Teoria sprzężenia twarzy: gesty kreujące emocje
Proponuje to teoria sprzężenia zwrotnego (sprzężenia zwrotnego) twarzy ruchy twarzy związane z pewną emocją mogą wpływać na doświadczenia afektywne , Jest to jedna z najbardziej reprezentatywnych teorii psychologicznego badania emocji i poznania, dlatego wciąż jest ona przedmiotem ciągłych dyskusji i doświadczeń.
W tym artykule zobaczymy, jaka jest teoria informacji o twarzy , jak został zdefiniowany i jakie były niektóre z jego eksperymentalnych weryfikacji.
- Powiązany artykuł: "8 rodzajów emocji (klasyfikacja i opis)"
Teoria sprzężenia zwrotnego twarzy Czy ruch twarzy wywołuje emocje?
Związek pomiędzy poznaniem a doświadczeniami afektywnymi został szeroko zbadany przez psychologię. Między innymi podjęto próbę wyjaśnienia, w jaki sposób pojawiają się emocje, w jaki sposób uświadamiamy je i jakie są ich funkcje na poziomie indywidualnym i społecznym.
Część badań w tej dziedzinie sugeruje, że doświadczenia afektywne pojawiają się po poznawczym przetwarzaniu bodźca związanego z emocjami. Z kolei ten drugi wywołałby serię reakcji na twarz, na przykład uśmiech, który wyjaśniałby emocję, której doświadczamy.
Jednak teoria sprzężenia twarzy lub teorii sprzężenia twarzy sugeruje, że może również wystąpić zjawisko odwrotne: wykonywać ruchy za pomocą mięśni twarzy związane z pewną emocją, ma znaczący wpływ na sposób jej doświadczania; nawet bez potrzeby pośredniego przetwarzania poznawczego.
Jest to tak zwana teoria "sprzężenia zwrotnego" twarzy, właśnie dlatego, że sugeruje ona aktywację mięśni twarzy może generować sensoryczne informacje zwrotne do mózgu ; zagadnienie, które ostatecznie pozwala nam świadomie doświadczać i przetwarzać emocje.
- Powiązany artykuł: "Psychologia emocjonalna: główne teorie emocji"
Tło i pokrewni badacze
Teoria sprzężenia zwrotnego twarzy ma swój początek w teoriach z końca XIX wieku, które stawiają na pierwszym miejscu rolę aktywacji mięśni z subiektywnym doświadczeniem emocji .
Badania te trwają do dziś i zostały opracowane w istotny sposób od lat 60-tych, kiedy teorie dotyczące uczuć mają szczególne znaczenie w naukach społecznych i kognitywnych.
W kompilacji na podstawie teorii sprzężenia zwrotnego twarzy Rojas (2016) donosi, że w roku 1962 amerykański psycholog Silvan Tomkins zaproponował, aby czuciowe sprzężenie zwrotne, które wykonują mięśnie twarzy, i odczucia skóry, może generować doświadczenie lub stan emocjonalny bez potrzeby interwencji kognitywnej. Stanowiło to pierwszy wielki precedens teorii sprzężenia twarzy.
Później dodano teorie Tournages i Ellswortha w 1979 r., Które mówiły o hipotezie modulacji emocjonalnej, w której pośredniczy propriocepcja, która stanowi kolejny z wielkich precedensów definicji tej teorii. Z tej samej dekady Uznane są również prace autorstwa Paula Ekmana i Harrieh Oster o emocjach i mimice.
Między dziesięcioleciami lat 80. i 90. XX wieku pojawiło się wielu innych badaczy, którzy przeprowadzili liczne eksperymenty, aby sprawdzić, czy ruchy mięśni mogą aktywować pewne doświadczenia afektywne. Opracujemy niektóre z najnowszych, a także teoretyczne aktualizacje, które z nich wynikają.
Paradygmat ostrego długopisu
W 1988 r. Fritz Strack, Leonard L. Martin i Sabine Stepper przeprowadzili badania, podczas których uczestnicy zostali poproszeni o obejrzenie serii zabawnych kreskówek. Tymczasem część z nich została poproszona o trzymanie długopisu z wargami. Inni zostali zapytani o to samo, ale z zębami.
Poprzednia prośba miała powód: postawa twarzy, która odbywa się za pomocą długopisu między zębami zaciska większy mięsień jarzmowy, którym się uśmiechamy , co sprzyja uśmiechniętemu wyrazowi twarzy. Przeciwnie, ruch twarzy wykonywany za pomocą długopisu między wargami zaciska mięsień orbitalny, który hamuje aktywność mięśni potrzebną do uśmiechu.
