanalitycznej teorii Kleina istota ludzka jest od urodzenia stała stan konfliktu między popędami życia lub miłości a śmiercią lub nienawiścią , W trakcie rozwoju bytu podmiot musi przezwyciężyć etapy i konflikty etapu życia, które są przeżywane, budując równowagę między zewnętrznym i wewnętrznym poprzez relacje z różnymi przedmiotami i wzbogacając czas. twoje ja, osobowość i charakter.

Podczas tego rozwoju jednostka przejdzie różne fazy, zmieniając sposób, w jaki uchwycimy rzeczywistość i odniesiemy do niej nasze impulsy i pragnienia, osiągając różne kamienie milowe i aspekty, które pomagają nam generować zintegrowane ja, które pozwala nam stawić czoła konfliktom. między własnymi pragnieniami id a cenzurą superego.

Jaźń w psychoanalizie

Podczas gdy praca Melanie Klein jest w dużej mierze zwolennikiem Zygmunta Freuda, istnieją pewne aspekty, w których można znaleźć rozbieżności.

Jednym z głównych jest to, że podczas gdy ojciec psychoanalizy uważa, że po urodzeniu człowiek jest czysty, w psychoanalitycznej teorii Melanie Klein uważa się, że od urodzenia niemowlę ma prymitywne ja co pozwala mu łączyć się z przedmiotami i projektować na nich własne impulsy i nieświadome konflikty.

Tak więc na początku relacje obiektowe byłyby oparte na projekcja impulsów i introjekcja zewnętrznych bodźców , aby rozwinąć mniej lub bardziej zróżnicowane I na różnych etapach lub pozycjach.

Powiązany artykuł: "Id, jaźń i superego, według Zygmunta Freuda"

Stanowiska rozwojowe

W psychoanalitycznej teorii Melanie Klein ustalono, że podczas całego rozwoju człowiek przechodzi serię etapów w którym rozwija się ego i relacje z otoczeniem. W szczególności ustanawia obecność dwóch konkretnych pozycji w dzieciństwie, w których relacje między przedmiotami i lęki z nich wynikające ewoluują w kierunku integracji ego, pozycji paranoidalne-schizoidalne i pozycji depresyjnej.

Autor proponuje moment pojawienia się każdego z nich, ale nie zaprzecza, że osoby dorosłe cierpią na jakiś rodzaj regresji i / lub fiksacji w którymkolwiek z nich. Tak więc pozycja schizo-paranoidalna byłaby bardziej związana z pojawieniem się zaburzeń psychotycznych i depresyjnego neurotyka.

1. Pozycja schizoidno-paranoidalna

Ta pozycja wydaje się być pierwszym rodzajem relacji między przedmiotami, inicjowanym wraz z narodzinami i trwającym do szóstego miesiąca życia. Na tym początkowym etapie rozwoju dziecko nadal nie jest w stanie określić, czym jest "ja", a co nie, mając konkretną myśl i nie będąc w stanie odróżnić całościowych elementów.

Nie będąc w stanie odróżnić siebie od nie-ja, dziecko nie może zintegrować wspólnego istnienia aspektów nagradzających i awersyjnych w tym samym przedmiocie, z którym reaguje poprzez identyfikację obiektów w częściowy sposób, czyniąc uważa istnienie dobrego, który się nim opiekuje, i innego, który go niszczy lub frustruje (denominowane wycięcie do tego mechanizmu obronnego), rzutując w nich ich impulsy i próby.Najważniejszym i najważniejszym przykładem dla niemowlęcia jest pierś matki, która czasami karmi piersią, a czasem frustruje.

Z powodu istnienia złego obiektu, prześladowcy, niemowlę rozwinie niepokój i udrękę na myśl, że może go zaatakować. W ten sposób rozwija się paranoiczny strach, który z kolei budzi agresywne i sadystyczne instynkty w stosunku do obiektu. Podobnie, zamieszanie i udręka są częste w obliczu ignorancji przedmiotu, który można znaleźć.

Jeśli dziecku udaje się wprowadzić dobry aspekt przedmiotów (zasadniczo dobre piersi matki) poprzez doświadczenie więcej lub lepiej pozytywnych niż negatywnych doświadczeń, będzie on w stanie stworzyć zdrowe ja, które pozwoli mu przejść do następnej pozycji.

