Teoria miłości Platona
Teoria miłości Platona jest jedną z filozoficznych propozycji, które wzbudziły największe zainteresowanie tego myśliciela starożytnej Grecji.
Świat miłości i związków osobistych jest sam w sobie czymś, na co zwracamy wielką uwagę, a kiedy ten obszar jest powiązany z podejściem jednej z wielkich postaci filozofii, wynikiem jest dziedzictwo teoretyczne która przyciąga wszystkie oczy. Jednak ten filozof począł miłość w bardzo charakterystyczny sposób, od połączył to ze swoją teorią wiedzy i idei .
Następnie zobaczymy jakie są główne cechy teorii miłości Platona i w jaki sposób było to związane z jego filozofią.
Dualizm Platona
Zanim zrozumiemy, jak Platon wyobrażał sobie miłość, konieczne jest posiadanie jasnego pojęcia: dualizm. Jest to filozoficzny nurt, któremu przypisano Platona, a po jego śmierci został przyjęty przez wielu innych uznanych myślicieli, wśród których jest na przykład René Descartes.
Czym jest dualizm? No cóż, zasadniczo i dużo upraszczając, w przekonaniu, że rzeczywistość składa się z co najmniej dwóch niezależnych substancji, które nigdy nie mogą być całkowicie zmieszane: materii i ducha, również czasami rozumianego jako świat przychodzących i wychodzących świadomość Te dwie substancje są od siebie niezależne w tym sensie, że chociaż mogą "zejść się", nie mieszają się, ani nie pochodzą od innych.
Platon uważał, że istota ludzka jest zasadniczo duszą uwięzioną w ciele , który z kolei porusza się w środowisku, które jest również tylko materialne. To znaczy, podczas gdy umysł należy do sfery idei, wszystko inne, materia, do której zakotwiczony jest umysł, jest rodzajem materialnego więzienia.
Ale umysł ma naturalna tendencja do bycia blisko innych pomysłów i dlatego jest doskonalony za każdym razem, gdy jest w stanie ujrzeć poza pozorami materialnego świata idei, dostęp do prawdy, która za tym stoi, co jest uniwersalne i nie może być zlokalizowane w czasie i przestrzeni ,
Na przykład mit jaskini Platona jest mityczną opowieścią, która wyraża to właśnie: wyzwolenie człowieka poprzez dostęp do prawdy, nie będąc zwiedzionym przez pozory fizycznego świata.
Teoria miłości Platona
A co to ma wspólnego z teorią miłości Platona? Cóż, jest to bardzo powiązane, ponieważ dla tego filozofa miłość może być rozumiana jako stan ekstazy i jednocześnie umiarkowanej frustracji doświadczamy tego, wiedząc, że jest coś poza fizycznym, który nas wzywa, ale jednocześnie nie zostanie nam ono całkowicie dostarczone, ponieważ tak bardzo, jak tego nie chcemy, jesteśmy wciąż przykutymi do świata materiału, miejsca, w którym Cieszenie się rzeczami zależy w dużej mierze od naszej bliskości w czasie i przestrzeni, i w której jest prawie niemożliwe, aby odróżnić nas od wpływu, jaki wywiera na estetykę, wygląd.
Platońska koncepcja miłości jest zatem tym z impuls, który skłania nas do wyjścia poza materiał w naszym eksperymentowaniu czegoś, w dostępie do jego piękna , która dla myśliciela ma związek z bliskością prawdy, a nie z jej estetyką.
W przypadku ludzi to piękno należy do sfery duchowej, którą intuicyjnie rozumiemy, ale której nie możemy zrobić, ponieważ dla czegoś nie jest ona czymś materialnym. Tym, co charakteryzuje miłość, jest poszukiwanie prawdziwego i czystego, które ma związek z samą istotą piękna i która należy do płaszczyzny istnienia całkowicie oddzielonej od rzeczywistości fizycznej.
Tak więc, w życiu śmiertelników, miłość platoniczna jest pełna frustracji, ponieważ chociaż piękno jest intuicyjne, nie można tego bezpośrednio doświadczyć ze względu na ograniczenia materiału.
Miłość jako coś nieosiągalnego
Czasami mówi się, że esencją Platona w teorii miłości jest niemożność uzyskania dostępu do tego, co jest kochane. Jednak niemożność bezpośredniego dostępu do tej koncepcji piękna jest tylko konsekwencją rozróżnienia, jakie Platon dokonuje między ideałem a materiałem.
Ten filozof sprawił, że jego teoria zmieniła się całkowicie w świat idei i dlatego nie ustanowił bardzo ścisłych zasad dotyczących konkretnych działań, których należy przestrzegać, aby właściwie doświadczyć miłości, tak jakby nasz sposób poruszania się i działania w przestrzeni fizycznej był sam w sobie bardzo ważny.
Dlatego między innymi nie powiedział, że miłość musi być wyrażana przez celibat, ponieważ oznaczałoby to sprzeczność z jego zasadami, opierając się na założeniu, że eksperymentowanie piękna musi być połączone ze sposobem, w jaki to jest doświadczane w materialnym świecie.To było bardziej zniekształceniem używanej dualistycznej filozofii z popularyzacji religii Abrahamowych , zwłaszcza chrześcijaństwa.
W ten sposób mosiądz pozostawił drzwi otwarte na różne sposoby częściowego dostępu do świata duchowego, przekraczania granic między materią a tym, co według niego istniało poza tym.