W ten sposób naukowcy zmierzyli aktywność twarzy związaną z uśmiechem i chcieli zobaczyć, czy subiektywne doświadczenie radości było związane z tą aktywnością. W rezultacie ludzie trzymali pióro zębami donoszą, że kreskówki są bardziej zabawne niż ci ludzie, którzy trzymali pióro z wargami.
Wniosek był taki, że mimika związana z niektórymi emocjami może skutecznie zmienić subiektywne doświadczenie tej emocji; Nawet gdy ludzie nie są w pełni świadomi gestów twarzy, które wykonują.
Czy obserwacja twarzy jest zahamowana, gdy jesteśmy obserwowani?
W 2016 roku, prawie trzydzieści lat po eksperymencie Stracka, Martin i Stepper, psycholog i matematyk Eric-Jan Wagenmakers, wraz ze swoimi współpracownikami, powtórzyli trwały eksperyment z długopisem.
Ku zaskoczeniu wszystkich nie znaleźli wystarczających dowodów, aby podtrzymać efekt sprzężenia zwrotnego twarzy. W odpowiedzi Fritz Strack wyjaśnił, że eksperyment Wagenmakers został przeprowadzony ze zmienną, która nie była obecna w pierwotnym badaniu, co z pewnością wpłynęło i określiło nowe wyniki.
Ta zmienna była kamerą wideo, która rejestrowała aktywność każdego z uczestników , Według Stracka, doświadczenie bycia obserwowanym przez kamerę wideo znacznie zmodyfikowałoby efekt sprzężenia twarzy.
Wpływ zewnętrznej obserwacji na doświadczenie afektywne
Przed poprzednimi kontrowersjami Tom Noah, Yaacov Schul i Ruth Mayo (2018) powtórzyli badanie ponownie, najpierw używając aparatu, a następnie pomijając jego użycie. W ramach swoich wniosków proponują, aby badania Strack i Wagenmakers były dalekie od wyłączności są zgodne z teoriami, które wyjaśniają, w jaki sposób odczuwanie wpływu wpływa na sygnały wewnętrzne związane z najbardziej podstawową działalnością; w tym przypadku ze sprzężeniem twarzy.
W swoich badaniach odkryli, że efekt sprzężenia zwrotnego twarzy jest notoryczny gdy nie ma zapisu urządzenia elektronicznego (z którymi uczestnicy nie martwią się o monitorowanie swojej działalności).
Przeciwnie, efekt zmniejsza się, gdy uczestnicy wiedzą, że są monitorowani przez kamerę wideo. Inhibicję efektu wyjaśniono następująco: doświadczenie odczuwania generuje potrzebę dostosowania się do oczekiwań zewnętrznych , dla których informacje wewnętrzne nie są dostępne lub nie są gotowe.
Tak więc, Noah, Schul i Mayo (2018) doszli do wniosku, że obecność kamery doprowadziła uczestników do przyjęcia pozycji trzeciej perspektywy na sytuację, a w konsekwencji wygenerowali mniej melodii przed sprzężeniem twarzy własnych mięśni.
Bibliografia:
- Noah, T., Schul, Y. i Mayo, R. (2018). Kiedy zarówno oryginalne badanie, jak i jego nieudana replikacja są poprawne: odczucie uczucia eliminuje efekt sprzężenia zwrotnego twarzy. Journal of Personality and Social Psychology, (114) 5: 657-664.
- Rojas, S. (2016). Facial feedback i jego wpływ na ocenę reklamy humor. Projekt końcowy. Program Psychologii, Universidad del Rosario, Bogotá, Kolumbia.
- Wagenmakers, E-J., Beek, T., Dijkhoff, L., Gronau, Q. F., Acosta, A., Adams, R. B., Jr., ... Zwaan, R. A. (2016). Zarejestrowany raport replikacji: Strack, Martin i Stepper (1988). Perspectives on Psychological Science, 11, 917-928.
- Strack, F., Martin, LL. i Stepper, S. (1988). Hamowanie i ułatwianie warunków ludzkiego uśmiechu: niezachwiana próba hipotezy o reakcji na twarz. Journal of Personality and Social Psychology. 54 (5): 7688-777.
- Ekman, P. i Oster, H. (1979). Wyraz twarzy emocji. Annual Review of Psychology, 30: 527-554.