2. Pozycja depresyjna

Gdy dziecko dojrzewa, zaczyna mieć większy rozwój jaźni i lepszą zdolność do rozeznawania, czym jest jaźń niż to, co nie jest, będąc teraz w stanie zaobserwować, że obiekty są niezależne od samych siebie. Ten etap powstaje około sześć miesięcy po urodzeniu.

Dobry aspekt przedmiotów jest włączony i zainicjowany specjalnie z piersi matki , a dziecko jest w stanie zintegrować przyjemne i nieprzyjemne aspekty przedmiotów. Stopniowo zdarzało się, że widzieliśmy przedmioty takie jak jeden element, który czasami może być dobry, a w innych zły.

Zmniejsz agresywne impulsy , a przy obserwacji, że obiekt jest niezależny, powstaje strach i niepokój w obliczu możliwości jego utraty. Tak więc w tej pozycji lub na etapie pojawiają się zaburzenia typu depresyjnego, które są dodawane do tych z poprzedniej pozycji. Poczucie winy i wdzięczności wobec przedmiotów rodzi się, a mechanizmy obronne, takie jak tłumienie instynktów i przemieszczeń zaczynają być stosowane.

Kompleks Edypa

Jedną z najbardziej kontrowersyjnych koncepcji teorii psychoanalitycznej jest kompleks Edypa, który według Freuda pojawia się na fallicznej scenie około trzech lat. W psychoanalitycznej teorii Melanie Klein kompleks ten jest dość przedni, pojawiający się obok integracji częściowych obiektów w całym obiekcie podczas pozycji depresyjnej.

Innymi słowy, Klein uważa, że istnieje kompleks Edypa od chwili, gdy dziecko jest w stanie rozpoznać, że jego rodzice są jednostkami, które są mu obce, zauważając, że istnieje związek między nimi, którego on nie jest częścią. Dziecko projektuje swoje życzenia we wspomnianym łączu , wywołując zazdrość i prowokując do niej ambiwalentne uczucia.

Później pojawi się kompleks Edypa zaproponowany przez Freuda, w momencie, gdy zmniejsza się ambiwalencja i dokonuje się wyboru pomiędzy pragnieniem jednego rodzica a rywalizacją i identyfikacją z drugim.

Powiązany artykuł: "Kompleks Edypa: jedno z najbardziej kontrowersyjnych koncepcji teorii Freuda"

Symboliczna gra i nieświadoma fantazja

Zdolność do wyrażania się werbalnie i uzewnętrzniać poprzez słowo myśli, emocje, pragnienia i doświadczenia rozwija się przez całe życie. Ta zdolność wymaga pewnego poziomu dojrzałego rozwoju i uczenia się, a także pewnej zdolności do introspekcji.

Tak więc dla dziecka, które nie ukończyło swojego rozwoju, niezwykle trudno jest wyrazić jego dążenia, pragnienia i udrękę. Jest to jeden z głównych powodów, dla których metoda wolnego skojarzenia właściwa dla freudowskiej psychoanalizy nie mogła być pierwotnie zastosowana wobec dzieci.

Jednak elementy instynktu, pragnienia i lęki, które są częścią każdego z nich, są obecne od urodzenia. Do psychoanalitycznej teorii Melanie Klein, choć w dzieciństwie elementy te mogą nie być świadome, można symbolizować w generowaniu fantazji. W ten sposób nieświadome fantazje działają jako metoda wyrażania podstawowych instynktów i udręki , projektując się w grze i prowadząc w dużym stopniu do postaw i zachowań dzieci.

W tym aspekcie jednym z wkładów najbardziej cenionych przez psychoanalityczną teorię Melanie Klein jest wprowadzenie symbolicznej gry jako metody oceny i pracy z nieletnimi. Dla Kleina gra jest metodą komunikacji w którym niemowlę eksternalizuje swoje prymitywne troski i pragnienia pośrednio. W ten sposób, analizując symbolikę zawartą w procesie gry, można zaobserwować nieświadome fantazje, które rządzą zachowaniem dziecka w sposób podobny do stosowanego w metodach swobodnego stowarzyszenia stosowanych u dorosłych.

Jeśli chodzi o używanie symbolicznej gry, jest to bardzo ważne ustawienie lub dostosowanie sytuacji, tj. wziąć pod uwagę, że potrzeba sesji, rodzaju mebli i zabawek są odpowiednie dla dziecka, tak aby nie podlegały opodatkowaniu tak jak powinien. Dziecko musi wybrać te zabawki, z których chce skorzystać samodzielnie, będąc w stanie przez nie swobodnie wyrażać swoje lęki, lęki i pragnienia.