Czym jest psychologia fizjologiczna?

Kwiecień 3, 2024

Chociaż Psychologia Fizjologiczna rozwija się ściśle pod koniec XIX wieku W oparciu o tekst Wilhelm Wundt zatytułowany Zasady psychologii fizjologicznej, ten obszar badań ma swoje korzenie w starożytnych Grekach, którzy już próbowali wyjaśnić, co czyni nas tak wyjątkowymi.

Chociaż filozofowie tacy jak Arystoteles uważali, że mózg służy jedynie do ochłodzenia krwi, utrzymując, że umysł przebywa w sercu, postacie takie jak Hipokrates i Galen przedstawiły jaśniejsze scenariusze dotyczące znaczenia mózgu nad zachowaniem.

Galen, grecki lekarz (129-200 AD) uważałby mózg za tak ważny organ, że przyszedł po to, by zbadać krowy, owce, świnie, koty i psy, aby je po prostu zbadać.

Psychologia fizjologiczna po rewolucji naukowej

Bliżej w linii czasu, w XVII i XVIII wieku, pozycje intelektualne związane z fizyką i matematyką utrzymywały centralną oś badania zachowania , Młody René Descartes, zafascynowany ukrytymi mechanizmami, które poruszały posągami Ogrodów Królewskich na zachodzie Paryża, prześledził swoją teorię o funkcjonowaniu ciała wokół tych urządzeń technologicznych.

W jego umyśle woda pod ciśnieniem poruszająca ruchomymi posągami została zastąpiona przez płyn mózgowo-rdzeniowy, cylindry przez mięśnie i zastawkę przez szyszynkę. To spowodowałoby, że więcej ludzi z jego czasów postulowałoby nowe modele dotyczące funkcjonowania ludzkiego ciała.

Odkrycia Galvani

Włoski fizjolog Luigi Galvani zadał cios temu, w jaki sposób system zaproponowany przez Kartezjusza został zrozumiany po odkryciu, że pobudzenie nerwu żaby spowodowało skurcz mięśnia, do którego był przywiązany.

Zauważył, że mózg nie napełnia mięśni, przesyłając im płyn pod ciśnieniem przez nerwy ; funkcjonowanie układu nerwowego nie było tak proste i mechaniczne. Stanowiło to istotny wkład w stan wiedzy na temat fizjologii zachowania.

Johannes Müller

Johannes Müller był kolejną kluczową postacią narodzin psychologii fizjologicznej; jego praca na rzecz eksperymentowania poprzez wytępienie i izolację narządów zwierząt, na których dokonał dokładnej analizy swoich reakcji poprzez wystawienie ich różnym substancjom chemicznym wyjaśnij, że nerwy to nie tylko silniki, ale także części systemu czujników .

Jego największym wkładem była właśnie jego doktryna o określonych energiach nerwowych: jakość odczuwania nie zależy od bodźca, który wpływa na zmysły, ale od rodzaju włókna nerwowego, które interweniuje w percepcji.

Przykładem tego jest fakt, że bodźce elektryczne zastosowane do nerwów wzrokowych wywołają jedynie odczucia świetlne.

Pierre Florens i Paul Broca

Tryb Müllera podzielają także Pierre Flourens i Paul Broca , który doświadczył bezpośrednio w narządzie różnymi technikami.

Flourens, francuski fizjolog z XIX wieku uważany za twórcę eksperymentalnej nauki o mózgu, badał zachowanie różnych zwierząt po wytępieniu różnych części mózgu i ostatecznie wykazał, że te części usuniętego organu były odpowiedzialne za zaatakowaną funkcję; w ten sposób zwierzę, którego móżdżek zostanie usunięty, będzie miało problemy z koordynacją ruchową.

Po latach Paul Broca użył zasad podobnych do Flourens , ale z określonymi pacjentami, z problemami z mową. W ten sposób odkrył on w badaniach pośmiertnych, że większość jego pacjentów (z wyjątkiem jednego) miało uszkodzenie trzeciego lewego zakrętu czołowego.

Broca zgłosił 25 przypadków z tymi zmianami, które dotknęły lewą półkulę. Sukcesy Broki były wielkim impulsem dla inne postacie, takie jak Wernicke, będą badać podstawy neuroanatomiczne związane z językiem i utrzymywać składki związane z badaniem zachowania. Dzięki tym wkładom wiemy między innymi, jaka logika kryje się za afazjami.

Fizjologiczna psychologia dzisiaj

Obecnie psychologowie fizjologiczni opierają się na eksperymentach i używają zarówno generalizacji, jak i redukcji, aby wyjaśnić zachowanie.

Psychologia fizjologiczna Ma charakter wielodyscyplinarny i jest wzmacniany przez takie źródła, jak medycyna, biologia, chemia itp. , Na koniec należy wspomnieć o takich wkładach, jak Ramón y Cajal, Francisco Varela, Mark Rosenzweig, Arnold Leiman i inni.Wspólnie stworzyli podstawowe podstawy dla rozwoju tej nauki.