Stygmatyzacja osób z rozpoznaniem psychiatrycznym
Stygmatyzacja to proces, w którym dana osoba uzyskuje prawo do zestawu cech, które są uważane za społecznie niepożądane. Właśnie dlatego proces związany z dyskryminacją i wykluczeniem społecznym .
Niestety stygmatyzacja jest również bardzo częstym procesem w warunkach klinicznych, w których specjaliści od zdrowia psychicznego wykonują swoją pracę (i to nie tylko w zakresie zdrowia psychicznego). Miało to bardzo negatywne konsekwencje zarówno dla osób z diagnozą, jak i dla ich rodzin, a więc jest to obecnie kwestia istotna i szeroko omawiana w różnych obszarach.
W tym artykule wyjaśniamy czym jest stygmatyzacja, dlaczego tak się dzieje, jakie były tego konsekwencje i poprzez które próby łagodzenia skutków zostały wypróbowane w różnych kontekstach.
- Powiązany artykuł: "Nie, zaburzenia psychiczne nie są przymiotnikami"
Stygmatyzacja psychospołeczna: od stygmatyzacji do dyskryminacji
Użycie słowa "stygmatyzacja" pozwala nam powrócić do pojęcia "piętna" i użyć go jako metafory w badaniach społecznych. W tym kontekście stygmatyzacja dotyczy cecha lub stan przypisywany grupie osób i to powoduje postawy lub negatywne reakcje na ich ustanowienie.
Zastosowanie terminu "piętno" w socjologii Został spopularyzowany przez Ervinga Goffmana w latach 60., który określiłby ją jako "głęboko dyskredytującą cechę", która wiąże się z negatywnym stereotypem na temat cech fizycznych, zachowań, pochodzenia etnicznego lub indywidualnych warunków rozumianych w kategoriach zagrożenia (np. chorób) migracja, choroby, przestępczość).
Tak więc stygmatyzacja jest procesem, w którym grupa nabywa cechę różniczkową lub "znak" identyfikacji, który jest ceniony przez inne grupy jako cecha wybitna, co w konsekwencji powoduje różne formy dyskryminacji wobec tej grupy "oznaczone "
Powodem, dla którego stygmatyzacja powoduje dyskryminację, jest to, że jest to proces, w którym nasze postawy są wprowadzane do gry, rozumiane jako zjawisko poznawczych, afektywnych i behawioralnych składników ; mimo że różnią się od siebie, są silnie połączone.
To właśnie te postawy pomagają nam klasyfikować lub kategoryzować to, co nas otacza w kategoriach "dobrych" lub "złych", "niepożądanych" lub "pożądanych", "adekwatnych" lub "niewystarczających", co często przekłada się również na "Normalny-nienormalny", "zdrowy-chory" itp.
Te kategorie, obciążone elementami afektywnymi i behawioralnymi, pozwalają nam ustalić parametry w relacjach międzyludzkich , Na przykład, że unikamy zbliżania się do tego, co nazwaliśmy "niepożądanym" itp.
- Może jesteś zainteresowany: "W obronie ludzi z demencją: zwalczaj stygmaty i uprzedzenia"
Na kogo zwykle wpływa?
Stygmatyzacja nie jest zjawiskiem, które dotyka tylko osób z rozpoznaniem zaburzeń psychicznych. Może mieć wpływ na dużą liczbę osób i z różnych powodów , Ogólnie rzecz biorąc, grupy lub grupy "podatne na zagrożenia" są używane w odniesieniu do osób, które są systematycznie narażone na stygmatyzację i dyskryminację na żywo.
"Systematycznie" jest ważny, ponieważ nie są wrażliwi per se, są to ludzie, którzy są stale narażeni na skutki organizacji i pewnych struktur społecznych. Ludzie, którzy są stale narażeni na sytuacje wykluczenia i którzy paradoksalnie mają mniejsze możliwości bycia chronionymi.
W tym sensie dyskryminacja jest nie tylko indywidualnym zjawiskiem (które decyduje o tym, jak odnosimy się do konkretnej osoby), ale strukturalnym, który Znajduje się również w politykach, podręcznikach, w sposobie tworzenia przestrzeni publicznych w innych sferach życia społecznego.
Tak więc na przykład może istnieć piętno, negatywne nastawienie do osób rasizowanych, do osób niepełnosprawnych, do osób znajdujących się w sytuacji ubóstwa, do osób, które nie są heteroseksualne, do osób z różnymi diagnozami medycznymi, by wymienić tylko kilka.
