Jaka jest świecąca ścieżka? Podróż przez jej historię
Shining Path to peruwiańska organizacja polityczna, która przeprowadziła jedno z najważniejszych i najbardziej konfliktowych ruchów zbrojnych ostatnich dziesięcioleci w Ameryce Łacińskiej. Konsekwencje brutalnych działań publicznych i uwolnionego stanu wojennego do dziś są analizowane jako kluczowy element w historii rozwoju systemów politycznych w regionie.
Następnie wyjaśnimy pokrótce Co to jest Lśniąca Ścieżka, jakie są niektóre z jej poprzedników i kluczowych osób , a także niektóre konsekwencje, jakie miał on w najbardziej zaangażowanych miastach.
- Powiązany artykuł: "Czym jest psychologia polityczna?"
Jaka jest świecąca ścieżka?
Sendero Luminoso, znany również jako Partia Komunistyczna Peru-Shining Path (PCP-SL), jest zbrojny ruch powstańczy, który działa od lat 70. w Peru , uważany za organizację terrorystyczną przez kilka państw.
Rozpoczął się jako zbrojny ruch na rzecz bezpłatnej edukacji, zainicjowany w peruwiańskiej prowincji Ayacucho, a następnie rozprzestrzenił się jako ruch polityczny, który rozwinął się w innych miastach tego samego kraju i zakończył się wojną trwającą ponad dekadę.
Zbrojne powstanie miało miejsce w latach 80. i wywołało szereg działań i konfrontacji, które uważane są za najbardziej krwawe w najnowszej historii Ameryki Łacińskiej.
Abimael Guzmán i początki PCP-SL
Najbardziej reprezentatywną postacią ruchu jest Abimael Guzmán , który był profesorem na Narodowym Uniwersytecie San Cristóbal de Huamanga, położonym w prowincji Ayacucho. Analizując sytuację tubylczą Peru przed władzami politycznymi, Guzmán zastosował swoją interpretację marksizmu, leninizmu i maoizmu , a także jego spojrzenie na międzynarodowe debaty dotyczące komunizmu w Związku Radzieckim i Chinach, między innymi.
W wyborczym i politycznym kontekście lat 60. Lśniąca Ścieżka była napędzana nie tylko przez sektor wiejski i chłopstwo w jego różnych wyrażeniach; ale wielu młodych intelektualistów uniwersyteckich uczestniczyło w ważnym procesie. Na początku organizujące się bazy ruchu znajdowały się za pośrednictwem Komunistycznej Partii Peru i czerwonej frakcji.
Świecąca ścieżka Powstał formalnie po spotkaniu, które odbyło się na Uniwersytecie w Huamanga w Ayacucho i została założona od początku jako organizacja polityczna o perspektywie marksistowsko-leninowsko-maoistowskiej.
Oprócz tego niektórzy uczniowie ruchu analizowali wpływy intelektualne od początków SL w odniesieniu do teorii Alaina Touraine'a, Antonio Gramsciego, Jose Arico, Sinesio Lopeza, Jose Nun, Jamesa Scotta i innych. Coś, co łączy tych autorów, to usprawiedliwienie agencji (siły samych aktorów) w transformacji społecznej oraz w modelach i strukturach historycznych. (Coronel, 1996).
- Może jesteś zainteresowany: "11 rodzajów przemocy (i różne rodzaje agresji)"
Pewne pochodzenie i rozwój tej organizacji
Degregori (2016) rozróżnia trzy podstawowe poprzedniczki walki zbrojnej Lśniącej Drogi. Z jednej strony narodziny Sendero Luminoso jako niezależnej organizacji w latach 1969-1970. Z drugiej strony decyzja o wzięciu broni, która miała miejsce między 1976 a 1978 rokiem. I wreszcie, kontekst krajowy i przemiany, które zostały wytworzone przez rząd reformator wojskowy, od 1970 r. do kryzysu następnej dekady.
W tej krytycznej sytuacji rdzenny region andyjski był niechroniony i pogwałcony przez dyktaturę wojskową rewolucyjnego rządu sił zbrojnych, który trwał od 1968 do 1980 roku.
Pod koniec tej dyktatury, w roku 1980, Świecąca Ścieżka dokonała pierwszego publicznego aktu przemocy: ognia anafor i urn wyborczych jako sposobu na protest przeciwko rzekomej normalizacji w kierunku demokracji. Stało się to w prowincji Ayacucho, w szczególności w gminie Chuschi, i od tego czasu ruch kontynuował publiczne akty przemocy w ciągu następnych 10 lat. W tym kursie ruch został zmilitaryzowany (między rokiem 1983 a 1986), którego kulminacją było rozmieszczenie przemocy na całym terytorium przez następne trzy lata.
Wreszcie duża transformacja zachodzi w latach dziewięćdziesiątych, wraz z przybyciem do władzy Alberto Fujimori , W roku 1992 Abimael Guzmán zostaje aresztowany, a ruch opuszcza ramiona, a działania SL są drastycznie modyfikowane, co obecnie jest znane jako trekking.
Moment, w którym miało miejsce zbrodnicze powstanie, był kluczowy dla historii kraju, ponieważ rozpoczęły się pierwsze miesiące rządów sił zbrojnych, ropa została znacjonalizowana, a dyskusja o reformach dla sektora pola miała nadejść. , między innymi. W tym kontekście ruch na rzecz bezpłatnej edukacji promowany przez Sendero Luminoso dał wyobrażenie o regionalnych kryzysach, które przeżywał kraj.
Po wojnie
Zgodnie z oczekiwaniami, zbrojna konfrontacja miała wiele nieprzyjemnych konsekwencji w andyjskim regionie Peru. Według Degregori (1996), oprócz niszczenia infrastruktury i powszechnego ubóstwa z regionu Ayacucho na wsiach nastąpiły ważne zmiany na wiejskich obszarach Huanta, La Mar i Cangallo, które są trzema prowincjami najbardziej dotkniętymi przez przemoc.
Wiele osób zostało zmuszonych do opuszczenia swoich społeczności, aby uniknąć katastrofalnych skutków starć. Ci, którzy zostali, musieli radykalnie zmienić swój styl życia.
Na przykład jedną z praktyk, które zostały wygenerowane w celu utrzymania populacji na dotkniętych obszarach budowa ufortyfikowanych wiosek na wzgórzach lub wzgórzach , Ci, którzy nie wspięli się na wzgórza, musieli wzmocnić swoje domy strukturami przypominającymi ściany.
Znaczny wpływ miały także grunty i zwierzęta gospodarskie. Ogólnie rzecz biorąc, warunki skrajnej niestabilności również uwydatniły różnice w dobrobycie, które dotarły do różnych regionów.
Bibliografia:
- Degregori, C. (2016). Pojawienie się Świecącej Ścieżki. IEP Editions: Peru.
- Degregori, C. (1996). Ayacucho, po przemocy. (Wyd.). Chłopskie sondy i porażka Sendero Luminoso. IEP Editions: Peru.
- Coronel, J. (1996). Przemoc polityczna i reakcje chłopów w Huanta. W Degregori, C. (wyd.). Chłopskie sondy i porażka Sendero Luminoso. IEP Editions: Peru.
