Myślenie o drzwiach sprawia, że zapominamy ... dosłownie
Wiele razy zdarza się, że przechodząc z miejsca na miejsce zapominamy o tym, co zamierzamy zrobić .
Często zdarza się tak, gdy rysujemy trasy, do których już jesteśmy przyzwyczajeni: chodzimy do pracy, do szkoły itd. Zdajemy sobie sprawę, że podświadomie wybraliśmy się do naszego biura, gdy naprawdę chcemy odwiedzić przyjaciela, tylko dlatego, że obie trasy dzielą początkowy etap i jesteśmy bardziej przyzwyczajeni do pracy niż do mieszkania. partner
Pomyśl o drzwiach
Zostało to wyjaśnione, ponieważ po przejściu przez tę samą stronę wiele razy, nasz mózg zakodował tę trasę jako domyślną ścieżkę, daje przycisk "autopilota" i, podczas gdy nasze stopy prowadzą nas bezpiecznie w dół niewłaściwą ścieżką, możemy poświęcić się myśleniu o innych, bardziej interesujących rzeczach. Jednak innym razem całkowicie zapomnieliśmy, co zamierzamy zrobić kiedy jesteśmy w naszym własnym domu , strona, którą często odwiedzamy, że nie ma "domyślnej trasy".
W tych przypadkach jedyną rzeczą pozostającą w naszej świadomości jest poczucie posiadania bardzo jasnego celu kilka sekund temu, cel, który już nie istnieje, z wyjątkiem niewytłumaczalnej dezorientacji. Ponadto, w wyniku tego oszołomienia, ciężko jest nam psychicznie podsumować działania, które podjęliśmy tuż przed tym, jak znaleźliśmy się tam, gdzie jesteśmy i, być może, dlatego, że nie zdajemy sobie sprawy, że ostatnią rzeczą, którą zrobiliśmy, zanim nasze przeznaczenie zniknęło z naszego umysłu, jest ... przez drzwi.
Sekwencje wycięte
Zaskakujące, klucz do tych małych codziennych tajemnic mógłby być tuż przy drzwiach , Istnieją przesłanki, że przechodzenie przez nie wpływa nieświadomie na nasze wspomnienia i że w rzeczywistości prosty akt wyobrażania sobie, że przechodzimy przez drzwi, może spowodować, że te wspomnienia zaplombują się (Radvansky i in., 2011) (Lawrence i Peterson, 2014) , To znaczy, że myślenie o drzwiach może ułatwić nam zapomnienie wspólnej nici tego, co robimy , Wyjaśnienie jest problematyczne, ale może być następujące: drzwi działają jak dzielnice naszych wspomnień.
Być może z powodu wydajności nasz mózg rozpoczyna nasz przepływ doświadczeń w mniejszych porcjach. W tym sensie mentalna reprezentacja drzwi działałaby jako spust dla jednej z tych podziałów wywieranych na nasz umysł, nieświadomie obcinając "narrację" faktów że żyjemy Możemy myśleć o tych fragmentach jako zdjęciach kinematograficznych, które dzielą każdy film. W przypadkowy sposób, ważne aspekty przy opracowywaniu planu działania mogą zostać utracone w tym procesie "cięcia", a nie przechodzenia do następnego fragmentu: dlatego często wychodzimy z kanapy i sparaliżowani niepewnością kilka metrów dalej.
Czy zdarza się to tylko przy myśleniu o drzwiach?
Jednak według tej samej logiki istnieją inne elementy, które mogą mieć taki sam wpływ na nas. Na przykład zaobserwowano, w jaki sposób zdania, które wprowadzają tymczasową nieciągłość, dają ten sam efekt , Tak więc, kiedy czytamy coś podobnego do "tydzień później ...", nasza zdolność do kojarzenia wspomnień jest niższa dla tych, które są po obu stronach tego podziału czasowego, jeśli porównamy je ze wspomnieniami, które znajdują się w jednym fragmencie (Ezzyat i wsp., 2010).
Jest również do tego mechanizm podziału tak łatwo jest mieć potrzebę ponownego przeczytania ostatnich linijek po stwierdzeniu, że narracja, którą czytamy, podjęła skok w czasie lub przestrzeni (a zatem różni się od ostatniej, którą pamiętamy ). Wada nie jest książką, nie musi tak być, ponieważ to, co czytamy, nie jest interesujące. Odpowiedzialnym za te rzeczy jest system montażu pamięci, który działa w naszym mózgu.
To ostatnie jest interesujące, ponieważ podkreśla symboliczną naturę tego procesu. Nie chodzi o to, że jesteśmy biologicznie predysponowani, aby zapomnieć, myśląc o drzwiach, to jest to jest efektem ubocznym symbolicznego ładunku tych artefaktów , Oznacza to, że praktycznie każde inne zjawisko percepcyjne może wytworzyć w nas ten sam efekt, jeśli podświadomie przypisujemy mu znaczenie podobne do tego, jakie zwykle mają drzwi. Czy to słyszysz? Są to psychoanalitycy, którzy już wyostrzają ołówki.