- Powiązany artykuł: "Stereotypy, uprzedzenia i dyskryminacja: dlaczego powinniśmy unikać przesądzania?"
Niebezpieczeństwo jako piętno w "zaburzeniach psychicznych"
Społeczna wyobraźnia niebezpieczeństwa w odniesieniu do "szaleństwa" ewoluował znacznie w czasie. Ta ewolucja została wzmocniona w dużej mierze przez struktury opieki, które wciąż istnieją w wielu miejscach.
Na przykład instytucje azylowe na obrzeżach miast, które potwierdzają mit niebezpieczeństwa w wyobraźni społecznej; jak również z praktykami przymusu bez świadomej zgody lub z przymusową zgodą.
Niebezpieczeństwo i przemoc stały się stygmatyzmami, ponieważ się pojawiają że rozpoznajemy je jako wyjątkowe cechy osoby, która ma diagnozę , z którym logiczną konsekwencją jest automatyczne i ogólne wykluczenie, to znaczy, że występuje nawet wtedy, gdy dana osoba nie popełniła aktów przemocy.
Strach i wykluczenie: niektóre konsekwencje tego zjawiska społecznego
Jeśli niebezpieczeństwem jest to, co wywołujemy szybciej, gdy myślimy o "zaburzeniach" lub "chorobach psychicznych", wówczas najbliższą logiczną reakcją jest ustalenie odległości, ponieważ z niebezpieczeństwem nasze alarmy są aktywowane iz tym naszymi lękami.
Są aktywowane czasami tak automatycznie i mimowolnie, że nie ma znaczenia, czy są uzasadnione, czy nie (wiele razy ludzie, których najbardziej "boją się" odczuwać, to ci, którzy nigdy nie żyli z kimś, kto ma diagnozę psychiatryczną). Logiczną konsekwencją tego wszystkiego jest to, że ludzie mają diagnozę są stale narażone na odrzucenie i wykluczenie na żywo .
I niestety, specjaliści od zdrowia psychicznego często nie są zwolnieni z powyższego. W rzeczywistości, próbując zrozumieć to zjawisko i przeciwdziałać temu zjawisku, w ostatnich dziesięcioleciach przeprowadzono ogromną liczbę badań naukowych, które analizują stygmatyzacje pracowników służby zdrowia w stosunku do użytkowników usług, i jak to przeszkadza i stwarza więcej problemów niż rozwiązań.
Inną konsekwencją stygmatyzacji związanej z diagnozami psychiatrycznymi jest to, że należy rozumieć jako coś negatywnego, niebezpiecznego i równoznacznego z chronicznym źródłem choroby o stałym dyskomforcie ludzie, którzy mogą potrzebować uwagi służby zdrowia psychicznego, są ograniczeni lub zatrzymani podczas poszukiwania takiej opieki.
Oznacza to, że stygmatyzacja wywołuje lęk i odrzucenie nie tylko wobec osób, które mają diagnozę, ale także w kierunku przychodzenia do służby zdrowia psychicznego, z którymi nasilają się dyskomfort, cierpienia nie towarzyszą, zachowania są stają się bardziej problematyczne, itp.
Alternatywy i opory
Na szczęście, biorąc pod uwagę nieprzyjemny scenariusz opisany powyżej, zaproponowano konkretny przypadek osób, które mają diagnozę zaburzenia psychicznego, jako kwestia, która zasługuje na szczególną uwagę ponieważ ludzie z diagnozą i ich rodzinami wypowiadali się przeciwko stygmatyzacji i dyskryminacji.
Ten ostatni był ostatnio wspierany przez wielu specjalistów zdrowia psychicznego, a także przez wiele polityk publicznych i organizacji międzynarodowych. W rzeczywistości, 10 października każdego roku została ustanowiona przez ONZ jako Międzynarodowy Dzień Zdrowia Psychicznego .
Ponadto, w różnych datach i miejscach na całym świecie, osoby z diagnozą domagają się uznania różnorodności ciał i doświadczeń, a także potrzeby dalszej walki ze stygmatyzacją zdrowia psychicznego i dążą przede wszystkim do poszanowania praw ,
Bibliografia:
- López, M., Laviana, M., Fernández, L. i in. (2008). Walka ze stygmatyzacją i dyskryminacją w zdrowiu psychicznym. Złożona strategia oparta na dostępnych informacjach. Journal of the Spanish Association of Neuropsychiatry, 28 (101): 43-83
- Muñoz, A. i Uriarte, J. (2006). Piętno i choroba psychiczna. North Mental Health, (26): 49-59.
