Czym jest lobotomia iw jakim celu została ona praktykowana?
W 1935 r. Portugalski neurochirurg i psychiatra António Egas Moniz Przeprowadził operację zwaną leukotomią.
Polegało to na wykonaniu dwóch dziur w przedniej części czaszki i wstrzyknięciu alkoholu bezpośrednio do płata czołowego mózgu przez nie. Po latach ta praktyka została przemianowana na lobotomię , a jego popularność w świecie psychiatrii spowodowała, że Egas Moniz wygrał nagrodę Nobla w medycynie w 1949 roku. Co się stało?
Narodziny lobotomii
Etymologia terminu leucotomía ma na celu przybliżenie nam celu, w jakim zrealizowano lobotomię; leuko oznacza biały, i brać oznacza cięcie. Egas Moniz był przekonany, że pewne zaburzenia psychiczne można wyleczyć poprzez rozbicie niektórych obszarów mózgu, w których płat czołowy komunikuje się z innymi obszarami mózgu. To jest, uszkadzając części białej istoty mózgu, tak zwane, ponieważ w nim przeważają aksony (części neuronu, które wydłużają się, aby komunikować się z odległymi komórkami nerwowymi).
Ten neurochirurg zaczął od idei, że można znacznie zmniejszyć intensywność i częstotliwość objawów zaburzeń psychicznych, przez to, że wszystkie jego funkcje psychiczne ulegają ogólnemu rozpadowi. Część intelektualnej zdolności i osobowości każdego pacjenta została poświęcona próbować przybliżyć go do uzdrowienia.
Lobotomia Waltera Freemana
Propozycja Egas Moniza może dziś wydawać się brutalna, ale w jej historycznym kontekście została dobrze przyjęta w dziedzinie nie-freudowskiej psychiatrii. W rzeczywistości w 1936 roku neurochirurg Walter Freeman zaimportował tego rodzaju interwencję do Stanów Zjednoczonych a po nadaniu mu nazwy lobotomii, stała się popularna na całym świecie.
Freeman wprowadził także pewne zmiany w procedurze. Po ogłuszeniu pacjentów elektrowstrząsem, zamiast przebijać dwa punkty czaszki i wkładać przez nie kolce, używał instrumentów przypominających góry lodowe, które wprowadzał przez oczodołowe, między oko a część kości, na której jest brwi i usunięto próbę "zamiatania" części przednich płatów każdej półkuli mózgowej.
Ponieważ rany nie dotarły do najgłębszych części mózgu, struktury życiowe nie zostały uszkodzone, aw niektórych przypadkach pacjenci prawie nie zauważyli zmian w ciągu pierwszych godzin. W każdym razie układ nerwowy tych ludzi był na zawsze naznaczony, a także sposób ich zachowania i doświadczania życia.
Dlaczego lobotomia była spopularyzowana?
Trudno uwierzyć, że praktyka lobotomii cieszyła się dobrą reputacją przez pewien okres, ale prawda była taka, że tak właśnie było.
Po ujawnieniu swojej metody Freeman przyszedł do wykonania ponad 2000 lobotomii w całej swojej karierze , Praktyka lobotomii szybko rozprzestrzeniła się we wszystkich krajach Zachodu i stała się jednym z najbardziej użytecznych narzędzi, na które mogła liczyć medycyna.
Osoby poddane dobrowolnej lub mimowolnej lobotomii to nie tylko pacjenci z poważnymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia lub ciężka depresja; W wielu przypadkach ta operacja została wykorzystana do rozwiązania problemów behawioralnych, nieposłusznych nastolatków itp. Być może metoda Freemana była brutalna, ale spora część społeczeństwa była skłonna zaakceptować tę brutalność.
Pomysł zakończenia problemów behawioralnych mocno zakorzeniony w sposobie bycia przy kilku sesjach był bardzo kuszący. Ponadto, jeśli osoby poddane lobotomii były bardziej "spokojne", mogły położyć kres konfliktom i problemom związanym z relacjami, po prostu skupiając się na osobie, która musiała "zmienić".
Logika, która leżała u podstaw tego dobrego odbioru przez dużą część placówek służby zdrowia, ma związek z mentalnością higienistki, którą posiadali. W tym czasie ludzie z zaburzeniami psychicznymi gromadzili się w zatłoczonych szpitalach i wielokrotnie były poddawane przemocy fizycznej lub psychicznej.
Lobotomia dawała możliwość uczynienia tego typu problemu mniej oczywistym, łatwiejszym do zignorowania. Pacjenci nadal byli chorzy, ale po operacji było mniej zauważalne, że tam byli. Problem został rozwiązany w fikcji i, w każdym razie, alternatywa dla tej praktyki była również straszna.
Pojawienie się leków psychotropowych i koniec lodu
Popularność lobotomii zaczęła spadać nie ze względu na spontaniczną świadomość ze strony populacji, ale raczej z mniej romantycznego wydarzenia: pojawienia się pierwszych pokoleń leków psychotropowych na poważne zaburzenia psychiczne, w połowie lat 50
Lobotomia obiecała pozorne szybkie rozwiązanie problemów behawioralnych po kilku sesjach, wymianę handlową, która biorąc pod uwagę wiele problemów, które można rozwiązać (w rodzinie, w pracy itp.), Przyszła na myśl. Jednak leki psychotropowe były nie tylko znacznie bardziej skuteczne , ale także jego zastosowanie było znacznie prostsze.
Podobnie, gdy jeden z pacjentów Freemana zmarł z powodu krwotoku spowodowanego przez neurochirurga, stało się jasne, że ryzyko lobotomii jest wysokie. W latach 50. i 60. wiele krajów zakazało tego rodzaju interwencji , a ZSRR uznał to za "sprzeczne z prawami człowieka".
W każdym razie lobotomia cieszyła się tak dobrym wizerunkiem, że pojawienie się jej zajęło kilka dziesięcioleci. Prostota procedury (która może być wykonana w czasie krótszym niż 10 minut) nadal czyniła ten środek atrakcyjną opcją, gdy nie było monitorowania przez krewnych lub podmioty publiczne.
Bibliografia:
- Cosgrove, G. Rees; Rauch, Scott L. (1995). "Psychochirurgia" Neurosurg. Clin. N. Am.
- Martínez, Luis Antonio (2009). Rekonstrukcyjna terapia regresywna. Książki w sieci.
